Επίθεση στην Θεσσαλική Κρεαταγορά στο Βόλο

Ανάληψη ευθύνης από αντισιπισιστές και αντισπισίστριες στη θεσσαλική κρεαταγορά στο Βόλο τα ξημερώματα της 19ης Απριλίου. Οι “γιορτές” και τα συνοδευόμενα έθιμα που αναπαράγουν την εκμετάλλευση  και την κυριαρχία πάνω στη ζωή, δεν είναι λόγος για να μην κινείται τίποτα και να μένει καμία πλευρά του αγώνα πίσω, οι περίοδοι των μαζικών σφαγών και της μαζικής αδιαφορίας μας θυμίζουν ακόμα πιο έντονα που στεκόμαστε  και γιατί αγωνιζόμαστε. Όχι ότι έχουν σημασία τα νούμερα, αλλά τις  μέρες των γιορτών, οι περισσότεροι/ες/α  δεν γιορτάζουν…

Επίθεση στην Θεσσαλική Κρεαταγορά στο Βόλο

Αυτές τις ημέρες που δολοφονούνται χιλιάδες μη-ανθρώπινα ζώα για την ηδονιστική και σαδιστική κατανάλωση της νεκρής τους σάρκας στα γιορτινά τραπέζια των θεόδουλων, εμείς επιλέξαμε να γιορτάσουμε με διαφορετικό τρόπο. Έτσι, τα ξημερώματα της 19ης Απριλίου, προβήκαμε σε επίθεση στην Θεσσαλική Κρεαταγορά στο Βόλο, σπάζοντας την τζαμαρία, και βάφοντας και προκαλώντας ζημιές στο φορτηγό μεταφοράς. Το συγκεκριμένο κατάστημα έχει δεχθεί επίθεση και στο παρελθόν, και ήρθε ο καιρός να καταλάβουν κάποιοι ότι αν συνεχίσουν να κερδοσκοπούν εις βάρος των μη-ανθρώπινων ζώων, θα μας βρουν απέναντι τους με πιο δραστικά μέσα.

 Ο πολιτισμός και ο καπιταλισμός, από την αρχή της ύπαρξης τους, χρησιμοποιώντας έννοιες και πρακτικές όπως ιδιοκτησία και εγκλεισμός, φυλακίζουν, βασανίζουν και δολοφονούν δισεκατομμύρια μη-ανθρώπινα ζώα για την εξασφάλιση τροφής, υγείας, προόδου και ευημερίας του ανθρώπινου είδους, θεμελιώνοντας τον ανθρωποκεντρισμό, με βάση τον οποίο ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τα υπόλοιπα είδη και όλα βρίσκονται προς εκμετάλλευση του. Αν και ανθρωποκεντρική, η κυριαρχία δεν αφήνει τον άνθρωπο έξω από την σφαίρα της υποδούλωσης τους – ιεραρχία, πατριαρχία, έθνη, μισθωτή σκλαβιά, κοινωνίες ανισοτήτων – . Με την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, για την επίτευξη μιας αποστειρωμένης κοινωνίας-φυλακής, διογκώνεται τόσο ο εγκλεισμός και η εκμετάλλευση των ζώων (κτηνοτροφία, πειράματα, τσίρκο, ζωολογικοί κήποι, pet-shop) όσο και των ανθρώπων που οι ιδέες και πρακτικές τους αποτελούν τροχοπέδη της ομαλής λειτουργίας του συστήματος (φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης).  Γι’ αυτούς τους λόγους δεν θεωρούμε την ολική απελευθέρωση (Ζώων-Γης-Ανθρώπου) ξέχωρο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα, αλλά αναπόσπαστο μέρος του.

 Μέχρι το γκρέμισμα κάθε κλουβιού/φυλακής, τίποτα δεν είναι ελεύθερο!

 Αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους

 Δύναμη σε όσους εξεγείρονται εντός και εκτός των τειχών

 

Αντισπισίστριες/Αντισπισιστές

 

Κείμενο για συλλογικά ψησίματα

Με αφορμή την ερχόμενη κυριακή και τις προετοιμασίες που ακούμε γύρω μας είτε με τη μορφή σχεδίων, είτε βελασμάτων έξω από τις πόλεις, αναδημοσιεύουμε για όσους/ες δεν το διάβασαν, το κείμενο σχετικά με τα συλλογικά τσικνίσματα σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους από την αναρχική πρωτοβουλία sonars στο σκοτάδι.

Τα συμπεράσματα δικά σας, τέρμα πια στις αναλύσεις που θεμελιώνουν το αυτονόητο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΣΙΚΝΙΣΜΑ»

Το πλήθος των καλεσμάτων για τον «εορτασμό» της τσικνοπέμπτης σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους στάθηκε ως αφορμή για την παραγωγή αυτού του κειμένου. Δεν αποτέλεσε για μας έκπληξη το πρόταγμα για «συλλογικό τσίκνισμα» αλλά μια καλή ευκαιρία να θέσουμε κάποια ζητήματα από την πλευρά μας, ως αναρχικοί που αποτελούμε κομμάτι του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων. Οι παραλήπτες του κειμένου δεν επιλέχτηκαν εξονυχιστικά, στέλνουμε το κείμενο ηλεκτρονικά σε όσες συλλογικοποιήσεις βρήκαμε με ευκολία ότι δημοσίευσαν ένα τέτοιο κάλεσμα. Για όσες πραγματοποίησαν κάτι σχετικό αλλά δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μας και για όσους πιθανώς ενδιαφέρονται σχετικά, το δημοσιεύουμε στο Indymedia. Ο καθένας μπορεί να προωθήσει το κείμενο όπως ενδεχομένως θέλει αλλά δεν επιθυμούμε την αναδημοσίευση του σε διαμεσολαβούμενα από τη διαφήμιση μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής καταγραφής –παρακολούθησης όπως Facebook, Twitter κ.ο.κ.

