Μήνας: Ιανουάριος 2015

ΕΝΑΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Περιγράφοντας το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, είναι εμφανής η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση της κυριαρχίας στους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας και η ολοκληρωτική εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των μη ανθρώπινων ζώων. Σε ελλαδικό επίπεδο, η βίαιη αναδιάρθρωση του κράτους, το οποίο προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην κρίση που διέρχεται το καπιταλιστικό οικοδόμημα παγκοσμίως, πραγματοποιείται μέσα από το ξερίζωμα κεκτημένων χρόνιων αγώνων και την εξαθλίωση των εκμεταλλευόμενων. Απαραίτητη προϋπόθεση για την άντληση της κοινωνικής συναίνεσης είναι η ενστάλαξη του φόβου στις τάξεις των καταπιεσμένων. Έτσι το πρώην προνοιακό μοντέλο έρχεται να αντικατασταθεί από το κράτος ασφάλειας-καταστολής. Τμήμα αυτής της αναδιάρθρωσης είναι οι συνέπειες για όποιον επιλέξει να αντισταθεί στο περιβάλλον που επιβάλλεται, μέσα από ριζοσπαστικούς αγώνες, οι οποίες έχουν σκιαγραφηθεί μέσα από τις επιστρατεύσεις των απεργιών, τις εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων, τις συλλήψεις διαδηλωτών και τις φυλακίσεις αναρχικών και κομμουνιστών αγωνιστών.

Η εξουσία ωστόσο, ανεξάρτητα από τις αναδιπλώσεις και τις διαφοροποιήσεις που εμφανίζουν μέσα στο ιστορικό συνεχές οι κρατικές πολιτικές και η καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά και πριν την εμφάνιση αυτών, δομείται και εξαπλώνεται, διαχρονικά, σαν πλέγμα μέσα στο κοινωνικό πεδίο. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ολιστικά γι’ αυτήν πρέπει να την αντιληφθούμε σε όλες της τις εκφάνσεις. Τόσο στην εκβιαστική πραγματικότητα της μισθωτής σκλαβιάς όσο και στο θεσμό της ιδιοκτησίας. Τόσο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω απ’ τα αφεντικά τους, όσο και στο όνειρο ορισμένων για ανέλιξη στην κοινωνικοταξική πυραμίδα πατώντας στα κεφάλια των διπλανών τους. Τόσο στην επιβολή των κατασταλτικών μηχανισμών και την ύπαρξη των φυλακών, όσο και στο αίτημα των νοικοκυραίων για ασφάλεια. Τόσο στη φρίκη των ψυχιατρείων όσο και στη μετατροπή του σώματος σε δεξαμενή φαρμάκων. Τόσο στο ρόλο του αυταρχικού καθηγητή, όσο και στον ανταγωνισμό και το γλείψιμο στο σχολείο. Η εξουσία εντοπίζεται μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και στους ρόλους που μοιράζει εντός της κοινωνίας, δημιουργώντας «δυνατούς» και «αδύναμους», «καθαρούς» και «βρώμικους», «άξιους» και «περιθωριακούς», «ανώτερους» και «κατώτερους». Στην πατριαρχία εντός της «ιερής» οικογένειας, στον ατομισμό, στις ανταγωνιστικές σχέσεις, στο ρατσισμό που επιτίθεται στη διαφορετικότητα και στις αποκλίνουσες από τη νόρμα επιλογές.

Οφείλουμε, όμως, εν τέλει, να εντοπίσουμε την εξουσία και στην καταστροφή του φυσικού κόσμου, να την αναγνωρίσουμε ως κύριο συστατικό της αντίληψης εκείνης που τοποθετεί τον άνθρωπο σε μία ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα ζώα και ορίζει τη φύση σαν μηχανή παραγωγής χρήσιμων πόρων για τον ίδιο.

