στο πλαίσιο της “πανελλαδικής” μέρας δράσης..

Ανάληψη ευθύνης από αντισιπισιστές και αντισπισίστριες στη θεσσαλική κρεαταγορά στο Βόλο τα ξημερώματα της 19ης Απριλίου. Οι “γιορτές” και τα συνοδευόμενα έθιμα που αναπαράγουν την εκμετάλλευση  και την κυριαρχία πάνω στη ζωή, δεν είναι λόγος για να μην κινείται τίποτα και να μένει καμία πλευρά του αγώνα πίσω, οι περίοδοι των μαζικών σφαγών και της μαζικής αδιαφορίας μας θυμίζουν ακόμα πιο έντονα που στεκόμαστε  και γιατί αγωνιζόμαστε. Όχι ότι έχουν σημασία τα νούμερα, αλλά τις  μέρες των γιορτών, οι περισσότεροι/ες/α  δεν γιορτάζουν…

Επίθεση στην Θεσσαλική Κρεαταγορά στο Βόλο

Αυτές τις ημέρες που δολοφονούνται χιλιάδες μη-ανθρώπινα ζώα για την ηδονιστική και σαδιστική κατανάλωση της νεκρής τους σάρκας στα γιορτινά τραπέζια των θεόδουλων, εμείς επιλέξαμε να γιορτάσουμε με διαφορετικό τρόπο. Έτσι, τα ξημερώματα της 19ης Απριλίου, προβήκαμε σε επίθεση στην Θεσσαλική Κρεαταγορά στο Βόλο, σπάζοντας την τζαμαρία, και βάφοντας και προκαλώντας ζημιές στο φορτηγό μεταφοράς. Το συγκεκριμένο κατάστημα έχει δεχθεί επίθεση και στο παρελθόν, και ήρθε ο καιρός να καταλάβουν κάποιοι ότι αν συνεχίσουν να κερδοσκοπούν εις βάρος των μη-ανθρώπινων ζώων, θα μας βρουν απέναντι τους με πιο δραστικά μέσα.

 Ο πολιτισμός και ο καπιταλισμός, από την αρχή της ύπαρξης τους, χρησιμοποιώντας έννοιες και πρακτικές όπως ιδιοκτησία και εγκλεισμός, φυλακίζουν, βασανίζουν και δολοφονούν δισεκατομμύρια μη-ανθρώπινα ζώα για την εξασφάλιση τροφής, υγείας, προόδου και ευημερίας του ανθρώπινου είδους, θεμελιώνοντας τον ανθρωποκεντρισμό, με βάση τον οποίο ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τα υπόλοιπα είδη και όλα βρίσκονται προς εκμετάλλευση του. Αν και ανθρωποκεντρική, η κυριαρχία δεν αφήνει τον άνθρωπο έξω από την σφαίρα της υποδούλωσης τους – ιεραρχία, πατριαρχία, έθνη, μισθωτή σκλαβιά, κοινωνίες ανισοτήτων – . Με την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, για την επίτευξη μιας αποστειρωμένης κοινωνίας-φυλακής, διογκώνεται τόσο ο εγκλεισμός και η εκμετάλλευση των ζώων (κτηνοτροφία, πειράματα, τσίρκο, ζωολογικοί κήποι, pet-shop) όσο και των ανθρώπων που οι ιδέες και πρακτικές τους αποτελούν τροχοπέδη της ομαλής λειτουργίας του συστήματος (φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης).  Γι’ αυτούς τους λόγους δεν θεωρούμε την ολική απελευθέρωση (Ζώων-Γης-Ανθρώπου) ξέχωρο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα, αλλά αναπόσπαστο μέρος του.

 Μέχρι το γκρέμισμα κάθε κλουβιού/φυλακής, τίποτα δεν είναι ελεύθερο!

 Αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους

 Δύναμη σε όσους εξεγείρονται εντός και εκτός των τειχών

Αντισπισίστριες/Αντισπισιστές

Με αφορμή την ερχόμενη κυριακή και τις προετοιμασίες που ακούμε γύρω μας είτε με τη μορφή σχεδίων, είτε βελασμάτων έξω από τις πόλεις, αναδημοσιεύουμε για όσους/ες δεν το διάβασαν, το κείμενο σχετικά με τα συλλογικά τσικνίσματα σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους από την αναρχική πρωτοβουλία sonars στο σκοτάδι.

Τα συμπεράσματα δικά σας, τέρμα πια στις αναλύσεις που θεμελιώνουν το αυτονόητο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΣΙΚΝΙΣΜΑ»

Το πλήθος των καλεσμάτων για τον «εορτασμό» της τσικνοπέμπτης σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους στάθηκε ως αφορμή για την παραγωγή αυτού του κειμένου. Δεν αποτέλεσε για μας έκπληξη το πρόταγμα για «συλλογικό τσίκνισμα» αλλά μια καλή ευκαιρία να θέσουμε κάποια ζητήματα από την πλευρά μας, ως αναρχικοί που αποτελούμε κομμάτι του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων. Οι παραλήπτες του κειμένου δεν επιλέχτηκαν εξονυχιστικά, στέλνουμε το κείμενο ηλεκτρονικά σε όσες συλλογικοποιήσεις βρήκαμε με ευκολία ότι δημοσίευσαν ένα τέτοιο κάλεσμα. Για όσες πραγματοποίησαν κάτι σχετικό αλλά δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μας και για όσους πιθανώς ενδιαφέρονται σχετικά, το δημοσιεύουμε στο Indymedia. Ο καθένας μπορεί να προωθήσει το κείμενο όπως ενδεχομένως θέλει αλλά δεν επιθυμούμε την αναδημοσίευση του σε διαμεσολαβούμενα από τη διαφήμιση μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής καταγραφής –παρακολούθησης όπως Facebook, Twitter κ.ο.κ.