Η βάση στην οποία θεμελιώνεται η κριτική μας προς αυτά τα καλέσματα εμπεριέχει την άποψη ότι οι πολιτικοί χώροι (αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι με πολιτική χροιά, στέκια λαϊκών συνελεύσεων, στέκια αναρχικών, καταλήψεις κ.α.) γεννούν προτάγματα και καλούν στη συλλογικοποίηση κάποιων αγώνων ή αναγκών, θέτοντας σχετικά κριτήρια, παράγοντας αναλύσεις, λόγο και προσεγγίσεις. Κάθε αφίσα που καλεί σε μια εκδήλωση ή δράση αναγιγνώσκεται ως μια πρόταση ή προτροπή. Η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελεί ιδανική λύση για μια συγκεκριμένη περίπτωση είτε μπορεί να γενικευτεί και να αποτελέσει εργαλείο για την κατάστρωση του σχεδίου δράσης και άλλων αγωνιζόμενων. Εν ολίγοις, τα όσα συμβαίνουν μέσα στους χώρους του ριζοσπαστικού κινήματος οφείλουν να είναι και προταγματικά ενώ τα όσα δημοσιεύονται και με τη μορφή καλέσματος σε κάτι είναι εκ φύσεως προταγματικά. Αποτελούν, δηλαδή, μια πολιτική τοποθέτηση στα πράγματα.

Ποιες είναι, λοιπόν, οι εκάστοτε πολιτικές σχετικές τοποθετήσεις που πλαισιώνουν τέτοιου τύπου καλέσματα; Μάλλον επιδερμικές: «Συλλογικοποιούμε την ανάγκη μας, που είναι να γλεντήσουμε μια τέτοια μέρα».

Εδώ όμως και κάτι δεκαετίες, σε παγκόσμιο επίπεδο, αναπτύσσεται ένα πολυμορφικό κίνημα για την απελευθέρωση των μη ανθρώπινων όντων από την εκμετάλλευση και την καταπίεση που ασκούν στα κορμιά τους οι ανθρώπινοι δυνάστες τους. Το κίνημα αυτό έχει υπάρξει ως ένα από τα δυναμικότερα που έχουν αναπτυχθεί. Από τη Jill μέχρι τον Barry Horne και από τις αναρίθμητες δράσεις του ALF ως τις απελευθερώσεις χιλιάδων Μινκ στην ελλάδα οι νεκροί αγωνιστές, οι φυλακισμένοι, οι διωκόμενοι, οι φυγάδες κι όσοι δραστηριοποιούνται σχετικά συνιστούν μια δυναμική μάζα αυτόνομων ανθρώπων- ομάδων που δε σταμάτησαν ποτέ να θέτουν τα ερωτήματα, να εξελίσσονται θεωρητικά και να παλεύουν με κάθε μέσο μέχρι και το τελευταίο κλουβί του κόσμου να παραμείνει άδειο. Σε πολλές πόλεις συγκροτούνται συλλογικότητες που καλούν σε συζητήσεις, προβάλουν ταινίες και ντοκιμαντέρ, παράγουν λόγο και δράση. Το υλικό πλέον για να ενημερωθεί κανείς είναι άφθονο χάρη στην προσπάθεια πολλών συντρόφων που μεταφράζουν, συντάσσουν κείμενα ή μπροσούρες, προσπαθούν να εντάξουν το πρόταγμα της απελευθέρωσης των μη ανθρώπινων ζώων στην πολιτική ατζέντα του ριζοσπαστικού χώρου.

Στην αντίπερα όχθη αυτής της πραγματικότητας απαντάται ένα παράξενο φαινόμενο. Μια άλλη μάζα ανθρώπων που «δεν ήξερε», «δεν συμφωνούσε» αλλά δεν το έψαξε και ποτέ, «ενδιαφερόταν» αλλά δεν ήξερε πού να απευθυνθεί, αγαπούσε το σκύλο της αλλά η μυρωδιά της σάρκας που ψήνεται «της γαργαλούσε το στομάχι και δεν μπορούσε να αντισταθεί», συμφωνούσε «αλλά έτσι είχε μάθει να τρώει», συμφωνούσε «αλλά είχε χαμηλό αιματοκρίτη» ή έκλεινε τα μάτια της μπροστά σε αυτήν την οφθαλμοφανή αλήθεια. Και από εκεί που η συζήτηση κινείται γύρω από τις δυνατότητες της ανάπτυξης του κινήματος αυτού ξαφνικά καταλήγει στην κοιλιοδουλία του καθενός που δεν μπορεί να βάλει τέλος στην πλήρωση του στομάχου του με πτώματα. Κι έτσι απλά μια δια(σ)τροφική συνήθεια είναι αρκετή για να αγνοείται συστηματικά και κατ΄ επανάληψη η δραστηριοποίηση ενάντια στις μαζικές γενοκτονίες, στα ατομικά βασανιστήρια, στις μαζικές δολοφονίες, στον εγκλεισμό, τον πόνο και τη φρίκη δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων ανά τον κόσμο. Είναι πρωτοφανές το πώς το συγκεκριμένο κίνημα, παρά το πλήθος των εμφανίσεων και των εκφάνσεών του παραβλέπεται επιδεικτικά. Είναι προκλητική η ευκολία με την οποία παρακάμπτεται η σχετική πολιτική τοποθέτηση από τους «διαφωνούντες». Πώς, λοιπόν, ενώ τα ερωτήματα έχουν τεθεί επί τάπητος με πολιτικούς-κινηματικούς όρους κάποιοι δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν τι έχουν να αντιπαραβάλουν και καλούν σε εκδηλώσεις εκθείασης της πτωματοφαγίας; Πώς όταν οι σύντροφοί σου αγωνίζονται για κάτι τους το πετάς στη μούρη, χωρίς καν να μπορείς να στηρίξεις τη θέση σου; Πώς έχει συμβεί στον ελλαδικό χώρο ο πιο ύπουλος εχθρός αυτού του κινήματος να βρίσκεται στην «αγαθή αφέλεια» των κατά τ’ άλλα συντρόφων μας;

Να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα γι’ αυτούς που «δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν» αλλά και για εκείνους που σύντομα θα καταλάβουν πως η ολική απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να ισοδυναμεί με την καταστροφή κάθε εξουσίας, με το τέλος της επιβολής του ανθρώπου στον άνθρωπο, με τη λήξη της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση, με το γκρέμισμα κάθε πτυχής της δυναστείας του ανθρώπου στα μη ανθρώπινα ζώα.