Η λεηλασία της φύσης

Υπεύθυνοι για τις περιβαλλοντικές αποδιαρθρώσεις δεν είναι οι άνθρωποι γενικά αλλά η αρπακτική κοινωνία και οι πλούσιοι που επωφελούνται από αυτή, όπως διατύπωνε το 1989 ο Μάρεϊ Μπούκτσιν. Έτσι, λοιπόν, τεράστιες εκτάσεις δασών αποψιλώνονται για εξορυκτικές διεργασίες με σκοπό την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, όπως συμβαίνει στην περιοχή των Σκουριών στην Β.Α Χαλκιδική, όπου πάνω από 3.300 στρέμματα αρχέγονου δάσους καταστρέφονται και είδη άγριας ζωής απειλούνται λόγω της ρύπανσης από τις τοξικές ουσίες που απελευθερώνονται στην περιοχή από τις εξορύξεις. Έτσι, για την επιβίωση και την επέκταση της κυριαρχίας και του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο, όλο και περισσότερα ορυχεία εμφανίζονται σκάβοντας το υπέδαφος, ρυπαίνοντας τους βιότοπους και οδηγώντας, εντέλει, στον θάνατο πολλά από τα έμβια όντα των τοπικών οικοσυστημάτων. Όλες αυτές βέβαια οι διαδικασίες έχουν σαν σκοπό την εκπλήρωση και κατασκευή περισσότερων επίπλαστων αναγκών στηρίζοντας έτσι την υπερκατανάλωση και τελικά τα προνόμια της εκάστοτε εξουσίας.

Οι επιπτώσεις, όμως της εκβιομηχάνισης ή αλλιώς της επέλασης του κεφαλαίου και των λογικών του στη φύση δεν περιορίζονται στις εξορύξεις, τα ορυχεία και τις εκχερσώσεις. Η επέκταση της αστικοποίησης οδηγεί στον κατακερματισμό των ενδιαιτημάτων, των βιοκατοικιών, δηλαδή, στις οποίες διαβιούν τα εναπομείναντα εν ζωή μη ανθρώπινα ζώα και οι εναπομείναντες ιθαγενείς ανθρώπινοι πληθυσμοί. Η απομύζηση των φυσικών πόρων προς όφελος της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ συνδυάζεται με τη διοχέτευση τεραστίων ποσοτήτων λυμάτων και αποβλήτων σε φυσικά ή ημιφυσικά, υδάτινα ή χερσαία οικοσυστήματα. Η σύνθεση της ατμόσφαιρας έχει τροποποιηθεί ριζικά καθώς μεγάλες ποσότητες αζώτου και διοξειδίου του άνθρακα χαρακτηρίζουν πια τον αέρα που αναπνέουμε. Ρύπανση της ατμόσφαιρας και των εδαφών, αποψίλωση των δασών, πυρκαγιές, αποξήρανση υγροτόπων, εξαφανίσεις ειδών, δραματικές μειώσεις σε πληθυσμούς άγριων ζώων φαντάζουν αναστρέψιμα μπροστά στο νέο κίνδυνο που εγκυμονεί η τερατώδης επιστημονική ανάπτυξη του τενχοβιομηχανικού συμπλέγματος. Η επίδραση στο DNA από τους λακέδες του καθεστώτος, μοριακούς βιολόγους/ γενετιστές ανανεώνει το καπιταλιστικό βιοπολιτικό οπλοστάσιο με τερατόμορφες τεχνικές επιβολής του ελέγχου απειλώντας ταυτόχρονα το φυσικό κόσμο. Οι επιπτώσεις των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (φυτικών και ζωικών) στο περιβάλλον είναι ήδη ορατές.

Η εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων

Η ίδια τακτική επιβολής της κυριαρχίας στη φύση ασκείται και στα μη ανθρώπινα ζώα. Δισεκατομμύρια ζώα εκτρέφονται, κακοποιούνται και δολοφονούνται κάθε χρόνο από τη βιομηχανία κρέατος και ζωικών προϊόντων για να τραφεί και να ντυθεί ο άνθρωπος. Κατά αυτή τη διαδικασία χιλιάδες στρέμματα αποψιλώνονται είτε για την κατασκευή κτηνοτροφικών φυλακών είτε για την καλλιέργεια ζωοτροφών, ενώ τεράστιες ποσότητες νερού σπαταλούνται και τεράστιες ποσότητες CO₂ απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα. Οι συνθήκες διαβίωσης των ζώων στις κτηνοτροφικές φυλακές είναι άθλιες καθώς στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο με συνέπεια να πάσχουν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ζωντανοί οργανισμοί με σκέψεις και συναισθήματα αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύματα, αφού ο προορισμός τους είναι να τεμαχιστούν και να βρεθούν στο πιάτο ή στη ντουλάπα του καταναλωτή. Με την ίδια ακριβώς λογική του εμπορεύματος λειτουργούν και άλλα είδη σύγχρονων φυλακών. Έχουμε λοιπόν τους ζωολογικούς κήπους και τα τσίρκο, όπου διάφορα είδη, απειλούμενα και μη, απαγάγονται από το φυσικό τους περιβάλλον ή γεννιούνται και εκτρέφονται εκεί με μοναδικό σκοπό να αποδώσουν κέρδη σε κάθε λογής άρρωστο μυαλό, που κερδοφορεί απομυζώντας τα. Συγκεκριμένα αναγκάζονται να ζήσουν όλη τους τη ζωή ως αντικείμενα θεάματος μέσα σε ένα κλουβί ζωολογικού κήπου με το πρόσχημα της «εκπαίδευσης» και της «διατήρησης της βιοποικιλότητας», είτε να κάνουν διάφορα κόλπα για να διασκεδάσουν τους διεστραμμένους λάτρεις των τσίρκο. Αυτοί οι «πρωταγωνιστές» της παράστασης προφανώς και δεν κάνουν τα διάφορα κόλπα από δικιά τους βούληση, αντίθετα η συμπεριφορά τους είναι αποτέλεσμα χρόνιας καταπίεσης, τιμωρίας και ταπείνωσης της προσωπικότητάς τους. Επίσης αν θεωρούμε ότι τα παραπάνω διδάσκουν κάτι, τότε σίγουρα αυτό είναι ότι τα μη-ανθρώπινα ζώα, υπάρχουν για να φυλακίζονται και να ψυχαγωγούν και ότι όλος ο φυσικός κόσμος υπάρχει για να είναι εκμεταλλεύσιμος.

Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή των pet shop όπου τα μελλοντικά κατοικίδια του ανθρώπου της πόλης ζουν φυλακισμένα μέχρι κάποιος να τα αγοράσει ενώ πολλά πεθαίνουν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και μεταφοράς. Επιπλέον γύρω στα 100 εκατομμύρια ζώα χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο σε πειράματα τα οποία, ούτως η άλλως, τις περισσότερες φορές είναι άχρηστα λόγω της διαφοράς του ανθρώπινου οργανισμού από αυτόν των πειραματόζωων. Οι πειραματιστές φυλακίζουν τα ζώα, τα μετατρέπουν σε εργαλεία και τα αναγκάζουν να ζουν μια ζωή στον πόνο υπό τη στέρηση της ελευθερίας και της αυτενέργειας στο όνομα μιας «ανθρώπινης προόδου» η οποία πατάει επί πτωμάτων.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες επεκτείνονται όμως και στους υδρόβιους οργανισμούς είτε σαρώνοντας την θάλασσα με φονικά εργαλεία και παγίδες είτε εκτρέφοντας τους στα ιχθυοτροφία. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί ψάρια και άλλα είδη που ζουν στη θάλασσα, στα ποτάμια και στις λίμνες κυρίως ως κομμάτι της διατροφής του αλλά και κάποιες φορές για την προσωπική ευχαρίστηση και αυτοπροβολή. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με άλλα είδη που κυνηγιούνται από διάφορους επίδοξους δολοφόνους με γεμάτο στομάχι οι οποίοι επιστρατεύουν όπλα και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά για αυτό το σκοπό. Τέλος, άλλες περιπτώσεις επιβολής του ανθρώπου πάνω στα ζώα είναι οι μάχες μεταξύ τους, οι ιπποδρομίες, η εκπαίδευση κι η χρήση τους από κατασταλτικούς μηχανισμούς κ.ά.

Όλα όσα έχουν ειπωθεί παραπάνω και πολλά ακόμα που δεν έχουμε αναφέρει, δεν τα διαχωρίζουμε ως προς την σημασία τους, αλλά για να περιγράψουμε την φρίκη που χαρακτηρίζει όλες τις μορφές εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος και των ζώων, ανθρώπινων και μη, θα θέλαμε ολόκληρους τόμους.

Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης στο εδώ και το τώρα

Η επίθεση που δεχόμαστε από την πλευρά της κυριαρχίας είναι συνολική, και μόνο με ένα πρόταγμα συνολικό, όπως αυτό της ολικής απελευθέρωσης, μπορούμε να αντεπιτεθούμε. Καμιά απελευθέρωση δεν θα υπάρξει ποτέ αν δεν απορριφθεί κάθε είδους εξουσία, είτε αυτή ασκείται στα ανθρώπινα είτε στα μη ανθρώπινα ζώα. Η απελευθέρωση της φύσης και των στοιχείων που την αποτελούν θα έρθει από την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, των δομών τους και των σχέσεων που προωθούν. Προϋποθέτει επίσης την καλλιέργεια της αντίληψης ότι η ελευθερία των ανθρώπων είναι ισάξια με την ελευθερία των υπόλοιπων ζώων και της φύσης συνολικά και την αποδόμηση της ανθρωποκεντρικής λογικής, η οποία προτάσσει την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους έναντι των άλλων και πως η φύση είναι αποκομμένη από εμάς και υπάρχει μόνο για να την εκμεταλλευόμαστε.

