Ενημέρωση – συζήτηση για την υπόθεση των ιχθυοκαλλιεργειών Ανδρομέδα

                                                                                                                                                                                                     Ενημέρωση – συζήτηση με τον Χρήστο Λοβέρδο Στελακάτο
για την υπόθεση των ιχθυοκαλλιεργειών του ομίλου Ανδρομέδα

Ο Χρήστος Λοβέρδος Στελακάτος κατέγραψε και δημοσίευσε την καταστροφή που συντελείται κατά κανόνα από τις ιχθυοκαλλιέργειες του Ομίλου Ανδρομέδα στο Δέλτα Καλαμά στη Θεσπρωτία, όπου εργαζόταν ως ιχθυοτρόφος.

Ο ίδιος, παρόλη την προσπάθεια φυσικής και οικονομικής του εξόντωσης
μέσα από τις δικαστικές αίθουσες και την κατασυκοφάντηση του από τον
Όμιλο Ανδρομέδα, συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια “στα εγκλήματα που
γίνονται προς τη φύση, τα ζώα, την κοινωνία, και από άνθρωπο σε άνθρωπο

Στηρίζουμε τον αγώνα του Χρήστου Λ.Σ. ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο που εκμεταλλεύεται και ξεζουμίζει τη γη και τα έμβια όντα

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΊΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σάββατο 1/12, στις 6:30

στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών

Θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ
ΆΠΑΤΡΙΣ ΣΟ Χανίων *

Προβολή-συζήτηση για τον αντισπισισμό και την ολική απελευθέρωση

Με αφορμή το κάλεσμα για την εβδομάδα αντισπισιστικών δράσεων 30/10-5/11, καλούμε  συντρόφους/ισσες για προβολή και κυρίως συζήτηση σχετικά με τον αντισπισισμό στο πλαίσιο της Ολική Απελευθέρωσης, την Παρασκευή 3/11 στις 8 στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης.

Αλληλεγγύη στον βιγκαναρχικό πολιτικό κρατούμενο Osman Evcan

osman

vegan_yemek

Ο βιγκαναρχικός πολιτικός κρατούμενος Osman Evcan (Οσμάν Εβτζάν), βρίσκεται στη φυλακή τύπου F στο Kocaeli. Με την πιο πρόσφατη απεργία πείνας που είχε κάνει το καλοκαίρι του 2015 κι η οποία διήρκεσε 33 ημέρες κατάφερε όλοι οι βίγκαν κρατούμενοι στη φυλακή που βρίσκεται να έχουν πρόσβαση σε βίγκαν φαγητό με φρέσκα υλικά εποχής και να δέχονται βίγκαν προϊόντα μέσω του καταστήματος Vegan Dükkan.

Το Vegan Dükkan είχε αναλάβει την αποστολή μηνιαία μιας κούτας με βίγκαν προϊόντα τα οποία έστελναν αλληλέγγυοι στους κρατούμενους. Η διεύθυνση της φυλακής όμως, πριν από λίγες μέρες, άλλαξε την συμφωνία του καλοκαιριού, αποκλείοντας το δέμα από τους κρατούμενους. Σε απάντηση ο Osman ξεκίνησε στις 12 Νοεμβρίου απεργία πείνας. Έστειλε στον Ταρκάν από το Vegan Dükkan το παρακάτω φαξ:

osman_evcan

Kocaeli, 12 Νοεμβρίου 2015

Αγαπητέ Ταρκάν γεια σου,

Σου εύχομαι ζωή με υγεία, ομορφιά και ελευθερία. Σε αγκαλιάζω με αγάπη και λαχτάρα. Σε φιλώ και σου στέλνω την αγάπη μου.

Αγαπητέ μου φίλε, πώς είσαι; Ελπίζω η υγεία και το ηθικό σου να είναι καλό. Κι εγώ είμαι καλά, η υγεία μου και το ηθικό μου είναι εντάξει.

Το πακέτο που μου είχες στείλει με τα βίγκαν προϊόντα έφτασε στη φυλακή στις 6 Νοεμβρίου 2015. Απλά δεν μου παραδόθηκε ποτέ. Ο διευθυντής της φυλακής είχε δώσει εντολή. Μου είπαν ότι τα  βίγκαν προϊόντα από το Vegan Dükkan δεν θα επιτρέπονται στο εξής στη φυλακή. Έβαλαν το πακέτο στην αποθήκη. Τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου συναντήθηκα με το διευθυντή της φυλακής. Μου διαμήνυσε ότι στο εξής  βίγκαν προϊόντα που φτάνουν με πακέτο στη φυλακή, δεν θα παραδίδονται στους κρατούμενους. Έτσι δεν μου παρέδωσαν το πακέτο από την αποθήκη.

Εφόσον δεν παρέλαβα το πακέτο, σας το επιστρέφω ταχυδρομικά στη διεύθυνση του Vegan Dükkan. Ήθελα να σας ενημερώσω σχετικά με την κατάσταση.

Στις 7 Νοεμβρίου, κατά την εβδομαδιαία μου συνομιλία με την Asiye (η αδερφή του Οσμάν), της ζήτησα να σας ενημερώσει.

Η απόφαση αυτή της διεύθυνσης της φυλακής αποτελεί σφετερισμό των δικαιωμάτων μου. Ξεκινώ λοιπόν επ’ αόριστον απεργία πείνας με σκοπό να καταγγείλω την απόφαση αυτή και να σταματήσω την παραβίαση  των δικαιωμάτων μου. Ήθελα να το γνωρίζετε αυτό. Σας φιλώ και σας αγκαλιάζω όλους.