«Για μας κάθε αισθανόμενο ον που του επιβάλλεται η στέρηση της αυτενέργειας, ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο πόνος, ο φόβος, ο θάνατος με σκοπό την ικανοποίηση ερευνητικών ορέξεων ή άλλων ανθρώπινων διαστροφικών και διατροφικών συνηθειών, είναι ένας από τους «από κάτω» αυτού του κόσμου. Αυτού του κόσμου που στηρίζεται στο αίμα των εκμεταλλευομένων και μαχόμαστε εναντίον του.» Ασπροδόντης

 Ακόμα και οι πιο διεστραμμένοι «επιστήμονες» που εκτελούν αποτρόπαια πειράματα στα ζώα λαμβάνουν κάθε δυνατό μέτρο προκειμένου αυτά να μην το σκάσουν σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφύγουν τον πόνο, την θλίψη, τον τρόμο. Όταν παίρνονται μέτρα διαχείρισης του πόνου ή του φόβου τότε δεν χρειάζεται κι άλλη απόδειξη ότι αυτά υπάρχουν. Οι ζωοτόμοι παραδέχονται ότι για να μπορέσουν να εκτελέσουν τα βασανιστήριά τους πάνω στα ποντίκια, βδομάδες πριν, τα χαϊδεύουν και τα φροντίζουν για να τους εμπιστευτούν. Στα εργοστάσια της μαζικής σφαγής η οσμή του αίματος και των ουρλιαχτών τείνουν να περιορίζονται από τους σφάχτες γιατί κάνουν τα ζώα να αρνούνται να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση που βρίσκεται ο θάνατος. Πολλοί από τους συντρόφους μας συμβιώνουν με κάποιο σκύλο ή γάτα και δεν χρειάζεται να τους αποδείξουμε ότι τα ζώα αυτά φοβούνται, λυπούνται, προσμένουν κάτι με χαρά, σχεδιάζουν τις κινήσεις τους κ.α. Ο σκύλος και η κατσίκα μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά αλλά σκέφτονται, νιώθουν και αδιαμφισβήτητα το πιο σημαντικό που κατέχουν είναι η ίδια τους η ζωή. Και τη θέλουν. Τα παραπάνω, όχι απλά είναι αυταπόδεικτα με μια γρήγορη ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλει αλλά και πλήρως τεκμηριωμένα. Ποιά λοιπόν ηθική συζήτηση και διεργασία ιεράρχησε αυτά τα όντα και έκανε το σκύλο άξιο περισσότερου σεβασμού; Μάλλον η παράδοση: το ένα το τρώμε στην ελλάδα, το άλλο όχι… Σε άλλες χώρες οι προτιμήσεις διαφέρουν. Όταν όμως ένα όν έχει την ικανότητα να αισθάνεται, και παρεμπιπτόντως με τρόπο εξαιρετικά όμοιο του ανθρώπινου, να αντιστέκεται στα δεινά του και να σκέφτεται, χρήζει ηθικής αντιμετώπισης. Μπορεί στη σύνταξη αυτού του ηθικού κώδικα να μην μπορεί να συμμετέχει με την άποψή του (όπως άλλωστε και τα βρέφη ή άνθρωποι με διανοητική καθυστέρηση δεν καταφέρνουν να ορίσουν με λέξεις τον τρόπο που θέλουν να τους φέρονται) αλλά είναι προφανές ότι η κακή μεταχείριση το δυσαρεστεί και το ίδιο έχει δική του αντίληψη για το τι είναι ευχάριστη ζωή. Η βιβλιογραφία για τον συναισθηματικό κόσμο των ζώων και τις ηθικές υποχρεώσεις των ανθρώπων είναι ήδη πλούσια και διαθέσιμη για περαιτέρω μελέτη.

 Επομένως, η πτωματοφαγία- κρεοφαγία απορρίπτεται γιατί δεν διαφέρει σε ηθικό επίπεδο από τη βρώση ενός ανθρώπου και συνεπάγεται την δολοφονία και τη φθορά μιας ατομικότητας (είτε το ζώο έζησε φρικιαστικά σε μια βιομηχανία, είτε στην αυλή του χωριού σου). Επίσης, δεν είναι απαραίτητο για την υγεία να τρώει κανείς άλλους για να επιβιώσει και ζωντανό παράδειγμα αυτού είμαστε όλοι εμείς που παρότι δεν κανιβαλίζουμε παραμένουμε υγιείς. Όσο για το αν είναι στη φύση μας ανεξάρτητα από το τι θα αποφανθεί εντέλει η επιστήμη να θυμίσουμε ότι στη φύση μας ως άνθρωποι είναι και η δημιουργία ομάδων πολυγυνίας που το αρσενικό εξουσιάζει τα θηλυκά του. Ενάντια όμως σε αυτό έχουν γίνει αγώνες και έχουν δημιουργηθεί κινήματα με μεγάλες παρακαταθήκες. Εν ολίγοις, η χορτοφαγία δεν αποτελεί για μας ΤΟ πρόταγμα αλλά μια αυτονόητη, ελάχιστη ως και μηδαμινή, αλλά απαραίτητη για όλους τους λόγους του κόσμου επιλογή. Μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι και κάποιες πολεμούν τις αδυναμίες τους προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να τα έχουν καταφέρει ακόμα, αλλά αυτό δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το κάλεσμα σε γλέντι συλλογικής κρεοφαγίας.