Έτσι, στην κατεύθυνση της συλλογικοποίησης των αντιστάσεων μας ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα επιλέξαμε να δημιουργήσουμε αυτή τη συλλογικότητα. Μέσα σε μια εποχή που το μούδιασμα των κοινωνικών αντανακλαστικών και η αφομοίωση του κόσμου από τους μηχανισμούς του κράτους είναι τόσο έντονα, προτάσσουμε ένα συνολικό αγώνα ενάντια στο οικοδόμημα της κυριαρχίας, με ριζοσπαστικότητα όχι μόνο σε επίπεδο λόγου αλλά και δράσης. Ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές λειτουργούμε στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ισότιμα και αντι-ιεραρχικά. Αντιτασσόμαστε στη λογική διαχωρισμού των καταπιεσμένων, συνδέοντας αγώνες που εναντιώνονται σε κάθε μορφή επιβολής της εξουσίας. Γιατί κανένας δεν θα είναι ελεύθερος μέχρι την εξ ολοκλήρου συντριβή και των τελευταίων εξουσιαστικών μηχανισμών, οι οποίοι ξεζουμίζουν καθημερινά τη γη και στερούν την ελευθερία και την αυτενέργεια από όλους και όλες μας.

Ανυποχώρητος αγώνας για έναν ανεξούσιο ελεύθερο κόσμο.

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, κρακατόα.

Πάτρα, Δεκέμβρης 2014.

olikiapeleutherosi@espiv.net

olikiapeleutherosi.espivblogs.net

Κλουβιά, κελιά, κάγκελα ορατά
Καταστροφή σε όλα τα κρατικά δεσμά

     Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε τη δημιουργία πολλών εστιών αντίστασης σε όλα τα πεδία από τη μεριά των από τα κάτω, με αποτέλεσμα την αυξανόμενη ένταση της καταστολής. Το κράτος, βρισκόμενο μέσα σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία, έρχεται αντιμέτωπο με πολλές από αυτές τις εστίες ταυτόχρονα, απεργίες, πορείες, αποκλεισμούς, αποδράσεις από φυλακές, άμεσες δράσεις. Οι πιο πρόσφατες αυτών ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις για την κυριακάτικη αργία, τις οποίες και κατέστειλε άγρια και η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, η οποία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και συσπείρωσε πανελλαδικά μία δυναμική, που όπως και απέδειξε θα έφτανε μέχρι τέλους. Έτσι, λοιπόν, μέσα σε όλη αυτήν την πολιτική αστάθεια, βρίσκει την ευκαιρία και επιδεικνύει το δόγμα μηδενικής ανοχής στις όποιες αντιστάσεις, εξαγγέλλει περισσότερα μέτρα ασφαλείας και νομοσχέδια με αποκορύφωμα την δημιουργία φυλακών τύπου Γ’.

Εν όψει των επερχόμενων εκλογών, το κράτος επιλέγει να επισπεύσει τη λειτουργία των φυλακών αυτών, προσπαθώντας να συσπειρώσει συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, προσφέροντας περισσότερη τάξη και ασφάλεια. Από την άλλη ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., μέσα στο ίδιο προεκλογικό κλίμα ψηφοθηρίας, υπόσχεται την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ στοχεύοντας στην πολιτική συναίνεση της κοινωνίας αλλά και του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος.

Ωστόσο, ενώ οι φυλακές Δομοκού δεν είναι έτοιμες να ¨υποδεχτούν¨ τους ¨τρομοκράτες και βαρυποινίτες¨, ξεκινάνε οι πρώτες μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων καθώς και άλλων φυλακισμένων. Στις 30/12/2014 μετάγεται ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ακολουθούν στις 2/01/2015 οι μεταγωγές των συντρόφων Κ. Γουρνά (Ε.Α.), Δ. Κουφοντίνα (17Ν), Ναξάκη και Σαραφούδη και των καταδικασμένων για συμμετοχή στην 17Ν Τζωρτζάτου και Γιωτόπουλου, και φυσικά η μεταγωγή του Χ. Ξηρού στις 9/01/15.

Ο στόχος του συστήματος μέσα στα πλαίσια της φυλακής είναι η καταστολή των κρατουμένων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Ως προς το συλλογικό, καταλύονται οι κοινότητες που έχουν διαμορφωθεί και έχουν ως σκοπό την ριζοσπαστική ρήξη με τον θεσμό της φυλακής και συνθλίβεται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Εγκαθιδρύεται έτσι η απάθεια και η αδρανοποίηση των κρατουμένων μέσω της κατάπνιξης του συλλογικού αισθήματος. Οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στους κρατούμενους καταστρέφονται και αποξενώνονται μεταξύ τους. Με την σκληρή απομόνωση οι κρατούμενοι στερούνται κάθε δυνατότητα κοινωνικοποίησης και η τιμωρία παίρνει την πιο ωμή της μορφή.