Με αγάπη,
Οsman

evcan

Για αλληλεγγύη στον Οσμάν μπορείτε να επικοινωνήστε μαζί του στη διεύθυνση:

Osman Evcan
1 Nolu F-Tipi Cezaevi
A-7-21
İzmit – Kocaeli

Το τηλέφωνο της φυλακής είναι: 0090-262-5815623

5/12 διαμαρτυρία μπροστά στη φυλακή

Συγκέντρωση 1 Μάη & Πορεία 9 Μάη: Ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Εκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα κρατούνται έγκλειστα, σφαγιάζονται, γδέρνονται ζωντανά ή γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε διάφορα θεάματα.

Στηριζόμενες στα ιδεολογήματα περί ανωτερότητας του πολιτισμένου ανθρώπου έναντι των άλλων ζώων και νομιμοποιημένες από τα κράτη, οι βιομηχανίες κρέατος και γούνας εξοντώνουν μαζικά, αγνοώντας και καταστρέφοντας το φυσικό κύκλο της ζωής.

Ο εγκλεισμός και η εκμετάλλευση του ζωικού κόσμου δεν είναι κάτι το αποκομμένο από τον τρόπο ζωής μας, την κοινωνία και την κυριαρχία συνολικά. Ο βιομηχανικός πολιτισμός και οι θεσμοί του είναι αλληλένδετοι με το μαζικό εγκλεισμό και την καταστροφή του φυσικού κόσμου που τον αντιλαμβάνεται σαν αντικείμενο και πόρο για την ανάπτυξη του.

Απέναντι στην κυριαρχία, τα ιδεολογήματα της και τις πρακτικές της προτάσσουμε τον αγώνα για την ολική απελευθέρωση ζώων και γης.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΡΕΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΟΥΝΑΣ

•ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 1 Μάη, ώρα 12:00, πλ. Συντάγματος και Ερμού

•ΠΟΡΕΙΑ 9 Μάη Σάββατο, ώρα 12:00, πλ. Συντάγματος

Συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού
και την καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία

Εκδήλωση για τον oικοφασισμό στη Θεσσαλονίκη

Συζήτηση με αφορμή τη μπροσούρα

“Οικοφασισμός- Όταν ο φασισμός φοράει τον πράσινο μανδύα του”

 

στην Terra Incognita – Παρασκευή 22/11 στις 18:00

 

από τις αλογόμυγες  και την ομάδα Μαύρο / Πράσινο

http://mavroprasino.espivblogs.net

 

oikofasismos

 
 

 

 

«1η ΕΚΘΕΣΗ ΠΤΗΝΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ»: ΚΛΟΥΒΕΣ, ΚΛΟΥΒΙΑ ΚΑΙ ΚΛΟΥΒΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

freebird«1η Έκθεση Πτηνών Συντροφιάς» στα Χανιά, αυτή τη φορά από τη νεοσύστατη λέσχη ορνιθολογίας Χανίων, μέλος της πανελλήνιας  ομοσπονδίας ορνιθολογίας. Χορηγοί pet shop, δηλαδή η βιομηχανία αιχμαλώτισης – αναγκαστικής αναπαραγωγής – εγκλεισμού και εμπορίου της ζωής και των συνοδευόμενων «αξεσουάρ» (συμπεριλαμβανομένων των κλουβιών-φυλακών), όπως άλλωστε και σούπερ μάρκετ (πάνω-κάτω η ίδια λογική άλλωστε) και με την αντίστοιχη βέβαια προβολή από τοπικά μέσα μαζικής εξημέρωσης που αναλαμβάνουν κι αυτά να προωθήσουν τη «φυσιολογικότητα» της ζωής στη φυλακή, όταν δεν δείχνουν διαφημίσεις με χαριτωμένα κουταβάκια ράτσας.

Για την ιστορία, δεν πρόκειται για την 1η «έκθεση» της πανελλήνιας ομοσπονδίας ορνιθολογίας στα Χανιά αλλά για τη δεύτερη, τουλάχιστον όσο θυμόμαστε εμείς. Δεν ξεχνάμε το «διαγωνισμό και έκθεση πουλιών» που διοργάνωσε το νοέμβρη του 2010 η πανελλήνια ομοσπονδία ορνιθολογίας στα Χανιά, όταν έβαλε μπάτσους να κάνουν τραμπουκο-εξακρίβωση σε ανήλικους που είχαν συγκεντρωθεί απ’ έξω για να διαμαρτυρηθούν και να πουν τι καταλαβαίνουν αυτοί όταν ακούν «διαγωνισμό» κι «έκθεση» ζώων. Καταλαβαίνουν αυτό που συμβαίνει και πάλι: στοιβαγμένα κλουβιά-φυλακές με φυλακισμένα καναρίνια, καρδερίνες, παπαγάλους, όλα εμπορεύματα και ισόβια αιχμάλωτα. Εξευτελισμός των φυλακισμένων από επιδειξιομανείς εκθέτες και φυλακολάγνους επισκέπτες. Επίδειξη εξουσιομανίας και παραλογισμού: πουλιά που δεν τα αφήνουν να πετάνε.

Ακόμα και ο όρος πτηνά «συντροφιάς» μόνο τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουν για την έννοια της λέξης δείχνει: Για ακόμα μια φορά τα άλλα ζώα θεωρούνται εργαλεία για να καλυφθούν ανθρώπινες «ανάγκες». Αυτή τη φορά για παρέα με το ζόρι. Και όχι, δεν κελαηδούν ούτε για να τα ακούμε και να χαιρόμαστε, ούτε από τη χαρά τους που τα έκαναν κρεμαστά διακοσμητικά για τον τοίχο. Τα πουλιά κελαηδούν για να προσελκύσουν το ένα το άλλο και για να οριοθετήσουν την περιοχή τους. Όχι για να περνάει η ώρα του δεσμοφύλακά τους. Ούτε έχουν χρωματιστά φτερά, ραβδώσεις και ότι άλλο θέλουν για να τα κατηγοριοποιούν οι «πουλόφιλοι» ανάλογα με το χρώμα τους σαν να είναι χαλιά, και για να τα αξιολογούν όπως κάνουν και στη σελίδα τους σε «κακά», «αποδεκτά», «καλά» και «άριστα» με βάση τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά.