 Ένα ακόμα βασικό σημείο που εντοπίζουμε αναφέρεται στον διακαή πόθο του ανθρώπου να κυριαρχήσει επί της φύσης. Σε τέτοιες γιορτές όπως αυτής της τσικνοπέμπτης, που μάλιστα είναι και ξεκάθαρα θρησκευτική φιέστα (θα αναφερθούμε αναλυτικότερα αργότερα επ΄αυτού στο Υ.Γ.2.), οι γλεντζέδες μαζεύονται γύρω από τα κουφάρια των ζώων που ψήνονται. Η εικόνα αυτή είναι μια άριστη σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου που θέλει να μοιάζει δυνατός και κυρίαρχος απέναντι στα άλλα όντα. Οι σούβλες και οι ψησταριές καθώς και τα γύρω χαχανίσματα είναι σύμβολα της περιφρόνησης του ζώου που μέχρι πρότινος ήθελε να τρέχει στα λιβάδια αλλά τελικά κατέληξε να γεμίζει την μπάκα κάποιων, ως «θυσία». Αυτή η άρρωστη προσέγγιση του κόσμου που μας περιβάλει είναι βαθιά ριζωμένη ακόμα και στις «ριζοσπαστικές» θεωρήσεις και κοσμοθεωρίες κι έτσι υιοθετείται ακατέργαστη από αγωνιζόμενους στο σήμερα. Ο Μπούκτσιν γράφει στο βιβλίο του «Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία»: «Ακόμη και ο Μαρξ, πράγμα που είναι λιγότερο γνωστό, δικαιολόγησε την ανάδυση της ταξικής κοινωνίας και του κράτους ως ενδιάμεση βαθμίδα (ιστορική αναγκαιότητα) προς την κυριάρχηση επί της φύσης που συνεπάγεται την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Στη βάση της ισχύος αυτού ακριβώς του ιστορικού οράματος διατύπωσε ο Μαρξ την υλιστική αντίληψή του για την ιστορία και την πίστη του στην αναγκαιότητα της ταξικής κοινωνίας ως ενδιάμεσης βαθμίδας στην ιστορική πορεία προς τον κομμουνισμό».

 Εμείς θεωρούμε πως ο αγώνας ενάντια στην εξουσία δεν πρέπει να περιορίζεται στην οργή μας ενάντια στα αφεντικά ή τους φασίστες αλλά να αποτελεί μια συνεχή διαδικασία ανάλυσης και απόρριψης των κοινωνικών ρόλων, των επιβεβλημένων σχέσεων, των καταλοίπων της ιδεοληψίας ή της παράδοσης που βρίσκονται μέσα μας. Η επιβολή του ανθρώπου στους μη ανθρώπους είναι η πιο αδίσταχτη εκδοχή της επιβολής της εξουσίας που έχει ασκηθεί από το είδος μας. Αρκεί κανείς να κοιτάξει τον αριθμό των δολοφονημένων σε σφαγεία, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας ή να δει σκηνές από ζώα σε αιχμαλωσία σε τσίρκο, pet shop, ή ζωολογικούς κήπους. O Brian Dominick στο κείμενο «Απελευθέρωση των Ζώων και Κοινωνική Επανάσταση» λέει ότι «Το να αποφασιστεί πως η μία καταπίεση είναι έγκυρη ενώ η άλλη όχι, περιορίζει συνειδητά την κατανόηση κάποιου για τον κόσμο· σημαίνει πως κάποιος παγιδεύεται σε μία εθελοντική άγνοια, τις περισσότερες φορές για την προσωπική του ευκολία».

 Όλα τα παραπάνω για μας, όπως είναι ξεκάθαρο, δεν εκπορεύονται από μία αποσπασματική χορτοφαγική διατροφική προτίμηση ούτε από μία φιλοζωική ευαισθησία, αλλά από την συνολική μας άρνησή να αποδεχτούμε την δολοφονική ηθική του πολιτισμού της εξουσίας.Μιας εξουσίας που πέρα από τα σφαγεία ζώων που προορίζονται για τροφή ή για ένδυση, επεκτείνεται, πάντα στο όνομα της “προόδου” και της “ανάπτυξης”, στα εργοτάξια αποψίλωσης ολόκληρων δασικών εκτάσεων, στα πειραματικά εργαστήρια-κολαστήρια βελτίωσης εφαρμογής του ελέγχου και σε κάθε άλλο πεδίο εφαρμογής του τεχνοεπιστημονικού συμπλέγματος.

Η θέση η δική μας- ως αναρχικών- απέναντι σε αυτή τη συνθήκη εκφράζεται εύστοχα στα παρακάτω λόγια του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, που βρίσκεται φυλακισμένος για την υπόθεση της διπλής απαλλοτρίωσης τραπεζών στο Βελβεντό.Τα λόγια αυτά προέρχονται από την απομαγνητοφώνηση εκδήλωσης αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του ’13 στο Κ*ΒΟΞ, και αποτελούν απάντηση του συντρόφου σε σχετική ερώτηση που του έγινε. 

« Πώς μέσα από μία ανθρωποκεντρική, απελευθερωτική διαδικασία θα επέλθει η καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας; Το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και οι επιστήμες, όπως και άλλες μορφές εκμετάλλευσης με ανθρώπινο και μη προσανατολιμό, θεωρείτε ότι είναι μικρότερης σημασίας;

Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα πάνω σε αυτό.Προφανώς τη σημασία της την ιεραρχεί ο καθένας διαφορετικά κι αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα του και τις επιθυμίες του.Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο…ότι υπάρχει δηλαδή μία αντικειμενική σημασία.