Έτσι λοιπόν είναι αυτονόητο πως η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση με στόχο την ένταση της καταστολής μέσα στην φυλακή, έχει αναπόφευκτο αντίκτυπο και έξω από αυτήν. Αφενός δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και προκαλεί την αδρανοποίηση του γενικότερου κοινωνικού συνόλου και αφετέρου προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο στα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της κοινωνίας. Ο εκφοβισμός αυτός έχει στο στόχαστρο όσους εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα, επιδιώκοντας να τσακίσει το φρόνημά τους και να φθείρει κάθε ψυχολογία αντίστασης. Το κράτος δηλαδή με την τροποποίηση αυτή αποσκοπεί στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη και στοχοποιώντας τους αναρχικούς ως την πιο επικίνδυνη απειλή για αυτό.

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Κλειδωμένα και αυτά μέσα σε κελιά, αναγκάζονται να ζούνε κάτω από εξίσου άθλιες συνθήκες, με τη μόνη διαφορά ότι δεν γνωρίζουν τι θα απογίνουν και δεν μπορούνε να αντιδράσουν και να πράξουν ενάντια σε αυτό.

Ως αναρχικοί-ες, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας σε όλα τα όντα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας δράσης για την καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής πρέπει να είναι καθολικοί για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, και γι’ αυτό ο πόλεμός μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

 

Υψίστης ασφαλείας ποτέ και πουθενά, μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κλουβιά!

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία!

 

Αναρχική Συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Ιανουάριος 2015

mavroprasino.espivblogs.net

Συνεισφορά στο πρώτο τεύχος του εντύπου Croce Nera Anarchica – Σεπτέμβριος 2014

Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια γρήγορη ανάλυση για την καταστολή, τις λειτουργίες της και τις εφαρμογές της και στη συνέχεια, να μιλήσω με έναν αποτελεσματικό τρόπο για τη δική μου άποψη πάνω στα πράγματα. Συχνά, προτιμώ να πηγαίνω στη ρίζα της συζήτησης ή κάθε άλλης κατάστασης.

Σε αυτήν την περίπτωση, θέλω, με περίσκεψη, να αποφύγω εντελώς την κοινωνικο/πολιτική κουβέντα -ακόμα και αν είναι ριζοσπαστική- περί φυλακής και να επικεντρωθώ άμεσα στη λογική του εγκλεισμού έμβιων όντων -όποια μορφή και αν αυτός παίρνει- και στη λογική του “δικαίου” και την τυπικότητά του.

Όσον αφορά τη θέση μου σχετικά με την υπόθεση, για την οποία βρίσκομαι στη φυλακή, όλα έχουν ήδη ειπωθεί στη δεύτερη συνεισφορά μου, που είχε δημοσιευτεί στο τεύχος του Ιανουαρίου του εντύπου “La Miccia” και υποθέτω και στις ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης.

Θα απέχω από τη διεύρυνση αυτού του γραπτού διαλόγου, ώστε να αποφύγω επαναλήψεις. Μπορείτε να διαβάσετε -αν θέλετε- μια αποσπασματική μου άποψη πάνω στον αγώνα και την αντίσταση στο πρώτο δημοσιευμένο μου κείμενο, “Πόλεμος στις Μηχανές“, επομένως, θα ήθελα να περιορίσω προσωρινά τον διάλογο σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, τον εγκλεισμό που έχει τις ρίζες του στον σπισισμό, τον πολιτισμό και την κανονικοποίηση των αγώνων, έχοντας πάντα με πολλή προσοχή υπόψιν μου τη μοναδικότητα των περιεχομένων στη σύγκρουση με το υπάρχον.

Τελευταία, τα κατασταλτικά κύματα -γενικά εναντίον των αναρχικών- συμβαίνουν συχνά στις “νεκρές” περιόδους των στρατηγικών των λεγόμενων αντι-τρομοκρατικών μηχανισμών. Αυτές οι επιχειρησιακές τακτικές, σε συνδυασμό με τον κατασταλτικό τους στόχο, χρησιμοποιούνται για να κατασκευάσουν μιντιακά γεγονότα -που εμπεριέχουν ψεύτικες κατηγορίες- και για να διαχέουν την αίσθηση ενός μόνιμου τρομοκρατικού κινδύνου, απηχώντας τα αειθαλή “anni di piombo” (Μολυβένια Χρόνια: Περίοδος της Ιταλικής ιστορίας με έντονο πολιτικό αναβρασμό και αντάρτικο πόλης, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 – σ.τ.μ.), πράκτορες, εξτρεμιστικές παρυφές και ποιοτικά άλματα.