Το είπαμε, το λέμε και θα το ξαναλέμε κάθε φορά που οποιοσδήποτε αυτοαποκαλούμενος φιλόζωος διοργανώνει εκθέσεις, διαγωνισμούς, καλλιστεία και ότι κατεβάζει ο διεστραμμένος νους του: σκλαβοπάζαρα δεν χωράνε ούτε εδώ, ούτε πουθενά, σε κανένα χώρο και κανένα μυαλό που αρνείται να παραδοθεί στην κοινωνικοπολιτισμική απάτη που του πλασάρεται ως ελευθερία. Ελεύθερος δεν είναι ούτε αυτός που είναι φυλακισμένος μέσα στο κλουβί, ούτε αυτός που φυλακίζει, ούτε όποιος και όποια συναινεί. Κι όσο πιο φυσιολογικά του/της φαίνονται τα κάγκελα, τόσο πιο βαθιά τα έχει καταπιεί, τα έχει χωνέψει, και μάλλον πιο δύσκολα τα αποχωρίζεται.

ΚΑΝΕΝΑ ΖΩΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ – ΕΚΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ “ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ” – ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑ

Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση
Μέχρι να είμαστε όλες/οι ελεύθερες/οι

Αλογόμυγες
Χανιά, Οκτώβρης 2013

Δημοτικός «κήπος» Χανίων: Μία ιστορία αιχμαλωσίας, εκμετάλλευσης και εξευτελισμού της ζωής…

Δημοτικός «κήπος» Χανίων: Μία ιστορία αιχμαλωσίας, εκμετάλλευσης και εξευτελισμού της ζωής…

Βιντεάκι από το Δημοτικό “Κήπο” Χανίων. Ανάμεσα στα αιχμάλωτα ζώα, κι αυτός ο παπαγάλος που δαγκώνει διαρκώς τα κάγκελα που τον φυλακίζουν:

Κείμενο που μοιράστηκε με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας “Δημοτικός Κήπος Χανίων: Μια ιστορία” που διοργάνωσε η καφετέρια του κήπου. Η επιχείρηση δηλαδή που εκμεταλλεύεται τον εγκλεισμό των ζώων σερβίροντας πελάτες που
πίνουν αδιάφορα το καφεδάκι τους ή οικογένειες που έφεραν τα παιδιά τους να “θαυμάσουν” τα ισόβια αιχμάλωτα ζώα:


Κυρίες, κύριοι, και κυρίως παιδιά, μικρά και μεγάλα. Αυτές τις μέρες πραγματοποιείται μια έκθεση φωτογραφίας στον χώρο αυτό με θέμα «Δημοτικός κήπος Χανίων…. μια ιστορία» που αφορά την ίδρυσή του από το 1870 έως σήμερα.
Εμείς λοιπόν θα σας πούμε την πραγματική ιστορία:


Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν μακριά και ακόμη πιο μακριά από εδώ, μαϊμούδες, ελάφια, κρι-κρί, παγώνια, χήνες. Σκαρφάλωναν στα δέντρα και στα βράχια, τσαλαβουτούσαν στις λίμνες, έτρωγαν ότι έβρισκαν στη φύση,  και το βράδυ για να ξεκουραστούν κοιμόντουσαν πλάι-πλάι ώστε να προστατεύουν το ένα το άλλο. Κάθε μέρα ήταν για αυτά μια μικρή ή μια πιο μεγάλη περιπέτεια… Το σίγουρο είναι πάντως πως ζούσαν όλα ελεύθερα.


Μια μέρα όμως κάποιοι άνθρωποι τα έπιασαν με το ζόρι και τα πήραν μακριά από την οικογένειά τους και τους φίλους τους, για να τα φέρουν εδώ. Φοβισμένα, κουρασμένα και ζαλισμένα όπως ήταν, πριν καλά-καλά καταλάβουν τι συμβαίνει, τα έκλεισαν πίσω από τα κάγκελα. Αυτά δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους κλουβί και τους πήρε καιρό για να καταλάβουν ότι δε μπορούσαν να βγουν, και ότι οι άνθρωποι δεν σκόπευαν να τα βγάλουν ποτέ.


Κι αυτοί οι άνθρωποι… τι παράξενοι! Τον πρώτο καιρό κάποιες μαϊμούδες και κάποιες παπιοπαρέες όταν τους έβλεπαν να πλησιάζουν φώναζαν: «Βγάλτε μας από εδώ. Μα τι στέκεστε και μας κοιτάτε έτσι; Ανοίξτε μας να φύγουμε!».   Όμως όχι μόνο δεν άνοιγε κανείς παρά φαινόντουσαν να χαίρονται κιόλας που τα είχαν έτσι φυλακισμένα. ¨Μπααααα, αυτοί δεν θέλουν να μας βγάλουν από εδώ!¨ βέλαζαν τα κρί- κρι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιες κρι-κρίνες και πάπιες γέννησαν και τα παιδιά τους εκεί. Μια ζωή ολόκληρη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή στη φυλακή δηλαδή.