Για εμένα είναι επίθεση του εξουσιαστικού συστήματος μέσω της τεχνοεπιστήμης στη φύση συνολικά.Προφανώς είναι κάτι που και αναγνωρίζω ότι με επηρεάζει και φυσικά θέλω να το πολεμήσω.
Θεωρώ ότι αυτό καλό είναι να γίνει επιτέλους αποδεκτό και από το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας του αναρχικού αγώνα γιατί, ειδικά στον ελλαδικό χώρο, δε δίνεται η αρμόζουσα σημασία σε αυτά τα ζητήματα.
Είναι νομίζω αυτή τη στιγμή η αιχμή της επίθεσης του κεφαλαίου που καταστρέφει τα πάντα και αυτό φυσικά δεν επηρεάζει μόνο τη φύση.Ακόμα δηλαδή και αυτούς που το βλέπουν ανθρωποκεντρικά,τους επηρεάζει άμεσα.

Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν μαζικοί ξεριζωμοί από σημεία του πλανήτη, τα οποία πλέον δεν θα είναι βιώσιμα.Για εμένα, όπως είναι σύμφυτη η εκμετάλλευση του ανθρώπου και η εκμετάλλευση της φύσης, έτσι πρέπει να είναι σύμφυτος και ο αγώνας.Και όσον αφορά σε αυτό με τοτη ανθρωποκεντρική αντίληψη, προφανώς και δε νομίζω ότι είναι σωστή μία τέτοια αντίληψη και στάση.Νομίζω ότι είναι μια συνολικότερη αντίληψη και στάση που με βρίσκει φιλοσοφικά πιο σύμφωνο.

Αλλά πέρα από αυτά τα ζητήματα- τα φιλοσοφικά- σημασία έχει η δράση μας, σημασία εχει το τι κάνει καθένας για να αντιπαρατεθεί σε αυτό το σύστημα.Και η δράση δεν αφορά μόνο στην «επίσημη» πολιτική δράση, να το πω έτσι, αφορά και στο τι κάνι ο καθένας στην καθημερινότητά του και το πως «στέκεται» ο καθένας απέναντι σε αυτό το πράγμα.Το κατά πόσο αποτελεί κομμάτι αυτού του συστήματος με το να είναι ένας καταναλωτής,ένας αδηφάγος υπερκαταναλωτής μέχρι, ας πούμε, το γεγονός ότι εργάζεται κάποιος γιαπαράδειγμα στα μεταλλία της Χαλκιδικής.
Δεν θα μπορούσε αυτό να συνάδει με τον αναρχικό αγώνα.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή σήμερα εκεί έχει προκύψει ένα πεδίο αγώνα, κάποιος που εργάζεται σε αυτό το μέρος δε θα μπορούσε,[…] να έχει μία αντίληψη αναρχική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα να αναθεωρήσει.Όλοι μπορούν να αναθεωρήσουν όσον αφορά σε κάποιες επιλογές τους, απλά, έχει σημασία για το πως κρίνεται η επιλογή του καθενός και η στάση του μέσα σ’ αυτό το σύστημα.

Για μένα το βασικό στοίχημα που τίθεται στο συλλογικό επίπεδο για τους αναρχικούς είναι το να οργανώσουμε και να στρέψουμε τη δράση μας ακριβώς εκεί.Να σαμποτάρουμε τις δομές της τεχνοεπιστήμης, τα επιστημονικά εργαστήρια, ακόμα και μηχανισμούς που θεωρούνται κοινής ωφελείας, όπως η Δ.Ε.Η. για παράδειγμα.Στην πραγματικότητα περνάμε πάνω από την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης.Δεν νοείται να αποδεχόμαστε την εξάρτηση των ανθρώπων από κάτι το οποίο καταστρέφει και υπονομεύει το ίδιο τους το μέλλον, όχι μόνο των ανθρώπων, βέβαια, αλλά και της φύσης.Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή: η εξάρτηση από το σύστημα διανομής του ρεύματος, η ίδια η παραγωγή και οι διανομείς του ρεύματος είναι υπονόμευση του μέλλοντος μας, καταστρέφοντας τα πάντα για να γίνεται αυτό.Από τον λιγνίτη που μολύνει τη ατμόσφαιρα μέχρι τα φράγματα που καταστρέφουν ποτάμια.
Ακριβώς και για αυτό το λόγο πρέπει να δουλέψουμε.Η κριτική μας πρέπει να είναι συλλογική και να μην πέφτει στην παγίδα των λαϊκισμών, που είναι για να «χαϊδέψει» τα αυτιά της κοινής γνώμης, αποδεχόμενοι τέτοιου είδ
ους έννοιες, όπως το ότι το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό.Δηλαδή το ρεύμα περνάει πάνω από αυτό.Όπως π.χ. η ιατρική επιστήμη, όπως είναι διαμορφομένη σήμερα,περνάει πάνω από το βασανιστήριο των πειραματόζωων.
Αυτό σαν αναρχικό δε θα μπορούσε να με βρει σύμφωνο,
 ότι έχει δηλαδή μια παραπάνω αξία η ζωή των ανθρώπων ή η εξάρτησή τους από την ιατρική επιστήμη, όταν γίνεται με αυτό τον τρόπο.Και αυτό αφορά όλους τους τομείς της ζωής, της κοινωνικής ζωής, όπως έχει οργανωθεί απο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα.