Εκείνο, που θέλουν να θολώσουν, είναι ένα πραγματικό επίπεδο σύγκρουσης και σκληρής αντίστασης στο κράτος, στα ολέθρια τέρατά του και τα εξουσιαστικά του θεμέλια. Μια επίθεση με πολλά περιεχόμενα αγώνα, ατομική επίσης, για την πραγματική και φυσική συνεισφορά στοιχείων μακριά από τον επίσημο και κρατικό έλεγχο, ο οποίος αντιθέτως ενυπάρχει στην πλειοψηφία των κοινωνικο/πολιτικών κινημάτων, ιδιαίτερα του παρελθόντος, και που για αυτό το λόγο χτυπώνται άγρια με βάση παλιές κατηγορίες, που δεν έχουν ειρμό και λογική, και που δεν καταδικάζονται μόνο για λόγους γραφειοκρατικής λεπτολογείας περί μη εφαρμοστικότητας.

Μιλώ για τις επιβαρυντικές διατάξεις όπως του 270bis, οι οποίες συνεπάγονται έως και είκοσι και πλέον χρόνια φυλακή και εφαρμόζονται στην περίπτωση των συλλήψεων για γενικά πολιτικούς λόγους. Ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη περίσταση, για την οποία κατηγορείσαι, γίνεται απλώς ένα μεσολαβητικό επιβαρυντικό στοιχείο, χρήσιμο για την επιμήκυνση της προληπτικής κράτησης (βλέπε την περίπτωση “Ardire“, για παράδειγμα).

Κάθε φορά που αυτού του είδους το κατηγορητικό τσίρκο καταρρέει, ο Κύριος και η Κυρία Εισαγγελέας απλά νίπτουν τας χείρας τους, πιθανότατα αφού ένας χρόνος “προληπτικής” φυλάκισης έχει πάρει ένα κομμάτι από τη ζωή σου, που κανείς δεν πρόκειται να στο ξαναδώσει πίσω. Ως επιπρόσθετα όπλα καταπίεσης του κράτους, έχουμε τις κατηγορίες της “καταστροφής και λεηλασίας“, οι οποίες εφαρμόζονταν για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα σχεδόν σε κάθε περίπτωση συγκρούσεων στον δρόμο και την επιβαρυντική χρήση της κατηγορίας για τρομοκρατία – αυτό είναι πάντα στη μόδα σε κάθε περίσταση.

Θέλω να ανοίξω μια σημαντική παρένθεση σχετικά με την υπόθεση των τεσσάρων συντρόφων, που συνελήφθησαν με την κατηγορία ότι συμμετείχαν σε ένα νυχτερινό σαμποτάζ στο Clarea, σε ένα εργοτάξιο του TAV (τρένο υψηλής ταχύτητας – σ.τ.μ.) και –όπως έτυχε να ακούσω– υποτίθεται ότι είναι ένοχοι για τη θυσία ενός κομπρεσέρ, που άφησε τον εαυτό του να πεθάνει στις φλόγες.

Στην περίπτωση αυτή, εφαρμόστηκε ο 270sexes, ένας κώδικας, που εγκρίθηκε μετά τις επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνου και άλλα παρόμοια περιστατικά. Πολύ σοβαρότερες καταστάσεις από τα γεγονότα στη Val Susa, αλλά δεδομένου ότι δεν είναι σε θέση να συντρίψουν και να χτυπήσουν με έναν βαρύ τρόπο αυτούς που αντιστέκονται στις μεγάλες και μικρές επιβλαβείς δραστηριότητές τους, φρεσκάρουν και χρησιμοποιούν οποιοδήποτε είδος τεχνάσματος, για να δικαιολογήσουν αυτές τις κατηγορίες, με τη γελοιότητα ότι “βλάπτουν την εικόνα της Ιταλίας και της Ευρώπης”, απλώς και μόνο επειδή δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι και στην Ιταλία, μερικοί άνθρωποι αντιστέκονται με τη χρήση του σαμποτάζ.

Κλείνω γρήγορα αυτήν την παρένθεση για τη γελοιότητα του νομικισμού στον πολιτισμό της δημοκρατικής τάξης, γιατί διαφορετικά θα με οδηγούσε στο να γράψω επιπλέον σελίδες για τη φαυλότητα.