Εκτός και ΑΝ… Εκτός και αν οι άνθρωποι σταματήσουν επιτέλους να χαίρονται που είναι κλεισμένα εκεί, αν σταματήσουν να αδιαφορούν και να συνεχίζουν τη βόλτα τους και να πίνουν τον καφέ τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν μια ωραία μέρα ή νύχτα τα ελευθερώσουν από το καθημερινό, ισόβιο βασανιστήριό τους. «Μα δε μπορούν πια να ζήσουν μόνα τους στη φύση» λένε κάποιοι μεγάλοι. Σάμπως ζουν πραγματικά και μέσα στο κλουβί; Τι ζωή είναι αυτή αν δεν μπορείς ούτε να κάνεις, ούτε  να φανταστείς αυτά που θες;


Βέβαια θα είναι τεράστια αλλαγή για αυτά, η πιο σημαντική της ζωής τους. Μπορεί και να θέλουν και λίγη φροντίδα στην αρχή, όλοι όμως δεν θέλουμε μερικές φορές;


Μέχρι να μπορέσουν να ζήσουν μόνα τους. Μέχρι να νιώσουν τον αέρα του βουνού στα πνευμόνια τους, το νερό της λίμνης στα πούπουλά τους, να ξυπνούν και αντί για κάγκελα να έχουν μπροστά τους άλλη μια μέρα ελεύθερης ζωής.


…φαντάζεσαι;

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/ΟΙ

Αλογόμυγες

Παρουσίαση μπροσούρας – συζήτηση για τον οικοφασισμό

oikofa ev

Συζήτηση για τον οικοφασισμό και παρουσίαση της μπροσούρας  “Οικοφασισμός: Όταν ο φασισμός φοράει τον πράσινο μανδύα του” – Τρίτη 14/5/2013 στις 8 μ.μ στην κατάληψη Ευαγγελισμού

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 8-6-12, Χανιά

Συζήτηση για τους κοινούς στόχους, μέσα και δράσεις στον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των ζώων και της γης

Το κάλεσμα προκύπτει από την επιτακτική ανάγκη να αναδείξουμε τη σύνδεση και αλληλεξάρτηση της απελευθέρωσης των ζώων με αυτήν της κοινωνίας και της γης στο πλαίσιο της ολικής απελευθέρωσης (όλων των ζώων, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, και της γης), και, κυρίως, να συζητηθούν οι κοινοί στόχοι, μέσα και δράσεις στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, την πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία.

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου καταπιεστικές δυνάμεις σε μεγάλο βαθμό ορίζουν τη ζωή όλων των έμβιων όντων. Η εξουσιαστική μηχανή τροφοδοτείται από την οικονομική καταπίεση, την κυριαρχία της πολιτικής εξουσίας, της πατριαρχίας και της ετεροσεξουαλικότητας, της μιας φυλής στις άλλες, της «παραγωγικής» ηλικίας στα παιδιά και στους ηλικιωμένους, των «λειτουργικών» πάνω στα άτομα «με ειδικές ανάγκες», του τεχνητού ψυχολογικού μέσου όρου σε όσους αποκλίνουν από αυτόν.

Μέρος της ίδιας μηχανής αποτελεί η κυριαρχία του ανθρώπου και η εκμετάλλευση των άλλων ζώων (σπισιμός) και της φύσης. Ο περιορισμός της ελευθερίας, ο βασανισμός και η δολοφονία επιβάλλονται από τις ανάγκες της παραγωγής του συγκεκριμένου συστήματος ενώ η χρηματοεξαρτώμενη επιστήμη, θρησκείες, διαστρεβλωμένες φυσιοκρατικές αντιλήψεις, και τα καταναλωτικά πρότυπα προβάλλονται ως επεκτατική πρακτική για τη διαιώνιση της κυριαρχίας.

Εδώ και δεκαετίες οι οραματιστές ενός κόσμου απελευθερωμένου από την εκμετάλλευση ζώων, μέσα από το λόγο και τη δράση τους αναδεικνύουν τους μηχανισμούς καταπίεσης και αποκαλύπτουν την καθημερινή βαρβαρότητα καταδεικνύοντας το εύρος της και τη σκόπιμη και συστηματική αποσιώπησή της. Προχωρούν σε ατομική αλλαγή, συλλογικά εγχειρήματα, δράσεις ελευθέρωσης, σαμποτάζ, και σε οικονομικά πλήγματα των βιομηχανιών θανάτου. Κάποιοι και κάποιες για αυτές τους τις δράσεις και πεποιθήσεις διώκονται από τον τρομονόμο και φυλακίζονται στα κελιά του συστήματος.

Ταυτόχρονα δέχονται κριτικές που αφορούν μια υποτιθέμενη υπερευαισθησία και εργαλειοποίηση του συναισθήματος που φτάνει στο σημείο να αποκαλείται και εκβιαστική, απαξιώνοντας ταυτόχρονα την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Από τη μια δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να γίνουμε μηχανές, δεν ταυτίζουμε τη δύναμη με την αναισθησία. Από την άλλη αυτό που μας παρακινεί δεν είναι η «λύπη μας για τα καημένα τα ζωάκια» αλλά η αντίληψη ότι δεν μπορεί πραγματικά να υπάρξει ένας κόσμος ισότητας και αυτοδιάθεσης όσο οι ίδιοι αναπαράγουμε εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις.

Οι κριτικές προχωρούν σε πρακτικά θέματα και προτεραιότητες του τύπου «που να ασχολούμαστε τώρα» θέτοντας δογματικά την προτεραιότητα στον άνθρωπο, χωρίς να αναγνωρίζεται η σύνδεση με όλα τα καταπιεσμένα όντα, και συχνά με άρνηση της ανθρωποκεντρικής αντίληψης και πρακτικής της κοινωνίας. Άλλες κριτικές αφορούν έναν υποτιθέμενο μονοθεματισμό που θέλει τους βίγκαν να περιορίζονται στην αποφυγή της κατανάλωσης μη ανθρώπινων ζώων και μόνο. Εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο καπιταλισμός έχει πολλά πλοκάμια, καταπίνει και ρίχνει σε λήθαργο μετριοπάθειας αγώνες, προωθώντας προς όφελος του ένα lifestyle, όπως αυτό του στείρου διατροφικού βιγκανισμού. Προφανώς η μη κατανάλωση ζωικών προϊόντων από τον άνθρωπο δε θα σταματήσει από μόνη της την εκμετάλλευση των άλλων ζώων, αν δεν πολεμηθεί η κυριαρχία στη ρίζα της. Ούτε η αντικατάσταση της καλλιέργειας ζωοτροφών με υλικά «χορτοφαγικού μενού» θα εξαλείψει την πείνα, όσο η γη αποτελεί ιδιοκτησία και όσο η κατανομή της τροφής συνεχίζει να αποτελεί μέσο καταπίεσης στα χέρια μιας ελίτ. Από την άλλη, είναι εξίσου ελλιπής ένας αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση όσο επιδιώκει και επιτρέπει στην κοινωνική μηχανή να αναπαράγει και να διατηρεί οποιοδήποτε μορφή κελιού.