Για μένα το πρόταγμα είναι μια συνολική αντίθεση και κριτική και πάντα επίθεση και σαμποτάζ, γιατί ακριβώς αυτό το πράγμα εξελίσσεται και όσο εξελίσσεται υπονομεύει και τις δυνατότητες να αγωνιστούμε.Δηλαδή όσο μπαίνουνε κάμερες σε κάθε σημείο, όσο εφευρίσκονται νέα εγκληματολογικά όπλα όπως το DNA, όσο ο πολιτισμός αυτός διαχέεται, μπαίνει μία οθόνη σε κάθε σημείο πίσω από μία κάμερα και ο κάθε πιτσιρικάς αποβλακώνεται μπροστά στα videogames, όσο γίνεται αυτό, υπονομέυεται και η δυνατότητα να γωνιστούμε πλέον για να πολεμήσουμε αυτό το σύστημα.Είναι ένα διαρκές στοίχημα.Πρέπει να εξελιχθούμε κι εμείς απέναντί του.
Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει 
μια πρωτογονιστική στάση, γιατί σίγουρα δε γίνεται να πολεμήσεις αυτό το σύστημα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα ίδια τα μέσα που παράγει και δεν έχει και κανένα νόημα κάτι τέτοιο.Δεν μπορείς να είσαι «καθαρός» απέναντι σ’ένα βρώμικο σύστημα.Σημασία έχει να το πολεμήσουμε με όλα τα μέσα,να το σαμποτάρουμε και να εξελιχθούμε κι εμείς.Να ζήσουμε με έναν καλύτερο τρόπο και σίγουρα συνειδητά σε αρμονία με τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μας. »

Υ.Γ. 1. Μπορεί να ξενίζει κάποιους ότι αυτή η κριτική απευθύνεται εκτός των άλλων στις λαϊκές συνελεύσεις και τα στέκια τους που «το τσίκνισαν», μιας και όπως έχουμε δει και εμείς συμμετέχοντας σε αυτές , είναι δομές ανοιχτές, σε εξέλιξη με ποικίλες διαφορές η μια από την άλλη. Ωστόσο, θεωρούμε ότι όπως η ομοφοβία κι ο ρατσισμός δεν έχουν θέση σε μια τέτοια δομή, έτσι δε θα έπρεπε να έχει θέση και μια μάζωξη πτωματοφαγίας με μορφή ιεροτελεστίας. Δηλαδή, το περιεχόμενο και οι αιχμές του κινήματος της απελευθέρωσης των ζώων όφειλαν να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον διαλεκτικά κι όχι με το να αγνοούνται ή να παρακάμπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε τέτοια διαδικασία (λαϊκή συνέλευση) και κάθε μέλος της περιμένουμε να έχει εξ’ αρχής συλλογική άποψη πάνω στο ζήτημα. Αντίθετα, θεωρούμε ότι από τη στιγμή που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα κάποιοι παίρνουν θέση καλώντας σε μια τέτοια φιέστα, τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει υπεύθυνα να υποστηριχθεί η πολιτική αυτή επιλογή ή να αναγνωρισθεί ως λάθος.

Υ.Γ.2. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει ότι: «Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου.

Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες» ενώ κάποιοι άλλοι μιλούν για την Βακχική- Διονυσιακή της προέλευση… Από πότε όμως το σύνολο των αγωνιζόμενων ανθρώπων με χριστιανική ευλάβεια ή υπό Διονυσιακή επήρεια ακολουθεί «τα θρησκευτικά έθιμα του τόπου»; Από τότε που τα έθιμα αυτά ικανοποιούν το στομάχι, και εγγυώνται «να περνάμε καλά». Τα συμπεράσματα δικά σας, τέρμα πια στις αναλύσεις που θεμελιώνουν το αυτονόητο.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

 Φλεβάρης 2014

Πρωτοβουλία Αναρχικών

Sonars στο σκοτάδι

 

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής…

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής…

Μέσα στο γενικότερο κλίμα εντάσεως της καταστολής, το κράτος θέτει μπροστά, μέσω ενός νομοσχεδίου, την αναδιάρθρωση των φυλακών και την εφαρμογή των νέων ειδικών συνθηκών κράτησης. Με την ίδρυση των φυλακών υψίστης ασφαλείας σηματοδοτείται ο διαχωρισμός τους σε τρείς τύπους, Α, Β και Γ. Συγκεκριμένα για τις φυλακές τύπου Γ θα προορίζονται, μέχρι στιγμής, καταδικασθέντες και κατηγορούμενοι με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, όσοι έχουν καταδικαστεί για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και κρατούμενοι που φέρονται να συμμετέχουν ή και να υποκινούν στάσεις στη φυλακή. Η μεταφορά τους στις φυλακές τύπου Γ θα πραγματοποιείται πάντα έπειτα από εντολή του εισαγγελέα και το ελάχιστο της ποινής που θα εκτίουν εκεί είναι τα 10 χρόνια. Οι επικρατούσες συνθήκες εντός αυτών των φυλακών θα είναι πολύ πιο σκληρές, περιλαμβάνοντας αφαίρεση αδειών, περιορισμό επισκεπτηρίων και μείωση του προαυλισμού σε 1 ώρα την ημέρα με αποτέλεσμα την απομόνωση του κρατούμενου 23 ώρες το 24ωρο εντός κελιού. Πρόσθετο χαρακτηριστικό του νέου τύπου είναι το ρουφιάνεμα συγκρατουμένων με σκοπό την μείωση ή την εξαγορά της ποινής.

Ο στόχος του συστήματος μέσα στα πλαίσια της φυλακής είναι η καταστολή των κρατουμένων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Ως προς το συλλογικό, καταλύονται οι κοινότητες που έχουν διαμορφωθεί και έχουν ως σκοπό την ριζοσπαστική ρήξη με τον θεσμό της φυλακής και συνθλίβεται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Εγκαθιδρύεται έτσι η απάθεια και η αδρανοποίηση των κρατουμένων μέσω της κατάπνιξης του συλλογικού αισθήματος. Οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στους κρατούμενους καταστρέφονται και αποξενώνονται μεταξύ τους. Με την σκληρή απομόνωση οι κρατούμενοι στερούνται κάθε δυνατότητα κοινωνικοποίησης και η τιμωρία παίρνει την πιο ωμή της μορφή.