Η βάση στην οποία θεμελιώνεται η κριτική μας προς αυτά τα καλέσματα εμπεριέχει την άποψη ότι οι πολιτικοί χώροι (αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι με πολιτική χροιά, στέκια λαϊκών συνελεύσεων, στέκια αναρχικών, καταλήψεις κ.α.) γεννούν προτάγματα και καλούν στη συλλογικοποίηση κάποιων αγώνων ή αναγκών, θέτοντας σχετικά κριτήρια, παράγοντας αναλύσεις, λόγο και προσεγγίσεις. Κάθε αφίσα που καλεί σε μια εκδήλωση ή δράση αναγιγνώσκεται ως μια πρόταση ή προτροπή. Η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελεί ιδανική λύση για μια συγκεκριμένη περίπτωση είτε μπορεί να γενικευτεί και να αποτελέσει εργαλείο για την κατάστρωση του σχεδίου δράσης και άλλων αγωνιζόμενων. Εν ολίγοις, τα όσα συμβαίνουν μέσα στους χώρους του ριζοσπαστικού κινήματος οφείλουν να είναι και προταγματικά ενώ τα όσα δημοσιεύονται και με τη μορφή καλέσματος σε κάτι είναι εκ φύσεως προταγματικά. Αποτελούν, δηλαδή, μια πολιτική τοποθέτηση στα πράγματα.

Ποιες είναι, λοιπόν, οι εκάστοτε πολιτικές σχετικές τοποθετήσεις που πλαισιώνουν τέτοιου τύπου καλέσματα; Μάλλον επιδερμικές: «Συλλογικοποιούμε την ανάγκη μας, που είναι να γλεντήσουμε μια τέτοια μέρα».

Εδώ όμως και κάτι δεκαετίες, σε παγκόσμιο επίπεδο, αναπτύσσεται ένα πολυμορφικό κίνημα για την απελευθέρωση των μη ανθρώπινων όντων από την εκμετάλλευση και την καταπίεση που ασκούν στα κορμιά τους οι ανθρώπινοι δυνάστες τους. Το κίνημα αυτό έχει υπάρξει ως ένα από τα δυναμικότερα που έχουν αναπτυχθεί. Από τη Jill μέχρι τον Barry Horne και από τις αναρίθμητες δράσεις του ALF ως τις απελευθερώσεις χιλιάδων Μινκ στην ελλάδα οι νεκροί αγωνιστές, οι φυλακισμένοι, οι διωκόμενοι, οι φυγάδες κι όσοι δραστηριοποιούνται σχετικά συνιστούν μια δυναμική μάζα αυτόνομων ανθρώπων- ομάδων που δε σταμάτησαν ποτέ να θέτουν τα ερωτήματα, να εξελίσσονται θεωρητικά και να παλεύουν με κάθε μέσο μέχρι και το τελευταίο κλουβί του κόσμου να παραμείνει άδειο. Σε πολλές πόλεις συγκροτούνται συλλογικότητες που καλούν σε συζητήσεις, προβάλουν ταινίες και ντοκιμαντέρ, παράγουν λόγο και δράση. Το υλικό πλέον για να ενημερωθεί κανείς είναι άφθονο χάρη στην προσπάθεια πολλών συντρόφων που μεταφράζουν, συντάσσουν κείμενα ή μπροσούρες, προσπαθούν να εντάξουν το πρόταγμα της απελευθέρωσης των μη ανθρώπινων ζώων στην πολιτική ατζέντα του ριζοσπαστικού χώρου.

Στην αντίπερα όχθη αυτής της πραγματικότητας απαντάται ένα παράξενο φαινόμενο. Μια άλλη μάζα ανθρώπων που «δεν ήξερε», «δεν συμφωνούσε» αλλά δεν το έψαξε και ποτέ, «ενδιαφερόταν» αλλά δεν ήξερε πού να απευθυνθεί, αγαπούσε το σκύλο της αλλά η μυρωδιά της σάρκας που ψήνεται «της γαργαλούσε το στομάχι και δεν μπορούσε να αντισταθεί», συμφωνούσε «αλλά έτσι είχε μάθει να τρώει», συμφωνούσε «αλλά είχε χαμηλό αιματοκρίτη» ή έκλεινε τα μάτια της μπροστά σε αυτήν την οφθαλμοφανή αλήθεια. Και από εκεί που η συζήτηση κινείται γύρω από τις δυνατότητες της ανάπτυξης του κινήματος αυτού ξαφνικά καταλήγει στην κοιλιοδουλία του καθενός που δεν μπορεί να βάλει τέλος στην πλήρωση του στομάχου του με πτώματα. Κι έτσι απλά μια δια(σ)τροφική συνήθεια είναι αρκετή για να αγνοείται συστηματικά και κατ΄ επανάληψη η δραστηριοποίηση ενάντια στις μαζικές γενοκτονίες, στα ατομικά βασανιστήρια, στις μαζικές δολοφονίες, στον εγκλεισμό, τον πόνο και τη φρίκη δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων ανά τον κόσμο. Είναι πρωτοφανές το πώς το συγκεκριμένο κίνημα, παρά το πλήθος των εμφανίσεων και των εκφάνσεών του παραβλέπεται επιδεικτικά. Είναι προκλητική η ευκολία με την οποία παρακάμπτεται η σχετική πολιτική τοποθέτηση από τους «διαφωνούντες». Πώς, λοιπόν, ενώ τα ερωτήματα έχουν τεθεί επί τάπητος με πολιτικούς-κινηματικούς όρους κάποιοι δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν τι έχουν να αντιπαραβάλουν και καλούν σε εκδηλώσεις εκθείασης της πτωματοφαγίας; Πώς όταν οι σύντροφοί σου αγωνίζονται για κάτι τους το πετάς στη μούρη, χωρίς καν να μπορείς να στηρίξεις τη θέση σου; Πώς έχει συμβεί στον ελλαδικό χώρο ο πιο ύπουλος εχθρός αυτού του κινήματος να βρίσκεται στην «αγαθή αφέλεια» των κατά τ’ άλλα συντρόφων μας;

Να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα γι’ αυτούς που «δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν» αλλά και για εκείνους που σύντομα θα καταλάβουν πως η ολική απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να ισοδυναμεί με την καταστροφή κάθε εξουσίας, με το τέλος της επιβολής του ανθρώπου στον άνθρωπο, με τη λήξη της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση, με το γκρέμισμα κάθε πτυχής της δυναστείας του ανθρώπου στα μη ανθρώπινα ζώα.