Κάθε μονοθεματισμός και περιχαράκωση σκέψης και αγώνα είναι προβληματικός ως προς την αντίληψη των μηχανισμών καταπίεσης, και στέκεται εμπόδιο στον αγώνα απέναντι τους. Απέναντι σε ένα πολυσύνθετο εξουσιαστικό πλέγμα χρειάζεται αντίστοιχη θεώρηση και αντίστοιχη πρακτική. Δεν θέλουμε όρια στη σκέψη μας ούτε από πάνω αλλά ούτε κι από κάτω. Αυτό που θέλουμε είναι ακριβώς να σπάσουμε τα επιβεβλημένα όρια με στόχο την ισότητα και την ελευθερία όλων.

Η κοινωνική αναδόμηση προϋποθέτει όχι μόνο την αμφισβήτηση και την αλλαγή των σχέσεων στην ανθρώπινη κοινωνία αλλά και στη σχέση μας με όλα τα ζώα και τη γη. Στόχος όπως και μέσο είναι η διαρκής κριτική θεώρηση χωρίς ταμπέλες και προσκόλληση σε παλιές συνταγές και χαραγμένους δρόμους. Προϋποθέτει ριζοσπαστισμό, όχι με την έννοια του ιδεολογικού φανατισμού, αλλά ως προς τον ίδιο τον τρόπο προσέγγισης των προβλημάτων μέσα από τη σύνθεση της διαφορετικότητας. Προϋποθέτει το γκρέμισμα όλων των δομών της εξουσίας, αν θέλουμε πραγματικά να δώσουμε ζωτικό χώρο στις νέες πραγματικότητες χωρίς ιεραρχία, κυριαρχία, εκμετάλλευση και διακρίσεις, που θα προκύψουν ταυτόχρονα από την ατομική απελευθέρωση και αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, πράττουμε, επικοινωνούμε και σχετιζόμαστε εμείς με όλα τα έμβια όντα.

Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε

Μέχρι να είμαστε όλοι/ες ελεύθεροι/ες

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ



Το δικό σου παλτό φώναζε όταν το έγδερναν;

Στις 26-28 Μαρτίου με περισσότερο θράσος από ποτέ, βασανιστές, δολοφόνοι, και συνένοχοι αγοραστές, συγκεντρώνονται στην 1η Διεθνή Έκθεση Γούνας Αθήνας, ακολουθώντας το παράδειγμα του Μιλάνου, της Μόσχας, του Χονγκ Κονγκ κ.α. αλλά και της καρδιάς της ελληνικής βιομηχανίας εκτροφής και θανάτωσης γουνοφόρων ζώων, την Καστοριά. Την οργανωμένη και ξεδιάντροπη απαξίωση της ζωής που αποτελεί προσβολή για όλα τα ζώα, διοργανώνει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Γουνοποιών, στοχεύοντας με την ίδρυσή του εδώ και 3 χρόνια στην «εξωστρέφεια» προς τις διεθνείς αγορές. Δρώντας με την ευλογία του «κράτους» συμφερόντων, που αντιμετωπίζει εχθρικά ότι υπερασπίζεται τη ζωή και την ελευθερία, και πελατειακά ότι ευνοεί τις τσέπες του, πάνω από 70 εταιρίες θανάτου και επεξεργασίας πτωμάτων εκθέτουν τα κατορθώματά τους. Το ρόλο του εκθεσιακού νεκροτομείου παίζει η ΕΧPO Athens που κατά τα άλλα, σε λιγότερο από ένα μήνα θα φιλοξενήσει έκθεση τεχνολογιών περιβάλλοντος.

Στην έκθεση θράσους οι εκτροφείς-σωματέμποροι, οι σφαγείς και οι γδάρτες, αποκρύπτουν σκόπιμα τις εικόνες φρίκης που βρίσκονται πίσω από τα κουφάρια πολυτελείας. Αφενός δεν παραδέχονται ότι παγιδεύουν, αιχμαλωτίζουν, στριμώχνουν ασφυκτικά, πνίγουν, χτυπούν μέχρι θανάτου, δηλητηριάζουν με στρυχνίνες και αέρια, σκοτώνουν με πρωκτικό ηλεκτροσόκ, γδέρνουν μισοζώντανα μινκ, τσιντσιλά, αλεπούδες, ρακούν, κουνέλια, κάστορες, λύγκες, ενυδρίδες, σκύλους, γάτες και αλλά μη ανθρώπινα ζώα. Αφετέρου αποκρύπτουν το γεγονός ότι επιλέγουν αυτές τις μεθόδους θανάτωσης με μοναδικό κριτήριο ότι είναι πιο οικονομικές και δεν αφήνουν ίχνη από την σφαγή στο τρίχωμα. Πίσω από το κάθε γούνινο παλτό του κάθε εκθεσιακού περιπτέρου, κρύβουν επιμελώς τα πιο φριχτά ουρλιαχτά, τα τρέμουλα, και τις απεγνωσμένες προσπάθειες διαφυγής 10-15 λύκων, 15-20 αλεπούδων, 10-12 καστόρων, 27-30 ρακούν, ή 60-100 σκίουρων. Στις διαφημίσεις τους τονίζουν την υψηλή ποιότητα του τελικού προϊόντος, ενώ τα ιδία τα μη ανθρώπινα ζώα, συνήθως δεν παρουσιάζονται καν, ως μη συναισθανόμενες πρώτες ύλες, διαθέσιμες προς πάσα εκμετάλλευση.

Ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος, αγοραστές με παθολογική έλλειψη σεβασμού στη ζωή, ανθρώπινη η μη. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν για τις ζωές που εκμεταλλεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο, από την αρχή μέχρι το τέλος τους, αλλά και σε κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής τους. Προβάλλοντας ψευδοεπιχειρήματα περί «καλού υλικού» και της «φύση μας» που παραπέμπουν στον άνθρωπο των σπηλαίων, επιλέγουν συνειδητά να δικαιολογούν και να τροφοδοτούν το βασανισμό. Μέσα στα συμπτώματα της παθολογίας τους φαίνεται, είναι η έλλειψη της κοινής λογικής που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα φυσικό στη γούνα, ότι, όπως το δέρμα, έτσι και η γούνα είναι πτώματα, που χωρίς επεξεργασία με καυστικές και τοξικές ουσίες (φορμαλδεΰδη, χρώμιο κ.α.) θα σαπίσει και θα λιώσει. Μπροστά στην ικανοποίηση της διαστροφής τους, οι «καταναλωτές» δεν υπολογίζουν ούτε το περιβαλλοντικό κόστος. Με τη ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα, του εδάφους και του αέρα από τα υγρά απόβλητα και τα περιττώματα των εκατομμυρίων συνωστισμένων ζώων, με 15-20% επιπλέον κατανάλωση ενέργειας σε σχέση με την παραγωγή συνθετικών υλικών, η επιλογή των πτωματοφάγων και πτωματοφόρων ενισχύει τον περιβαλλοντικά καταστροφικό αντίκτυπο της μαζικής εκτροφής, που κινητοποιείται από την κρεοφαγία και την παραγωγή δερμάτινων ειδών.

Χρηματολάτρεις γουναράδες και επιδειξιομανείς γουνοφόροι-πτωματοφόροι δεν σταματούν ούτε μπροστά στον καρκίνο και τα αναπνευστικά προβλήματα που απειλούν όχι μόνο όσους πληρώνουν για να κάνουν τη βρωμοδουλειά του δήμιου και του επεξεργαστή, αλλά και τους κατοίκους των γύρω περιοχών που πίνουν, τρώνε και αναπνέουν τις επικίνδυνες χημικές ουσίες που αφήνει πίσω της η βιομηχανία γούνας. Το lifestyle της προκλητικής γουνοχλιδής που περπατάει χεράκι – χεράκι με εκείνο της δερματινομαγκιάς, υποβιβάζει κάθε ζωή σε αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Η παραγωγή και το εμπόριο γούνας, με 50 εκατομμύρια νεκρούς το χρόνο (αριθμός που δεν περιλαμβάνει τις ανθρώπινες ζωές), αποτελεί έναν από τους πιο ματαιόδοξους μηχανισμούς εκμετάλλευσης που πρέπει να σταματήσει τώρα ως εχθρικός απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή ζωής ή οποία τίθεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το χρήμα. Απέναντι στην Ευρώπη των 6.500 εκτροφείων και τις επιδοτήσεις των κρατών της, όλο και περισσότεροι ενημερώνονται για την προέλευσή των τριχωτών πτωμάτων και αρνούνται να τα αγοράσουν και να τα φορέσουν, προχωρούν στην καταστροφή τους, και κάνουν την αλληλεγγύη πράξη απελευθερώνοντας τους αιχμαλώτους της βιομηχανίας που βλέπει τα ζώα σαν ύφασμα. Απέναντι στην κραυγαλέα επίδειξη αδιαφορίας γουναράδων και γουνόφιλων, εμείς ακούμε πιο καθαρά από ποτέ μία από τις πιο παγκόσμιες, ξεκάθαρες πραγματικότητες που φωνάζει από παντού. Ότι κάθε ζωντανός οργανισμός, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θέλει να ζήσει.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Σάββατο 26 Μαρτίου, 12:00, ExpoAthens, ΑΝΘΟΥΣΑ

Λεωφορείο Α5 Ακαδημίας-στάση: Στροφή Ανθούσας, μετρό-στάση Παλλήνη

Προσυγκέντρωση 10:00, μετρό Συντάγματος

ΚΑΜΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ. ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΘΕ ΖΩΟΥ ΤΩΡΑ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΥΦΑΣΜΑ.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ, ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ, ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.

ΑΦΟΥ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ

ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ.

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Προβολή 2 ντοκιμαντέρ στη μνήμη της Jill Phipps

JILLS FILM (39’)

 

Την 1η Φεβρουαρίου 1995, στα 31 της χρόνια, η Jill Phipps έχασε τη ζωή της κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού, που μετέφερε ζωντανά νεαρά μοσχάρια προς τη σφαγή τους, στην προσπάθεια της να το σταματήσει. Αυτή η ταινία – βιογραφία δημιουργήθηκε από τους συντρόφους της και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της.

 

Οι ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων κατηγορούνται από κράτη, αρχές και ΜΜΕ για τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα,  όπως λέει και η μητέρα της Jill, Nancy, δεν έχουν πειράξει ποτέ ούτε μια τρίχα από ανθρώπινο ή μη ζώο, ενώ οι ίδιοι εδώ και χρόνια χάνουν τους δικούς τους κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή μέσα στη φυλακή. Δεν πρόκειται για ατυχήματα, πρόκειται για κρατικές δολοφονίες, για θύματα του μονόπλευρου πολέμου που έχει κηρύξει ο άνθρωπος στα υπόλοιπα ζώα και σε όσους στέκονται στο πλευρό τους. Η αλληλεγγύη πάντα ενοχλεί και φοβίζει, για αυτό και τιμωρείται παραδειγματικά.