Οι φυλακές, παράλληλα με τη βαρβαρότητα που προωθούν εντός κελιών, ασκούν μεγάλη επιρροή και στην έξω κοινωνία. Άλλωστε, ως «αποθήκες αποβλήτων» της κοινωνίας, είναι στενά συνδεδεμένες με αυτήν και καταδεικνύουν το πόσο βαθιά προβληματική είναι. Έτσι λοιπόν είναι αυτονόητο πως η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση με στόχο την ένταση της καταστολής μέσα στην φυλακή, έχει αναπόφευκτο αντίκτυπο και έξω από αυτήν. Αφενός δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και προκαλεί την αδρανοποίηση του γενικότερου κοινωνικού συνόλου και αφετέρου προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο στα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της κοινωνίας. Ο εκφοβισμός αυτός έχει στο στόχαστρο όσους εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα, επιδιώκοντας να τσακίσει το φρόνημά τους και να φθείρει κάθε ψυχολογία αντίστασης. Το κράτος δηλαδή με την τροποποίηση αυτή αποσκοπεί στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη και στοχοποιώντας τους αναρχικούς ως την πιο επικίνδυνη απειλή για αυτό.

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Τα μη-ανθρώπινα ζώα φυλακίζονται και βασανίζονται για χάρη της επιστήμης, της προόδου και της ιατρικής. Χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα για την ευημερία του ανθρώπινου είδους, και δολοφονούνται κατά εκατομμύρια για τις δοκιμές των προϊόντων που πλουτίζουν το κεφάλαιο. Οι φαρμακοβιομηχανίες, τα μεγάλα επιστημονικά κέντρα και ολόκληρη η δυτική ιατρική έχουν χτιστεί πάνω στην εκμετάλλευση των ζώων και των ανθρώπων, δημιουργώντας πλαστές αρρώστιες τις οποίες επειτα γιατρεύουν με τα τελευταίας τεχνολογίας φάρμακα/πανάκειες.

Ακόμη, η αναπαραγωγή και ο εγκλεισμός των μη ανθρώπινων ζώων παρέχουν τη βασική πηγή τροφής του ανθρώπινου είδους στον καπιταλισμό και είναι ένας επιπλέον παράγοντας κέρδους. Οι χιλιάδες βιομηχανίες εκμετάλλευσης για το κρέας, το γάλα και τα υπόλοιπα παράγωγά τους αποτελούν τις σύγχρονες φυλακές ζώων. Ο εγκλεισμός εφοδιάζει με αναλώσιμες ζωές τις βιομηχανίες του θεάματος, της διασκέδασης και της μόδας. Τα τσίρκο με ζώα αποτελούν έναν βάναυσο θεσμό, φυλακίζοντάς τα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον και μαθαίνοντάς τους με την βία τυποποιημένα κόλπα για την χαρά των μίζερων θεατών. Το θέαμα στον σύγχρονο άνθρωπο παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, που περιορισμένος στα όρια της πόλης επισκέπτεται τους ζωολογικούς κήπους για να γνωρίσει την άγρια ζωή, αγνοώντας ότι πρόκειται για ακόμα μία φυλακή. Τέλος, όσον αφορά τη μόδα, εκατομμύρια ζώων φυλακίζονται και δολοφονούνται άγρια για να χρησιμοποιηθεί η γούνα και το δέρμα τους από ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να ικανοποιήσουν την ακόρεστη ματαιοδοξία τους και βρίσκουν τρόπους να επιδείξουν το κύρος τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση φορώντας κουφάρια ζώων.

Ως αναρχικοί-ες, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, και αποκλείουμε κάθε μορφή του από τις ελεύθερες κοινότητες τις οποίες αγωνιζόμαστε να χτίσουμε πάνω στις στάχτες του παλιού κόσμου. Ο λόγος και οι πράξεις μας είναι ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής, και γι’ αυτό ο πόλεμος μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

Υψίστης ασφαλείας ποτέ και πουθενά, μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κλουβιά!

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία!

Αναρχική Συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Απρίλιος 2014

mavroprasino.espivblogs.net

Ο (Χημικός) Πόλεμος Μαίνεται…

Αρχές Γενάρη του 2014 ανακοινώθηκε μια επιχείρηση μεταφοράς και καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κρήτης και Σικελίας. Από τους 1500 τόνους χημικών όπλων, οι 700 από αυτούς (αέριο της «μουστάρδας» και του sarin) είναι άκρως τοξικοί για κάθε ζωντανό οργανισμό. Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί για την καταστροφή τους είναι αυτή της υδρόλυσης, και θα γίνει στο συμβατικό φορτηγό πλοίο MV Cape Ray του αμερικάνικου στόλου, ηλικίας 37 ετών! Πιο συγκεκριμένα, υδρόλυση είναι η μέθοδος κατά την οποία, μια σύνθετη χημική ένωση μετατρέπεται σε απλούστερη. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι απαιτείται τεράστια ποσότητα νερού (10.000 τόνοι νερού για τους 700 τόνους χημικών), η οποία θα παραγάγει μεταξύ άλλων και μεγάλες ποσότητες άλλων τοξικών και διαβρωτικών ουσιών αλλά και νέα υγρά απόβλητα μέσω των χημικών αντιδράσεων. Το νερό αυτό είναι άγνωστο αν θα μεταφερθεί εκ νέου με τάνκερ ή θα χυθεί σε κάποια θαλάσσια περιοχή, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον και κατά συνέπεια για την τροφική αλυσίδα.