«Για μας κάθε αισθανόμενο ον που του επιβάλλεται η στέρηση της αυτενέργειας, ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο πόνος, ο φόβος, ο θάνατος με σκοπό την ικανοποίηση ερευνητικών ορέξεων ή άλλων ανθρώπινων διαστροφικών και διατροφικών συνηθειών, είναι ένας από τους «από κάτω» αυτού του κόσμου. Αυτού του κόσμου που στηρίζεται στο αίμα των εκμεταλλευομένων και μαχόμαστε εναντίον του.» Ασπροδόντης

 Ακόμα και οι πιο διεστραμμένοι «επιστήμονες» που εκτελούν αποτρόπαια πειράματα στα ζώα λαμβάνουν κάθε δυνατό μέτρο προκειμένου αυτά να μην το σκάσουν σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφύγουν τον πόνο, την θλίψη, τον τρόμο. Όταν παίρνονται μέτρα διαχείρισης του πόνου ή του φόβου τότε δεν χρειάζεται κι άλλη απόδειξη ότι αυτά υπάρχουν. Οι ζωοτόμοι παραδέχονται ότι για να μπορέσουν να εκτελέσουν τα βασανιστήριά τους πάνω στα ποντίκια, βδομάδες πριν, τα χαϊδεύουν και τα φροντίζουν για να τους εμπιστευτούν. Στα εργοστάσια της μαζικής σφαγής η οσμή του αίματος και των ουρλιαχτών τείνουν να περιορίζονται από τους σφάχτες γιατί κάνουν τα ζώα να αρνούνται να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση που βρίσκεται ο θάνατος. Πολλοί από τους συντρόφους μας συμβιώνουν με κάποιο σκύλο ή γάτα και δεν χρειάζεται να τους αποδείξουμε ότι τα ζώα αυτά φοβούνται, λυπούνται, προσμένουν κάτι με χαρά, σχεδιάζουν τις κινήσεις τους κ.α. Ο σκύλος και η κατσίκα μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά αλλά σκέφτονται, νιώθουν και αδιαμφισβήτητα το πιο σημαντικό που κατέχουν είναι η ίδια τους η ζωή. Και τη θέλουν. Τα παραπάνω, όχι απλά είναι αυταπόδεικτα με μια γρήγορη ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλει αλλά και πλήρως τεκμηριωμένα. Ποιά λοιπόν ηθική συζήτηση και διεργασία ιεράρχησε αυτά τα όντα και έκανε το σκύλο άξιο περισσότερου σεβασμού; Μάλλον η παράδοση: το ένα το τρώμε στην ελλάδα, το άλλο όχι… Σε άλλες χώρες οι προτιμήσεις διαφέρουν. Όταν όμως ένα όν έχει την ικανότητα να αισθάνεται, και παρεμπιπτόντως με τρόπο εξαιρετικά όμοιο του ανθρώπινου, να αντιστέκεται στα δεινά του και να σκέφτεται, χρήζει ηθικής αντιμετώπισης. Μπορεί στη σύνταξη αυτού του ηθικού κώδικα να μην μπορεί να συμμετέχει με την άποψή του (όπως άλλωστε και τα βρέφη ή άνθρωποι με διανοητική καθυστέρηση δεν καταφέρνουν να ορίσουν με λέξεις τον τρόπο που θέλουν να τους φέρονται) αλλά είναι προφανές ότι η κακή μεταχείριση το δυσαρεστεί και το ίδιο έχει δική του αντίληψη για το τι είναι ευχάριστη ζωή. Η βιβλιογραφία για τον συναισθηματικό κόσμο των ζώων και τις ηθικές υποχρεώσεις των ανθρώπων είναι ήδη πλούσια και διαθέσιμη για περαιτέρω μελέτη.

 Επομένως, η πτωματοφαγία- κρεοφαγία απορρίπτεται γιατί δεν διαφέρει σε ηθικό επίπεδο από τη βρώση ενός ανθρώπου και συνεπάγεται την δολοφονία και τη φθορά μιας ατομικότητας (είτε το ζώο έζησε φρικιαστικά σε μια βιομηχανία, είτε στην αυλή του χωριού σου). Επίσης, δεν είναι απαραίτητο για την υγεία να τρώει κανείς άλλους για να επιβιώσει και ζωντανό παράδειγμα αυτού είμαστε όλοι εμείς που παρότι δεν κανιβαλίζουμε παραμένουμε υγιείς. Όσο για το αν είναι στη φύση μας ανεξάρτητα από το τι θα αποφανθεί εντέλει η επιστήμη να θυμίσουμε ότι στη φύση μας ως άνθρωποι είναι και η δημιουργία ομάδων πολυγυνίας που το αρσενικό εξουσιάζει τα θηλυκά του. Ενάντια όμως σε αυτό έχουν γίνει αγώνες και έχουν δημιουργηθεί κινήματα με μεγάλες παρακαταθήκες. Εν ολίγοις, η χορτοφαγία δεν αποτελεί για μας ΤΟ πρόταγμα αλλά μια αυτονόητη, ελάχιστη ως και μηδαμινή, αλλά απαραίτητη για όλους τους λόγους του κόσμου επιλογή. Μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι και κάποιες πολεμούν τις αδυναμίες τους προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να τα έχουν καταφέρει ακόμα, αλλά αυτό δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το κάλεσμα σε γλέντι συλλογικής κρεοφαγίας.