 

Σύμφωνα με μάρτυρες, η αστυνομία έδωσε σήμα στον οδηγό του φορτηγoύ να προχωρήσει παρά την παρουσία των διαδηλωτών. Η δολοφονία της Jill, είναι ακόμα μία περίπτωση όπου η κοινωνία επιτρέπει να μπαίνει το κέρδος πάνω από τη ζωή, ανθρώπινη η μη. Η ίδια κοινωνία που μας διδάσκει ότι η ζωή κάποιων αξίζει περισσότερο, ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος των άλλων ζώων ή ότι δεν είναι καν ζώο, και θέτει σα στόχο την απεριόριστη αύξηση της κυριαρχίας του επάνω στη φύση.

 

ΌΛΟΙ ΜΟΥ ΟΙ ΉΡΩΕΣ ΦΟΡΆΝΕ ΑΚΌΜΑ ΜΆΣΚΕΣ (15’)

 

Παρουσίαση του Animal Liberation Front και του αγώνα του κατά του εργαστηρίου πειραμάτων – βασανιστηρίων της Huntingdon Life Sciences ως παράδειγμα της αναγκαιότητας της άμεσης δράσης.

 

«Οι παραδοσιακές μορφές διαμαρτυρίας, συλλογές υπογραφών, επιστολές διαμαρτυρίας κτλ μπορεί να είναι αποτελεσματικές μακροπρόθεσμα, αλλά τα ζώα που βασανίζονται σήμερα, τα ζώα που πρόκειται να πεθάνουν αύριο,  απλά δεν έχουν το χρόνο να περιμένουν. Για αυτό το λόγο το ALF πραγματοποιεί αυτές τις επιδρομές, κι αν ήμουν εγώ αυτός που βρίσκεται μέσα σε κλουβί, αν ήμουν αυτός που βασανίζεται, ξέρω τι θα ήθελα να κάνουν οι άνθρωποι που νοιάζονται για μένα, και δεν θα ήταν να γράφουν επιστολές διαμαρτυρίας και να υπογράφουν, αλλά θα ήθελα να κάνουν ότι μπορούν για να σώσουν τη ζωή μου εδώ και τώρα» (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ).  

 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου, 9:30

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΠΟΥΛΙΩΝ, ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΙΑΣ

Οπλισμένοι με κοκτέιλ ηλιθιότητας και θρασυδειλίας, στήθηκαν τραμπούκοι ασφαλίτες και ένστολοι έξω από το χώρο του Διαγωνισμού και Έκθεσης Πτηνών «συντροφιάς» στο Παλιό Τελωνείο Χανίων.

 Μία ώρα πριν από την ώρα συγκέντρωσης  για διαμαρτυρία ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων της ζωής στο βωμό του κέρδους, 3 ασφαλίτες και 4 ένστολοι εντόπισαν 3 15χρονους και έναν 25χρονο διαδηλωτή, οι οποίοι είχαν έρθει νωρίτερα απλώς περιμένοντας για να υπερασπιστούν με τη φωνή τους τα έγκλειστα πουλιά.

 Τους πλησίασαν και απαίτησαν να «δώσουν τα στοιχεία τους και γρήγορα». Όταν ρώτησαν γιατί, τους απάντησαν ότι ήθελαν «να δουν αν είναι φοροφυγάδες». Οι 15χρονοι. Που, όπως είπαν, έμαθαν τη λέξη «φοροδιαφυγή», μαζί με τη λέξη «διαφθορά», μαζί με τη λέξη «λιτότητα». Λίγο πιο πέρα, λιμενόμπατσοι στημένοι έξω από την είσοδο.

 Τον τραμπουκισμό  τους τον ξέρουμε. Τη θρασυδειλία τους επίσης. Πόσο τους ανησυχεί η άλλη γνώμη και κυρίως οποιαδήποτε αναφορά στην αλληλεγγύη; Πόσο άμεσα κινητοποιεί τον μηχανισμό τους, τόσο ηλίθιο ώστε  να πιστεύουν ότι θα ανοίγαμε τα κλουβιά και θα στέλναμε και κάλεσμα πριν;

 Το κείμενο μας μοιράστηκε, διαβάστηκε, και οι προθέσεις μας αναλύθηκαν σε περαστικούς και επισκέπτες της έκθεσης-σούπερ μάρκετ. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για τα ίδια τα πουλιά που ήταν εκεί, και που αν δεν τους σταματήσουμε, και δεν τους ενοχλήσουμε, τους βασανιστές και όσους τους υποστηρίζουν, θα τα περιφέρουν σαν τσίρκο, σαν σκλαβοπάζαρο, παντού. Αυτά και τα μικρά τους.

 Οι βασανιστές κάθε ζώου είναι ανεπιθύμητοι και προσβάλουν την ύπαρξη μας ως φορείς της ζωής, των αισθήσεων, των συναισθημάτων. Εδώ και παντού, θα τους ενοχλούμε μέχρι να τους σταματήσουμε.

 

 Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΡΙΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΖΩΑ

 

 

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ

Διαγωνισμός και έκθεση ανθρώπινης υπεροψίας στο παλιό τελωνείο Χανίων

Στις 5-7 του Νοέμβρη εκτροφείς αποφάσισαν να συγκεντρωθούν στο Παλιό Τελωνείο των Χανίων για να εκθέσουν τα πουλιά τους και να διαγωνιστούν για την ανάδειξη του «καλύτερου» με βάση το σχήμα, το μέγεθος, το χρώμα, το σχέδιο και ότι άλλη τεχνική αυθαιρεσία τους έρθει στο κεφάλι. Στο πλευρό του «χρυσοί» χορηγοί, χορηγοί έκθεσης, χορηγοί pet shop, και χορηγοί επικοινωνίας τοπικά Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που κατά τα άλλα εκφράζουν ευαισθησίες σε σχέση με τα ζώα. Όποτε τους έρθει και για όποια ζώα τους έρθει.

