Δημοτικός «κήπος» Χανίων: Μία ιστορία αιχμαλωσίας, εκμετάλλευσης και εξευτελισμού της ζωής…

Δημοτικός «κήπος» Χανίων: Μία ιστορία αιχμαλωσίας, εκμετάλλευσης και εξευτελισμού της ζωής…

Βιντεάκι από το Δημοτικό “Κήπο” Χανίων. Ανάμεσα στα αιχμάλωτα ζώα, κι αυτός ο παπαγάλος που δαγκώνει διαρκώς τα κάγκελα που τον φυλακίζουν:

Κείμενο που μοιράστηκε με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας “Δημοτικός Κήπος Χανίων: Μια ιστορία” που διοργάνωσε η καφετέρια του κήπου. Η επιχείρηση δηλαδή που εκμεταλλεύεται τον εγκλεισμό των ζώων σερβίροντας πελάτες που
πίνουν αδιάφορα το καφεδάκι τους ή οικογένειες που έφεραν τα παιδιά τους να “θαυμάσουν” τα ισόβια αιχμάλωτα ζώα:

Κυρίες, κύριοι, και κυρίως παιδιά, μικρά και μεγάλα. Αυτές τις μέρες πραγματοποιείται μια έκθεση φωτογραφίας στον χώρο αυτό με θέμα «Δημοτικός κήπος Χανίων…. μια ιστορία» που αφορά την ίδρυσή του από το 1870 έως σήμερα.
Εμείς λοιπόν θα σας πούμε την πραγματική ιστορία:

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν μακριά και ακόμη πιο μακριά από εδώ, μαϊμούδες, ελάφια, κρι-κρί, παγώνια, χήνες. Σκαρφάλωναν στα δέντρα και στα βράχια, τσαλαβουτούσαν στις λίμνες, έτρωγαν ότι έβρισκαν στη φύση,  και το βράδυ για να ξεκουραστούν κοιμόντουσαν πλάι-πλάι ώστε να προστατεύουν το ένα το άλλο. Κάθε μέρα ήταν για αυτά μια μικρή ή μια πιο μεγάλη περιπέτεια… Το σίγουρο είναι πάντως πως ζούσαν όλα ελεύθερα.

Μια μέρα όμως κάποιοι άνθρωποι τα έπιασαν με το ζόρι και τα πήραν μακριά από την οικογένειά τους και τους φίλους τους, για να τα φέρουν εδώ. Φοβισμένα, κουρασμένα και ζαλισμένα όπως ήταν, πριν καλά-καλά καταλάβουν τι συμβαίνει, τα έκλεισαν πίσω από τα κάγκελα. Αυτά δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους κλουβί και τους πήρε καιρό για να καταλάβουν ότι δε μπορούσαν να βγουν, και ότι οι άνθρωποι δεν σκόπευαν να τα βγάλουν ποτέ.

Κι αυτοί οι άνθρωποι… τι παράξενοι! Τον πρώτο καιρό κάποιες μαϊμούδες και κάποιες παπιοπαρέες όταν τους έβλεπαν να πλησιάζουν φώναζαν: «Βγάλτε μας από εδώ. Μα τι στέκεστε και μας κοιτάτε έτσι; Ανοίξτε μας να φύγουμε!».   Όμως όχι μόνο δεν άνοιγε κανείς παρά φαινόντουσαν να χαίρονται κιόλας που τα είχαν έτσι φυλακισμένα. ¨Μπααααα, αυτοί δεν θέλουν να μας βγάλουν από εδώ!¨ βέλαζαν τα κρί- κρι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιες κρι-κρίνες και πάπιες γέννησαν και τα παιδιά τους εκεί. Μια ζωή ολόκληρη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή στη φυλακή δηλαδή.

Εκτός και ΑΝ… Εκτός και αν οι άνθρωποι σταματήσουν επιτέλους να χαίρονται που είναι κλεισμένα εκεί, αν σταματήσουν να αδιαφορούν και να συνεχίζουν τη βόλτα τους και να πίνουν τον καφέ τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν μια ωραία μέρα ή νύχτα τα ελευθερώσουν από το καθημερινό, ισόβιο βασανιστήριό τους. «Μα δε μπορούν πια να ζήσουν μόνα τους στη φύση» λένε κάποιοι μεγάλοι. Σάμπως ζουν πραγματικά και μέσα στο κλουβί; Τι ζωή είναι αυτή αν δεν μπορείς ούτε να κάνεις, ούτε  να φανταστείς αυτά που θες;

Βέβαια θα είναι τεράστια αλλαγή για αυτά, η πιο σημαντική της ζωής τους. Μπορεί και να θέλουν και λίγη φροντίδα στην αρχή, όλοι όμως δεν θέλουμε μερικές φορές;

Μέχρι να μπορέσουν να ζήσουν μόνα τους. Μέχρι να νιώσουν τον αέρα του βουνού στα πνευμόνια τους, το νερό της λίμνης στα πούπουλά τους, να ξυπνούν και αντί για κάγκελα να έχουν μπροστά τους άλλη μια μέρα ελεύθερης ζωής.

…φαντάζεσαι;

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/ΟΙ

Αλογόμυγες