 Ένα ακόμα βασικό σημείο που εντοπίζουμε αναφέρεται στον διακαή πόθο του ανθρώπου να κυριαρχήσει επί της φύσης. Σε τέτοιες γιορτές όπως αυτής της τσικνοπέμπτης, που μάλιστα είναι και ξεκάθαρα θρησκευτική φιέστα (θα αναφερθούμε αναλυτικότερα αργότερα επ΄αυτού στο Υ.Γ.2.), οι γλεντζέδες μαζεύονται γύρω από τα κουφάρια των ζώων που ψήνονται. Η εικόνα αυτή είναι μια άριστη σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου που θέλει να μοιάζει δυνατός και κυρίαρχος απέναντι στα άλλα όντα. Οι σούβλες και οι ψησταριές καθώς και τα γύρω χαχανίσματα είναι σύμβολα της περιφρόνησης του ζώου που μέχρι πρότινος ήθελε να τρέχει στα λιβάδια αλλά τελικά κατέληξε να γεμίζει την μπάκα κάποιων, ως «θυσία». Αυτή η άρρωστη προσέγγιση του κόσμου που μας περιβάλει είναι βαθιά ριζωμένη ακόμα και στις «ριζοσπαστικές» θεωρήσεις και κοσμοθεωρίες κι έτσι υιοθετείται ακατέργαστη από αγωνιζόμενους στο σήμερα. Ο Μπούκτσιν γράφει στο βιβλίο του «Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία»: «Ακόμη και ο Μαρξ, πράγμα που είναι λιγότερο γνωστό, δικαιολόγησε την ανάδυση της ταξικής κοινωνίας και του κράτους ως ενδιάμεση βαθμίδα (ιστορική αναγκαιότητα) προς την κυριάρχηση επί της φύσης που συνεπάγεται την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Στη βάση της ισχύος αυτού ακριβώς του ιστορικού οράματος διατύπωσε ο Μαρξ την υλιστική αντίληψή του για την ιστορία και την πίστη του στην αναγκαιότητα της ταξικής κοινωνίας ως ενδιάμεσης βαθμίδας στην ιστορική πορεία προς τον κομμουνισμό».

 Εμείς θεωρούμε πως ο αγώνας ενάντια στην εξουσία δεν πρέπει να περιορίζεται στην οργή μας ενάντια στα αφεντικά ή τους φασίστες αλλά να αποτελεί μια συνεχή διαδικασία ανάλυσης και απόρριψης των κοινωνικών ρόλων, των επιβεβλημένων σχέσεων, των καταλοίπων της ιδεοληψίας ή της παράδοσης που βρίσκονται μέσα μας. Η επιβολή του ανθρώπου στους μη ανθρώπους είναι η πιο αδίσταχτη εκδοχή της επιβολής της εξουσίας που έχει ασκηθεί από το είδος μας. Αρκεί κανείς να κοιτάξει τον αριθμό των δολοφονημένων σε σφαγεία, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας ή να δει σκηνές από ζώα σε αιχμαλωσία σε τσίρκο, pet shop, ή ζωολογικούς κήπους. O Brian Dominick στο κείμενο «Απελευθέρωση των Ζώων και Κοινωνική Επανάσταση» λέει ότι «Το να αποφασιστεί πως η μία καταπίεση είναι έγκυρη ενώ η άλλη όχι, περιορίζει συνειδητά την κατανόηση κάποιου για τον κόσμο· σημαίνει πως κάποιος παγιδεύεται σε μία εθελοντική άγνοια, τις περισσότερες φορές για την προσωπική του ευκολία».

 Όλα τα παραπάνω για μας, όπως είναι ξεκάθαρο, δεν εκπορεύονται από μία αποσπασματική χορτοφαγική διατροφική προτίμηση ούτε από μία φιλοζωική ευαισθησία, αλλά από την συνολική μας άρνησή να αποδεχτούμε την δολοφονική ηθική του πολιτισμού της εξουσίας.Μιας εξουσίας που πέρα από τα σφαγεία ζώων που προορίζονται για τροφή ή για ένδυση, επεκτείνεται, πάντα στο όνομα της “προόδου” και της “ανάπτυξης”, στα εργοτάξια αποψίλωσης ολόκληρων δασικών εκτάσεων, στα πειραματικά εργαστήρια-κολαστήρια βελτίωσης εφαρμογής του ελέγχου και σε κάθε άλλο πεδίο εφαρμογής του τεχνοεπιστημονικού συμπλέγματος.

Η θέση η δική μας- ως αναρχικών- απέναντι σε αυτή τη συνθήκη εκφράζεται εύστοχα στα παρακάτω λόγια του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, που βρίσκεται φυλακισμένος για την υπόθεση της διπλής απαλλοτρίωσης τραπεζών στο Βελβεντό.Τα λόγια αυτά προέρχονται από την απομαγνητοφώνηση εκδήλωσης αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του ’13 στο Κ*ΒΟΞ, και αποτελούν απάντηση του συντρόφου σε σχετική ερώτηση που του έγινε. 

« Πώς μέσα από μία ανθρωποκεντρική, απελευθερωτική διαδικασία θα επέλθει η καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας; Το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και οι επιστήμες, όπως και άλλες μορφές εκμετάλλευσης με ανθρώπινο και μη προσανατολιμό, θεωρείτε ότι είναι μικρότερης σημασίας;

Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα πάνω σε αυτό.Προφανώς τη σημασία της την ιεραρχεί ο καθένας διαφορετικά κι αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα του και τις επιθυμίες του.Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο…ότι υπάρχει δηλαδή μία αντικειμενική σημασία.