Σχετικά με τη φυλακή την ίδια, και συγκεκριμένα τις μονάδες Αυστηρής Επιτήρησης, θέλω να πω ότι στο τέλος θα συνειδητοποιήσετε ότι είστε στη σάπια κοιλιά ενός κτήνους, το οποίο είναι σίγουρα μεγαλύτερο, αλλά εξακολουθεί να είναι δυνατόν να το γκρεμίσουμε. Είναι το ίδιο εκπαιδευτικό μοντέλο, που κατηχεί τα παιδιά ως μελλοντικούς, υποταγμένους σκλάβους, φτιαγμένο από χιλιάδες κανόνες, τυπικές συμπεριφορές και γελοίες και παράδοξες καταστάσεις.

Μερικές φορές, ξεχνάς ακόμα και το πού είσαι, είναι σαν να είσαι σε ένα είδος σουρεαλιστικής φούσκας, συλλογικής και γελοίας, αλλά οι καθημερινές στιγμές ζοφερών σκέψεων όταν είσαι μόνος, βλέποντας ένα κομμάτι του ουρανού και του ορίζοντα πέρα από τα κάγκελα και τις πύλες, σε επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα.

Νομίζεις ότι σίγουρα δεν θα έπρεπε να είσαι εκεί που είσαι, αλλά αντ’ αυτού, εκεί που μεγάλωσες ή σε μέρη όπου έζησες την ύπαρξή σου στο πλευρό εκείνων, που ήταν πάντα στο πλάι σου.

Αυτές οι μονάδες υψηλής επιτήρησης είναι οι ζωολογικοί κήποι για ανθρώπους, εκτός από το ότι σε κρατάνε απομονωμένο από όλα και όλους, αποσκοπούν στον αφανισμό του αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Δεν βλέπεις τίποτα πέρα από το κελί σου, έναν μικρό διάδρομο και ένα τσιμεντένιο προάυλιο 6 x 6 μέτρων, όπου σε βάζουν να περπατάς σαν τα κατοικίδια ζώα.

Σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό, όταν μιλάμε για χρόνια. Πιστεύω ότι μπορείτε να το σκεφτείτε όσο θέλετε, χωρίς να πλησιάσετε καν στην πραγματικότητα. Με την ευκαιρία αυτή, θέλω να δώσω ένα ακόμα σημάδι της άμεσης αλληλεγγύης μου στους Nicola και Alfredo, φυλακισμένους στη Ferrara. Αλληλεγγύη και συνενοχή, την οποία έχω ήδη δείξει προσωπικά, αλλά ίσως δημόσια αποκτά ένα διαφορετικό νόημα. Η ετυμηγορία της ιεράς εξέτασης τους καταδίκασε να περάσουν χρόνια στα κλουβιά ενός υπάρχοντος που πάντα πολεμούσαν, στο οποίο απάντησαν με την αποφασιστικότητα και το θάρρος λίγων και συνεχίζουν να μη δείχνουν καμία μεταμέλεια.

Δεν είμαι εδώ για να υποστηρίξω μια υπαναχώρηση ή να υποκινήσω οποιαδήποτε δραστηριότητα, που θα μου κόστιζε άσκοπα περαιτέρω νομικές διαδικασίες. Αυτό που θέλω να τονίσω, μιλώντας ξανά για τη φυλακή και την καταπίεση, είναι ότι συχνά υπάρχει ένα πρόβλημα στην αναγνώριση της σύγκρουσης με τη δημοκρατία και τους μηχανισμούς της, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι όροι και οι πρακτικές πάλης του καθενός.

Υπάρχει ένα είδος λεγκαλιστικού παρασιτισμού των δικαιωμάτων του πολίτη, που εξαπλώθηκε επίσης και μεταξύ αναρχικών συντρόφων. Προσωπικά, θα προτιμούσα να εξαπλωθεί ένας ιός πραγματικής αντι–πολιτισμικής εχθροπραξίας αντί αυτού του παρασιτισμού των “δικαιωμάτων”.

Στη φυλακή μπορείτε να βάλετε για σάλτσα όλα τα “δικαιώματα” και τις ανέσεις που θέλετε, αλλά θα είναι πάντα ένα πικρό και δηλητηριώδες χάπι για να καταπιείτε.

Προσωπικά, δοκίμασα τη του φανταστικού δικαιώματος, που νομίζουμε ότι έχουμε στο υποσυνείδητο μας, όταν -αφού εξέφρασα με λίγη επιείκεια τη θέση μου για την εχθρότητα και την απέχθεια προς το Κράτος και τους φυσικούς εκπροσώπους του στους διάφορους ψυχολόγους-εκπαιδευτικούς των φυλακών της Regina Coeli- κλείστηκα για δύο εβδομάδες σε ένα κελί προληπτικής απομόνωσης.

