Ετικέτα: ντοκιμαντέρ

Προβολή 2 ντοκιμαντέρ στη μνήμη της Jill Phipps

JILL’S FILM (39’)

 

Την 1η Φεβρουαρίου 1995, στα 31 της χρόνια, η Jill Phipps έχασε τη ζωή της κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού, που μετέφερε ζωντανά νεαρά μοσχάρια προς τη σφαγή τους, στην προσπάθεια της να το σταματήσει. Αυτή η ταινία – βιογραφία δημιουργήθηκε από τους συντρόφους της και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της.

 

Οι ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων κατηγορούνται από κράτη, αρχές και ΜΜΕ για τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα,  όπως λέει και η μητέρα της Jill, Nancy, δεν έχουν πειράξει ποτέ ούτε μια τρίχα από ανθρώπινο ή μη ζώο, ενώ οι ίδιοι εδώ και χρόνια χάνουν τους δικούς τους κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή μέσα στη φυλακή. Δεν πρόκειται για ατυχήματα, πρόκειται για κρατικές δολοφονίες, για θύματα του μονόπλευρου πολέμου που έχει κηρύξει ο άνθρωπος στα υπόλοιπα ζώα και σε όσους στέκονται στο πλευρό τους. Η αλληλεγγύη πάντα ενοχλεί και φοβίζει, για αυτό και τιμωρείται παραδειγματικά.

 

Σύμφωνα με μάρτυρες, η αστυνομία έδωσε σήμα στον οδηγό του φορτηγoύ να προχωρήσει παρά την παρουσία των διαδηλωτών. Η δολοφονία της Jill, είναι ακόμα μία περίπτωση όπου η κοινωνία επιτρέπει να μπαίνει το κέρδος πάνω από τη ζωή, ανθρώπινη η μη. Η ίδια κοινωνία που μας διδάσκει ότι η ζωή κάποιων αξίζει περισσότερο, ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος των άλλων ζώων ή ότι δεν είναι καν ζώο, και θέτει σα στόχο την απεριόριστη αύξηση της κυριαρχίας του επάνω στη φύση.

 

ΌΛΟΙ ΜΟΥ ΟΙ ΉΡΩΕΣ ΦΟΡΆΝΕ ΑΚΌΜΑ ΜΆΣΚΕΣ (15’)

 

Παρουσίαση του Animal Liberation Front και του αγώνα του κατά του εργαστηρίου πειραμάτων – βασανιστηρίων της Huntingdon Life Sciences ως παράδειγμα της αναγκαιότητας της άμεσης δράσης.

 

«Οι παραδοσιακές μορφές διαμαρτυρίας, συλλογές υπογραφών, επιστολές διαμαρτυρίας κτλ μπορεί να είναι αποτελεσματικές μακροπρόθεσμα, αλλά τα ζώα που βασανίζονται σήμερα, τα ζώα που πρόκειται να πεθάνουν αύριο,  απλά δεν έχουν το χρόνο να περιμένουν. Για αυτό το λόγο το ALF πραγματοποιεί αυτές τις επιδρομές, κι αν ήμουν εγώ αυτός που βρίσκεται μέσα σε κλουβί, αν ήμουν αυτός που βασανίζεται, ξέρω τι θα ήθελα να κάνουν οι άνθρωποι που νοιάζονται για μένα, και δεν θα ήταν να γράφουν επιστολές διαμαρτυρίας και να υπογράφουν, αλλά θα ήθελα να κάνουν ότι μπορούν για να σώσουν τη ζωή μου εδώ και τώρα» (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ).  

 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου, 9:30

The Cove

 

The Cove (2009, του Louie Psichoyos):

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα απέναντι σε θαλάσσια θηλαστικά διαδραματίζεται συστηματικά στην Ιαπωνία με την ανοχή των κυβερνήσεων και των αρμόδιων φορέων.

Στον απομακρυσμένο όρμο Τaiji, οι ψαράδες εγκλωβίζουν χιλιάδες δελφίνια ετησίως, τα σφαγιάζουν, και έπειτα πουλάνε το φορτωμένο με υδράργυρο κρέας τους ή τα αιχμαλωτίζουν για να τα πουλήσουν σε δελφινάρια.

Βιντεοσκοπώντας με κρυφές κάμερες, η ομάδα του The Cove έφερε στο φως, μετά από χρόνια δουλειάς, όσα η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει με συνεχή ψεύδη και απαγορεύοντας την πρόσβαση, φωτογράφηση και καταγραφή στον όρμο-σφαγείο.

Στην ομάδα του Τhe Cove συνεργάζονται, μεταξύ άλλων, ο φωτογράφος Louie Psichoyos και ο Rick Ο’Barry, εκπαιδευτής των δελφινιών που έπαιζαν τον Φλίπερ στην ομώνυμη σειρά. Γνωρίζοντας από κοντά τα δελφίνια και ζώντας την παραβίαση των δικαιωμάτων τους μέσω της εμπορικής εκμετάλλευσης τους, ο Rick O’Barry παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στην απελευθέρωση τους και στην αποκάλυψη των βασανιστηρίων που κρύβονται πίσω από το «χαμογελαστό» τους πρόσωπο, και των συμφερόντων που οδηγούν εκεί.

H προβολή του στις αίθουσες προκάλεσε την οργή των ψαράδων του Τaiji και άλλων ομάδων, οι οποίες καταγγέλλουν την «υποκρισία» της Δύσης, που συγκινείται από το κυνήγι των δελφινιών, όμως σκοτώνει βοοειδή και χοίρους στα σφαγεία της.

Αναπόφευκτα ο σάλος που δημιούργησε το ντοκιμαντέρ έρχεται να αμφισβητήσει το σύστημα αντιλήψεων μας για τα άλλα είδη. Γιατί μας είναι ιδιαίτερα η σφαγή των δελφινιών τόσο αποκρουστική; Είναι τελικά η αντιμετώπιση του κάθε είδους αποτέλεσμα του πως μας έχουν μεγαλώσει; Αν είναι απλώς μια συνήθεια δεν είναι απαραίτητο να επανεξεταστεί αυτή τουλάχιστον ως βάρβαρη και καταστροφική;

Ταυτόχρονα το The Cove δεν μπορεί παρά να μας προβληματίσει και για τη στάση μας απέναντι σε εκείνους που κρατούν φυλακισμένα δελφίνια και άλλα θαλάσσια θηλαστικά, όπως και άλλα μη ανθρώπινα ζώα, στις εγκαταστάσεις-φυλακές του Αττικού Πάρκου. Γιατί ονομάζεται η αιχμαλωσία, ο βασανισμός και η εμπορική εκμετάλλευση οποιουδήποτε ζώου «ευαισθητοποίηση του κοινού;»

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