Για εμένα είναι επίθεση του εξουσιαστικού συστήματος μέσω της τεχνοεπιστήμης στη φύση συνολικά.Προφανώς είναι κάτι που και αναγνωρίζω ότι με επηρεάζει και φυσικά θέλω να το πολεμήσω.
Θεωρώ ότι αυτό καλό είναι να γίνει επιτέλους αποδεκτό και από το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας του αναρχικού αγώνα γιατί, ειδικά στον ελλαδικό χώρο, δε δίνεται η αρμόζουσα σημασία σε αυτά τα ζητήματα.
Είναι νομίζω αυτή τη στιγμή η αιχμή της επίθεσης του κεφαλαίου που καταστρέφει τα πάντα και αυτό φυσικά δεν επηρεάζει μόνο τη φύση.Ακόμα δηλαδή και αυτούς που το βλέπουν ανθρωποκεντρικά,τους επηρεάζει άμεσα.

Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν μαζικοί ξεριζωμοί από σημεία του πλανήτη, τα οποία πλέον δεν θα είναι βιώσιμα.Για εμένα, όπως είναι σύμφυτη η εκμετάλλευση του ανθρώπου και η εκμετάλλευση της φύσης, έτσι πρέπει να είναι σύμφυτος και ο αγώνας.Και όσον αφορά σε αυτό με τοτη ανθρωποκεντρική αντίληψη, προφανώς και δε νομίζω ότι είναι σωστή μία τέτοια αντίληψη και στάση.Νομίζω ότι είναι μια συνολικότερη αντίληψη και στάση που με βρίσκει φιλοσοφικά πιο σύμφωνο.

Αλλά πέρα από αυτά τα ζητήματα- τα φιλοσοφικά- σημασία έχει η δράση μας, σημασία εχει το τι κάνει καθένας για να αντιπαρατεθεί σε αυτό το σύστημα.Και η δράση δεν αφορά μόνο στην «επίσημη» πολιτική δράση, να το πω έτσι, αφορά και στο τι κάνι ο καθένας στην καθημερινότητά του και το πως «στέκεται» ο καθένας απέναντι σε αυτό το πράγμα.Το κατά πόσο αποτελεί κομμάτι αυτού του συστήματος με το να είναι ένας καταναλωτής,ένας αδηφάγος υπερκαταναλωτής μέχρι, ας πούμε, το γεγονός ότι εργάζεται κάποιος γιαπαράδειγμα στα μεταλλία της Χαλκιδικής.
Δεν θα μπορούσε αυτό να συνάδει με τον αναρχικό αγώνα.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή σήμερα εκεί έχει προκύψει ένα πεδίο αγώνα, κάποιος που εργάζεται σε αυτό το μέρος δε θα μπορούσε,[…] να έχει μία αντίληψη αναρχική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα να αναθεωρήσει.Όλοι μπορούν να αναθεωρήσουν όσον αφορά σε κάποιες επιλογές τους, απλά, έχει σημασία για το πως κρίνεται η επιλογή του καθενός και η στάση του μέσα σ’ αυτό το σύστημα.

Για μένα το βασικό στοίχημα που τίθεται στο συλλογικό επίπεδο για τους αναρχικούς είναι το να οργανώσουμε και να στρέψουμε τη δράση μας ακριβώς εκεί.Να σαμποτάρουμε τις δομές της τεχνοεπιστήμης, τα επιστημονικά εργαστήρια, ακόμα και μηχανισμούς που θεωρούνται κοινής ωφελείας, όπως η Δ.Ε.Η. για παράδειγμα.Στην πραγματικότητα περνάμε πάνω από την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης.Δεν νοείται να αποδεχόμαστε την εξάρτηση των ανθρώπων από κάτι το οποίο καταστρέφει και υπονομεύει το ίδιο τους το μέλλον, όχι μόνο των ανθρώπων, βέβαια, αλλά και της φύσης.Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή: η εξάρτηση από το σύστημα διανομής του ρεύματος, η ίδια η παραγωγή και οι διανομείς του ρεύματος είναι υπονόμευση του μέλλοντος μας, καταστρέφοντας τα πάντα για να γίνεται αυτό.Από τον λιγνίτη που μολύνει τη ατμόσφαιρα μέχρι τα φράγματα που καταστρέφουν ποτάμια.
Ακριβώς και για αυτό το λόγο πρέπει να δουλέψουμε.Η κριτική μας πρέπει να είναι συλλογική και να μην πέφτει στην παγίδα των λαϊκισμών, που είναι για να «χαϊδέψει» τα αυτιά της κοινής γνώμης, αποδεχόμενοι τέτοιου είδους έννοιες, όπως το ότι το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό.Δηλαδή το ρεύμα περνάει πάνω από αυτό.Όπως π.χ. η ιατρική επιστήμη, όπως είναι διαμορφομένη σήμερα,περνάει πάνω από το βασανιστήριο των πειραματόζωων.
Αυτό σαν αναρχικό δε θα μπορούσε να με βρει σύμφωνο, ότι έχει δηλαδή μια παραπάνω αξία η ζωή των ανθρώπων ή η εξάρτησή τους από την ιατρική επιστήμη, όταν γίνεται με αυτό τον τρόπο.Και αυτό αφορά όλους τους τομείς της ζωής, της κοινωνικής ζωής, όπως έχει οργανωθεί απο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα.