Για εκείνους που –ευτυχώς– δεν έχουν εμπειρία με αυτά τα κελιά, είναι εκεί που κλειδώνουν τα άτομα, που υπάρχει κίνδυνος να αυτοκτονήσουν ή είναι επικίνδυνα για τους εαυτούς τους και τους άλλους. Δεν υπάρχουν ντουλάπια, κουβέρτες, ρούχα και αξεσουάρ, έχεις μια πετσέτα, πάνω στην οποία μπορείς να κοιμηθείς και ένα μικρό σιδερένιο τραπέζι. Έπρεπε να αρνούμαι κάθε μέρα τα αηδιαστικά ψυχοφάρμακά τους και τις θεραπείες τους. Αυτή ήταν η εξαναγκαστική απάντηση της δημοκρατίας και των υπαλλήλων της.

Το να ελευθερώνεις τα μη–ανθρώπινα ζώα από κάθε κλουβί είναι το ίδιο με το να ελευθερώνεις τους ανθρώπους από τα ίδια τα πνευματικά ή φυσικά κλουβιά τους. Η φυλακή είναι επίσης μια κοινωνία και έχει τη μανία της εξημέρωσης των έμβιων όντων, από κάθε είδος, και αυτό δεν είναι κλισέ. Η πρακτική πλευρά αυτού του είδους της αντίληψης έγκειται στο να καταστρέφεις και να παλεύεις συνεχώς την ορθολογικότητα της λογικής λειτουργίας του κλουβιού, του περιορισμού και της απομόνωσης. Όταν μιλάω για το ακριβές σκεπτικό πίσω από τον περιορισμό σε κλουβιά, δεν νομίζω ότι υπάρχει διαφορά στο να φυλακίζεις ένα πουλί ή έναν πίθηκο ή έναν άνθρωπο. Στη λογική της σπισιστικής κυριαρχίας, δεν υπάρχει τέτοια διάκριση, είναι ίσως η μόνη περίπτωση παράδοξης ισότητας, που όλοι ποθούμε.

Ας σκεφτούμε πως μέχρι το 1840 ήταν κανονική επιχείρηση το να εμπορεύεσαι και να πουλάς ανθρώπους για δούλους, που χρησιμοποιούνταν για την εξόρυξη ορυχείων και για τις εντατικές κτηνοτροφικές μονάδες στις αποικίες. Σίγουρα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ τώρα, αλλά υπάρχει ένα χειρότερο παράδειγμα, όταν γύρω στο 1650 οι ευρωπαίοι κατακτητές στην Αμερική καθιέρωσαν ως νόμο την εκτροφή και αναπαραγωγή των δούλων εκεί, επειδή ήταν πιο “συμφέρουσα” από την επίπονη διαδικασία της σύλληψης και της μεταφοράς τους.

Στο τέλος, κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί την κατάκτηση των δικαιωμάτων του πολίτη, σχετικά με τις εγγυήσεις εκείνες, που αποθαρρύνουν κάθε αποφασιστικότητα και στάση σχετικά με την πραγματική κατάσταση της σύγκρουσης με το υπάρχον. Η άμβλυνση, το ρουφιάνεμα και η κάλυψη με στις εγγυήσεις της δημοκρατίας συχνά προέρχονται από τη στασιμότητα, που προέρχεται από τους “ωραίους περίπατους” στις διαδηλώσεις και την “αποστασιοποίηση κάποιου” από συγκεκριμένες ενέργειες και πρακτικές επιλογές γενναίων ατόμων, όπως στην περίπτωση που κούτσανε το κάθαρμα των πυρηνικών Adinolfi.

Κάθε μία από αυτές τις εναλλακτικές και αριστερές κοινωνικο-πολιτικές μεθόδους και συνοθυλεύματα δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να τροφοδοτεί ό,τι έχει απομείνει από τη σάπια κοινωνία και το σάπιο Κράτος: τάξη, αστικά και ποινικά δικαιώματα και η ασφάλεια –ή καλύτερα, “καταστολή“-, που τροφοδοτεί απευθείας το τέρας που ονομάζεται φυλακή.

Για την άγρια Αναρχία

9 Μαρτίου 2014

Gianluca Iacovacci

—

Γράψτε στον σύντροφο και σπάστε την απομόνωση… Να θυμάστε ότι όλα τα γράμματα ελέγχονται…

Gianluca Iacovacci

CC di Alessandria

Via Casale 50/A

15122 San Michele (AL)

———

Μετάφραση: Inter Arma

Source: 325