Ενώ τα άγρια πουλιά διανύουν ακόμα την περίοδο που ο κάθε ασυνείδητος κυνηγός πάει με την ευλογία της πολιτείας και τα κατεβάζει στα καλά καθούμενα, το άλλο βάρβαρο χόμπυ του εγκλεισμού, της έκθεσης και του διαγωνισμού, προωθεί ακόμα περισσότερο το βασανισμό των ζώων που τόσο έχουμε θαυμάσει για την ικανότητα τους να πετάνε, και τόσο πολύ έχουμε εξευτελιστεί ως είδος με την εξουσιαστική συμπεριφορά μας, κλείνοντας τα σε κλουβιά. «Δεν μπορώ να πετάξω; Δεν θα πετάξει κανείς».

Οι διοργανωτές, ο Παγκρήτιος Όμιλος Καναρινόφιλων και η Ελληνική Ορνιθολογική Ομοσπονδία, αυτοαποκαλούμενοι «φίλοι» των πουλιών, λένε ότι αφού γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία δεν μπορούν να ζήσουν ελεύθερα. Δεν εξηγούν όμως γιατί αυτό συνεπάγεται ότι δεν θέλουν να πετάξουν. Γιατί σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίζουν να τα εκτρέφουν ώστε να κρατούν αιχμάλωτους τους απογόνους τους. Ή από πού κι ως πού τους επιτρέπουν και τους ενθαρρύνουν θεατές, κριτές και χορηγοί να τα εκθέτουν σαν αντικείμενα. Σαν να είναι έργα τέχνης και αυτοί οι καλλιτέχνες – δημιουργοί τους. Δημιουργός τους είναι η φύση. Αυτοί το μόνο που έκαναν είναι να αποξενώσουν γενιές και γενιές από το περιβάλλον τους, μαδώντας την ελευθερία τους και τις φυσικές τους συμπεριφορές.

14ος Παγκρήτιος Διαγωνισμός Πτηνών Συντροφιάς. Μαζική έκθεση της ζωής απομονωνόμενης για πάντα σε κλουβί. Διαγωνισμός για την «καθαρότητα» των χαρακτηριστικών του είδους. Προώθηση της ιδιοκτησίας και αντικειμενοποιήσης της ζωής. Επίθεση στη συντροφικότητα και στην αλληλεγγύη των ειδών.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟ

ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 12μ.μ

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ


The Cove

 

The Cove (2009, του Louie Psichoyos):

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα απέναντι σε θαλάσσια θηλαστικά διαδραματίζεται συστηματικά στην Ιαπωνία με την ανοχή των κυβερνήσεων και των αρμόδιων φορέων.

Στον απομακρυσμένο όρμο Τaiji, οι ψαράδες εγκλωβίζουν χιλιάδες δελφίνια ετησίως, τα σφαγιάζουν, και έπειτα πουλάνε το φορτωμένο με υδράργυρο κρέας τους ή τα αιχμαλωτίζουν για να τα πουλήσουν σε δελφινάρια.

Βιντεοσκοπώντας με κρυφές κάμερες, η ομάδα του The Cove έφερε στο φως, μετά από χρόνια δουλειάς, όσα η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει με συνεχή ψεύδη και απαγορεύοντας την πρόσβαση, φωτογράφηση και καταγραφή στον όρμο-σφαγείο.

Στην ομάδα του Τhe Cove συνεργάζονται, μεταξύ άλλων, ο φωτογράφος Louie Psichoyos και ο Rick Ο’Barry, εκπαιδευτής των δελφινιών που έπαιζαν τον Φλίπερ στην ομώνυμη σειρά. Γνωρίζοντας από κοντά τα δελφίνια και ζώντας την παραβίαση των δικαιωμάτων τους μέσω της εμπορικής εκμετάλλευσης τους, ο Rick O’Barry παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στην απελευθέρωση τους και στην αποκάλυψη των βασανιστηρίων που κρύβονται πίσω από το «χαμογελαστό» τους πρόσωπο, και των συμφερόντων που οδηγούν εκεί.

H προβολή του στις αίθουσες προκάλεσε την οργή των ψαράδων του Τaiji και άλλων ομάδων, οι οποίες καταγγέλλουν την «υποκρισία» της Δύσης, που συγκινείται από το κυνήγι των δελφινιών, όμως σκοτώνει βοοειδή και χοίρους στα σφαγεία της.

Αναπόφευκτα ο σάλος που δημιούργησε το ντοκιμαντέρ έρχεται να αμφισβητήσει το σύστημα αντιλήψεων μας για τα άλλα είδη. Γιατί μας είναι ιδιαίτερα η σφαγή των δελφινιών τόσο αποκρουστική; Είναι τελικά η αντιμετώπιση του κάθε είδους αποτέλεσμα του πως μας έχουν μεγαλώσει; Αν είναι απλώς μια συνήθεια δεν είναι απαραίτητο να επανεξεταστεί αυτή τουλάχιστον ως βάρβαρη και καταστροφική;

Ταυτόχρονα το The Cove δεν μπορεί παρά να μας προβληματίσει και για τη στάση μας απέναντι σε εκείνους που κρατούν φυλακισμένα δελφίνια και άλλα θαλάσσια θηλαστικά, όπως και άλλα μη ανθρώπινα ζώα, στις εγκαταστάσεις-φυλακές του Αττικού Πάρκου. Γιατί ονομάζεται η αιχμαλωσία, ο βασανισμός και η εμπορική εκμετάλλευση οποιουδήποτε ζώου «ευαισθητοποίηση του κοινού;»

ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