Για μένα το πρόταγμα είναι μια συνολική αντίθεση και κριτική και πάντα επίθεση και σαμποτάζ, γιατί ακριβώς αυτό το πράγμα εξελίσσεται και όσο εξελίσσεται υπονομεύει και τις δυνατότητες να αγωνιστούμε.Δηλαδή όσο μπαίνουνε κάμερες σε κάθε σημείο, όσο εφευρίσκονται νέα εγκληματολογικά όπλα όπως το DNA, όσο ο πολιτισμός αυτός διαχέεται, μπαίνει μία οθόνη σε κάθε σημείο πίσω από μία κάμερα και ο κάθε πιτσιρικάς αποβλακώνεται μπροστά στα videogames, όσο γίνεται αυτό, υπονομέυεται και η δυνατότητα να γωνιστούμε πλέον για να πολεμήσουμε αυτό το σύστημα.Είναι ένα διαρκές στοίχημα.Πρέπει να εξελιχθούμε κι εμείς απέναντί του.
Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μια πρωτογονιστική στάση, γιατί σίγουρα δε γίνεται να πολεμήσεις αυτό το σύστημα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα ίδια τα μέσα που παράγει και δεν έχει και κανένα νόημα κάτι τέτοιο.Δεν μπορείς να είσαι «καθαρός» απέναντι σ’ένα βρώμικο σύστημα.Σημασία έχει να το πολεμήσουμε με όλα τα μέσα,να το σαμποτάρουμε και να εξελιχθούμε κι εμείς.Να ζήσουμε με έναν καλύτερο τρόπο και σίγουρα συνειδητά σε αρμονία με τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μας. »

Υ.Γ. 1. Μπορεί να ξενίζει κάποιους ότι αυτή η κριτική απευθύνεται εκτός των άλλων στις λαϊκές συνελεύσεις και τα στέκια τους που «το τσίκνισαν», μιας και όπως έχουμε δει και εμείς συμμετέχοντας σε αυτές , είναι δομές ανοιχτές, σε εξέλιξη με ποικίλες διαφορές η μια από την άλλη. Ωστόσο, θεωρούμε ότι όπως η ομοφοβία κι ο ρατσισμός δεν έχουν θέση σε μια τέτοια δομή, έτσι δε θα έπρεπε να έχει θέση και μια μάζωξη πτωματοφαγίας με μορφή ιεροτελεστίας. Δηλαδή, το περιεχόμενο και οι αιχμές του κινήματος της απελευθέρωσης των ζώων όφειλαν να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον διαλεκτικά κι όχι με το να αγνοούνται ή να παρακάμπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε τέτοια διαδικασία (λαϊκή συνέλευση) και κάθε μέλος της περιμένουμε να έχει εξ’ αρχής συλλογική άποψη πάνω στο ζήτημα. Αντίθετα, θεωρούμε ότι από τη στιγμή που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα κάποιοι παίρνουν θέση καλώντας σε μια τέτοια φιέστα, τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει υπεύθυνα να υποστηριχθεί η πολιτική αυτή επιλογή ή να αναγνωρισθεί ως λάθος.

Υ.Γ.2. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει ότι: «Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου.

Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες» ενώ κάποιοι άλλοι μιλούν για την Βακχική- Διονυσιακή της προέλευση… Από πότε όμως το σύνολο των αγωνιζόμενων ανθρώπων με χριστιανική ευλάβεια ή υπό Διονυσιακή επήρεια ακολουθεί «τα θρησκευτικά έθιμα του τόπου»; Από τότε που τα έθιμα αυτά ικανοποιούν το στομάχι, και εγγυώνται «να περνάμε καλά». Τα συμπεράσματα δικά σας, τέρμα πια στις αναλύσεις που θεμελιώνουν το αυτονόητο.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

 Φλεβάρης 2014

Πρωτοβουλία Αναρχικών

Sonars στο σκοτάδι

Βίντεο για τα χημικά όπλα που “δεν θα πέσουν” στη Μεσόγειο.

Συζήτηση με αφορμή τη μπροσούρα

“Οικοφασισμός- Όταν ο φασισμός φοράει τον πράσινο μανδύα του”

στην Terra Incognita – Παρασκευή 22/11 στις 18:00

από τις αλογόμυγες  και την ομάδα Μαύρο / Πράσινο

«1η Έκθεση Πτηνών Συντροφιάς» στα Χανιά, αυτή τη φορά από τη νεοσύστατη λέσχη ορνιθολογίας Χανίων, μέλος της πανελλήνιας  ομοσπονδίας ορνιθολογίας. Χορηγοί pet shop, δηλαδή η βιομηχανία αιχμαλώτισης – αναγκαστικής αναπαραγωγής – εγκλεισμού και εμπορίου της ζωής και των συνοδευόμενων «αξεσουάρ» (συμπεριλαμβανομένων των κλουβιών-φυλακών), όπως άλλωστε και σούπερ μάρκετ (πάνω-κάτω η ίδια λογική άλλωστε) και με την αντίστοιχη βέβαια προβολή από τοπικά μέσα μαζικής εξημέρωσης που αναλαμβάνουν κι αυτά να προωθήσουν τη «φυσιολογικότητα» της ζωής στη φυλακή, όταν δεν δείχνουν διαφημίσεις με χαριτωμένα κουταβάκια ράτσας.

Για την ιστορία, δεν πρόκειται για την 1η «έκθεση» της πανελλήνιας ομοσπονδίας ορνιθολογίας στα Χανιά αλλά για τη δεύτερη, τουλάχιστον όσο θυμόμαστε εμείς. Δεν ξεχνάμε το «διαγωνισμό και έκθεση πουλιών» που διοργάνωσε το νοέμβρη του 2010 η πανελλήνια ομοσπονδία ορνιθολογίας στα Χανιά, όταν έβαλε μπάτσους να κάνουν τραμπουκο-εξακρίβωση σε ανήλικους που είχαν συγκεντρωθεί απ’ έξω για να διαμαρτυρηθούν και να πουν τι καταλαβαίνουν αυτοί όταν ακούν «διαγωνισμό» κι «έκθεση» ζώων. Καταλαβαίνουν αυτό που συμβαίνει και πάλι: στοιβαγμένα κλουβιά-φυλακές με φυλακισμένα καναρίνια, καρδερίνες, παπαγάλους, όλα εμπορεύματα και ισόβια αιχμάλωτα. Εξευτελισμός των φυλακισμένων από επιδειξιομανείς εκθέτες και φυλακολάγνους επισκέπτες. Επίδειξη εξουσιομανίας και παραλογισμού: πουλιά που δεν τα αφήνουν να πετάνε.