Ο ασφαλέστερος τρόπος καταστροφής των χημικών όπλων, που έχει επιλεχθεί στο παρελθόν, πραγματοποιούταν σε χερσαίες εγκαταστάσεις, όπου μπορεί να ελεγχθεί η πιθανή τοξική ρύπανση. Για πρώτη φορά, έπειτα από αρνήσεις κάποιων χωρών να γίνει στα εδάφη τους, επιλέγεται η διαδικασία της υδρόλυσης σε θαλάσσια περιοχή για την καταστροφή των χημικών. Σύμφωνα με τον νόμο, η καταστροφή πρέπει να γίνεται πάνω σε έδαφος χωράς που τα παράγει ή τα έχει αγοράσει. Για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις από τις αντίστοιχες χώρες, αποφασίστηκε να γίνει σε διεθνή χωρικά ύδατα και συγκεκριμένα στην θαλάσσια περιοχή της Μεσογείου.

Κατά τη διάρκεια της παραπάνω διαδικασίας, αφενός η χρησιμοποιούμενη ποσότητα νερού (υγρά απόβλητα) θα πρέπει να ελέγχεται πριν διοχετευθεί από τη μονάδα υδρόλυσης στη θάλασσα, αφετέρου οι χημικές ενώσεις που θα προκύψουν πρέπει να απομακρυνθούν για περαιτέρω καταστροφή (συνήθως αποτέφρωση). Έτσι, καταλαβαίνουμε πως η ρίψη μέρους αυτών των ουσιών στη θάλασσα είναι σίγουρη, και θα προκαλέσει, αν όχι άμεσο θάνατο, στους ζώντες οργανισμούς τεράστια χρόνια προβλήματα που μπορεί να μην είναι ορατά από εμάς.

Γνωρίζοντας ότι η φύση είναι ένα ακόμη κομμάτι προς εκμετάλλευση προκειμένου να επιτευχθούν τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, στεκόμαστε ενάντια όχι μόνο στην καταστροφή των χημικών όπλων, είτε επίγεια είτε θαλάσσια, αλλά και στην παραγωγή τους και στην αιτία που οδηγεί σε αυτήν, δηλαδή τον πόλεμο, μια από τις κινητήριες δυνάμεις του καπιταλισμού. Το κράτος, με στόχο τον ολοκληρωτικό επεκτατισμό, προσπαθεί να επιβληθεί στους ορατούς εχθρούς, παράγει άλλους αόρατους, χρησιμοποιώντας τον όρο «τρομοκρατία» για να αυτοανακηρυχθεί προστάτης των υπηκόων του. Η ίδια η ύπαρξη του είναι μια κήρυξη πολέμου σε διαφορετικά ανά καιρούς πεδία. Ο εσωτερικός πόλεμος στην εκάστοτε χώρα χρησιμοποιεί διάφορες μορφές καταστολής, όπως διώξεις-φυλακίσεις-απελάσεις, με στόχο αφενός την επιβολή στα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και αφετέρου την δημιουργία μιας ψευδαίσθησης ασφάλειας στους πολίτες του. Αποτέλεσμα αυτής είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση εθνικών ιδεωδών, που οδηγούν από την μια στην παθητικότητα και από την άλλη στην ένθερμη υποστήριξη του πολιτικό-οικονομικού επεκτατισμού. Παράλληλα, δημιουργείται το αίσθημα ανασφάλειας για την διατήρηση των εθνικών εδαφών και έτσι για την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού συγκροτούνται και ενδυναμώνονται στρατιωτικές δυνάμεις που ενισχύουν και διατηρούν την πολεμική βιομηχανία.

Τα πυρηνικά εργοστάσια αποτελούν τεράστιο κομμάτι της βιομηχανίας αυτής και για να την ενισχύσουν παράγουν διαρκώς νέα όπλα, αποσύροντας τα παλιά, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. Επίσης, παράγει και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής (π.χ. τοξικά και χημικά αέρια, βόμβες, κλπ.), δοκιμάζοντάς τα σε μη-ανθρώπινα ζώα, συντελώντας στην εξαφάνιση τους, και στη φύση με αποτέλεσμα ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές καταστροφές.

Ένα από τα αποτελέσματα του πολέμου είναι από τη μία η σφαγή των λαών και από την άλλη η χρήση του αναλώσιμου φτωχοποιημένου ανθρώπινου εργατικού δυναμικού σε αυτές τις βιομηχανίες θανάτου, οι οποίες είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τις βιομηχανίες ενέργειας (π.χ. πυρηνικοί αντιδραστήρες-πυρηνικά όπλα). Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες χρησιμοποιώντας το ουράνιο ως καύσιμο παράγουν πλουτώνιο, το οποίο χρησιμοποιείται εκ νέου για τη παραγωγή ενέργειας αλλά και για τη κατασκευή πυρηνικών όπλων. Όλα αυτά τροφοδοτούν και διατηρούν την ίδια τους την ρίζα, τον καπιταλισμό.

Από την αρχή της ύπαρξής του ο καπιταλισμός δημιούργησε έννοιες όπως ιδιοκτησία, κέρδη, συμφέροντα, ιεραρχία, κυριαρχία-εξουσία, τα οποία όλα αυτά οδήγησαν στην επιβολή και εκμετάλλευση ανθρώπινων και μη ζώων και της φύσης, δημιούργησε έθνη και κράτη χωρίζοντας λαούς, ιεράρχησε ταξικά τους ανθρώπους.

Ως αναρχικοί-ες, αρνούμενοι κάθε εθνική ταυτότητα επιλέγουμε να μην πολεμάμε για κανένα κράτος. Αγωνιζόμαστε συνειδητά ενάντια στα συμφέροντα του καπιταλισμού, προτάσσοντας την καταστροφή του και στεκόμαστε ενάντια στον έλεγχο των ζωών μας, στη λεηλασία της φύσης και στην εκμετάλλευση των μη-ανθρώπινων ζώων.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο
Θεσ/νίκη Απρίλιος 2014
http://mavroprasino.espivblogs.net/