Ακόμα και ο όρος πτηνά «συντροφιάς» μόνο τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουν για την έννοια της λέξης δείχνει: Για ακόμα μια φορά τα άλλα ζώα θεωρούνται εργαλεία για να καλυφθούν ανθρώπινες «ανάγκες». Αυτή τη φορά για παρέα με το ζόρι. Και όχι, δεν κελαηδούν ούτε για να τα ακούμε και να χαιρόμαστε, ούτε από τη χαρά τους που τα έκαναν κρεμαστά διακοσμητικά για τον τοίχο. Τα πουλιά κελαηδούν για να προσελκύσουν το ένα το άλλο και για να οριοθετήσουν την περιοχή τους. Όχι για να περνάει η ώρα του δεσμοφύλακά τους. Ούτε έχουν χρωματιστά φτερά, ραβδώσεις και ότι άλλο θέλουν για να τα κατηγοριοποιούν οι «πουλόφιλοι» ανάλογα με το χρώμα τους σαν να είναι χαλιά, και για να τα αξιολογούν όπως κάνουν και στη σελίδα τους σε «κακά», «αποδεκτά», «καλά» και «άριστα» με βάση τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά.

Το είπαμε, το λέμε και θα το ξαναλέμε κάθε φορά που οποιοσδήποτε αυτοαποκαλούμενος φιλόζωος διοργανώνει εκθέσεις, διαγωνισμούς, καλλιστεία και ότι κατεβάζει ο διεστραμμένος νους του: σκλαβοπάζαρα δεν χωράνε ούτε εδώ, ούτε πουθενά, σε κανένα χώρο και κανένα μυαλό που αρνείται να παραδοθεί στην κοινωνικοπολιτισμική απάτη που του πλασάρεται ως ελευθερία. Ελεύθερος δεν είναι ούτε αυτός που είναι φυλακισμένος μέσα στο κλουβί, ούτε αυτός που φυλακίζει, ούτε όποιος και όποια συναινεί. Κι όσο πιο φυσιολογικά του/της φαίνονται τα κάγκελα, τόσο πιο βαθιά τα έχει καταπιεί, τα έχει χωνέψει, και μάλλον πιο δύσκολα τα αποχωρίζεται.

ΚΑΝΕΝΑ ΖΩΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ – ΕΚΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ “ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ” – ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑ

Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση
Μέχρι να είμαστε όλες/οι ελεύθερες/οι

Αλογόμυγες
Χανιά, Οκτώβρης 2013

Δημοτικός «κήπος» Χανίων: Μία ιστορία αιχμαλωσίας, εκμετάλλευσης και εξευτελισμού της ζωής…

Βιντεάκι από το Δημοτικό “Κήπο” Χανίων. Ανάμεσα στα αιχμάλωτα ζώα, κι αυτός ο παπαγάλος που δαγκώνει διαρκώς τα κάγκελα που τον φυλακίζουν:

Κείμενο που μοιράστηκε με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας “Δημοτικός Κήπος Χανίων: Μια ιστορία” που διοργάνωσε η καφετέρια του κήπου. Η επιχείρηση δηλαδή που εκμεταλλεύεται τον εγκλεισμό των ζώων σερβίροντας πελάτες που
πίνουν αδιάφορα το καφεδάκι τους ή οικογένειες που έφεραν τα παιδιά τους να “θαυμάσουν” τα ισόβια αιχμάλωτα ζώα:

Κυρίες, κύριοι, και κυρίως παιδιά, μικρά και μεγάλα. Αυτές τις μέρες πραγματοποιείται μια έκθεση φωτογραφίας στον χώρο αυτό με θέμα «Δημοτικός κήπος Χανίων…. μια ιστορία» που αφορά την ίδρυσή του από το 1870 έως σήμερα.
Εμείς λοιπόν θα σας πούμε την πραγματική ιστορία:

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν μακριά και ακόμη πιο μακριά από εδώ, μαϊμούδες, ελάφια, κρι-κρί, παγώνια, χήνες. Σκαρφάλωναν στα δέντρα και στα βράχια, τσαλαβουτούσαν στις λίμνες, έτρωγαν ότι έβρισκαν στη φύση,  και το βράδυ για να ξεκουραστούν κοιμόντουσαν πλάι-πλάι ώστε να προστατεύουν το ένα το άλλο. Κάθε μέρα ήταν για αυτά μια μικρή ή μια πιο μεγάλη περιπέτεια… Το σίγουρο είναι πάντως πως ζούσαν όλα ελεύθερα.

Μια μέρα όμως κάποιοι άνθρωποι τα έπιασαν με το ζόρι και τα πήραν μακριά από την οικογένειά τους και τους φίλους τους, για να τα φέρουν εδώ. Φοβισμένα, κουρασμένα και ζαλισμένα όπως ήταν, πριν καλά-καλά καταλάβουν τι συμβαίνει, τα έκλεισαν πίσω από τα κάγκελα. Αυτά δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους κλουβί και τους πήρε καιρό για να καταλάβουν ότι δε μπορούσαν να βγουν, και ότι οι άνθρωποι δεν σκόπευαν να τα βγάλουν ποτέ.

Κι αυτοί οι άνθρωποι… τι παράξενοι! Τον πρώτο καιρό κάποιες μαϊμούδες και κάποιες παπιοπαρέες όταν τους έβλεπαν να πλησιάζουν φώναζαν: «Βγάλτε μας από εδώ. Μα τι στέκεστε και μας κοιτάτε έτσι; Ανοίξτε μας να φύγουμε!».   Όμως όχι μόνο δεν άνοιγε κανείς παρά φαινόντουσαν να χαίρονται κιόλας που τα είχαν έτσι φυλακισμένα. ¨Μπααααα, αυτοί δεν θέλουν να μας βγάλουν από εδώ!¨ βέλαζαν τα κρί- κρι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιες κρι-κρίνες και πάπιες γέννησαν και τα παιδιά τους εκεί. Μια ζωή ολόκληρη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή στη φυλακή δηλαδή.

Εκτός και ΑΝ… Εκτός και αν οι άνθρωποι σταματήσουν επιτέλους να χαίρονται που είναι κλεισμένα εκεί, αν σταματήσουν να αδιαφορούν και να συνεχίζουν τη βόλτα τους και να πίνουν τον καφέ τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν μια ωραία μέρα ή νύχτα τα ελευθερώσουν από το καθημερινό, ισόβιο βασανιστήριό τους. «Μα δε μπορούν πια να ζήσουν μόνα τους στη φύση» λένε κάποιοι μεγάλοι. Σάμπως ζουν πραγματικά και μέσα στο κλουβί; Τι ζωή είναι αυτή αν δεν μπορείς ούτε να κάνεις, ούτε  να φανταστείς αυτά που θες;

Βέβαια θα είναι τεράστια αλλαγή για αυτά, η πιο σημαντική της ζωής τους. Μπορεί και να θέλουν και λίγη φροντίδα στην αρχή, όλοι όμως δεν θέλουμε μερικές φορές;

Μέχρι να μπορέσουν να ζήσουν μόνα τους. Μέχρι να νιώσουν τον αέρα του βουνού στα πνευμόνια τους, το νερό της λίμνης στα πούπουλά τους, να ξυπνούν και αντί για κάγκελα να έχουν μπροστά τους άλλη μια μέρα ελεύθερης ζωής.

…φαντάζεσαι;

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/ΟΙ

Αλογόμυγες

Συζήτηση για τον οικοφασισμό και παρουσίαση της μπροσούρας  “Οικοφασισμός: Όταν ο φασισμός φοράει τον πράσινο μανδύα του” – Τρίτη 14/5/2013 στις 8 μ.μ στην κατάληψη Ευαγγελισμού

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΠΗΓΑΔΙΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΠΟ ΔΙΚΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 20/2 – 9 π.μ. ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΧΑΝΙΩΝ

Για άλλη μια φορά στο πλαίσιο της ευρύτερης καταστολής, με σκοπό να καταβροχθίσουν ότι έχει απομείνει και από την άλλη να μας πείσουν ότι αυτό είναι αναπόφευκτο, το κράτος και τα μαγαζάκια του, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών, προσπαθούν να φιμώσουν τους αγωνιστές και να τους στείλουν στον καναπέ τους. Ακόμα χειρότερα, πέρα από το «μάθημα» που θέλουν να δώσουν σε όσους ανθρώπους αντιδρούν, προσπαθούν να λειτουργήσουν παραδειγματικά σε όσους εξετάζουν ακόμα το ενδεχόμενο να σηκωθούν από αυτόν, να βγουν στους δρόμους, στα δάση, στα βουνά και να υπερασπιστούν τους ίδιους, τα άλλα ζώα και τη φύση.
Από την κατασκευή του καταστροφικού αιολικού «δάσους» της γαλλικής πολυεθνικής EDF και των θυγατρικών της στο Αποπηγάδι, μέχρι το ξερίζωμα φυσικών ζωντανών δασικών εκτάσεων για την εγκατάσταση μεταλλείων χρυσού και χαλκού της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ (θυγατρικής της καναδικής πολυεθνικής Eldorado Gold Corporation) στις Σκουριές της Β.Α. Χαλκιδικής, παίζεται ένα έργο που δεν έχει ξεκινήσει τώρα. Από την αρχή της συστηματικής εξόρυξης τα ορυχεία αποτελούσαν πηγή αιματοβαμμένου πλούτου πάνω στις πλάτες ανθρώπινων και μη δούλων, ξεζουμίζοντας και δηλητηριάζοντας τους ίδιους και τη γη. Σήμερα αντί για τα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, μας πουλάνε παραμύθια πράσινης ανάπτυξης, επενδύσεων και θέσεων εργασίας που, όχι μόνο δεν πείθουν κανένα, αλλά δείχνουν και το θράσος τους. Από τη μια μαστίγιο και εξαθλίωση που οι ίδιοι δημιούργησαν και από την άλλη η λύση-καρότο. Και αυτοί που δεν πείθονται, βρίσκονται στο στόχαστρο.
Καταστολή, προσαγωγές, συλλήψεις και μπόλικο ξύλο από εταιρείες, κράτος και τους μπράβους τους που επιτίθενται άμεσα ή με πιο περίτεχνα «δημοκρατικά» μέσα και κατηγορίες καθημερινής πλέον χρήσης: τελικά ποιοι πάνε να «προκαλέσουν βαριές σωματικές βλάβες» τώρα και στο μέλλον καταστρέφοντας νερό, γη, οξυγόνο, και όσους εξαρτώνται από αυτά; Η εφαρμογή του νόμου και η δικαιοσύνη τους βρίσκουν στο λεξικό της εξουσίας ορισμούς πολύ διαφορετικούς από τους δικούς μας. Στο δικό μας λεξικό ερμηνεύονται ως τραμπουκισμός, επιβολή των συμφερόντων τους, στοχοποίηση, λεηλασία. Αυτά που ονομάζουν «παράνομη βία», «στάση», «αντίσταση» και «ηθικό αυτουργό» για μας σημαίνουν υπεράσπιση της ζωής με λόγο και με πράξη και ανάγκη για συλλογικοποίηση του αγώνα.
Η θέληση για εξουσία και υποταγή δεν σταματά πουθενά. Ούτε πάνω στους ανθρώπους, ούτε στα άλλα ζώα, ούτε στη γη που τους δίνει ζωή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΑΠΟΠΗΓΑΔΙ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ/ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/ΟΙ

Αλογόμυγες

Ρε παιδιά, να το κάναμε «μπάτσοι-φασίστες-δολοφόνοι;»

Προφανώς η αλληλεγγύη μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών όπως και η σημασία της όλη αυτήν την περίοδο επιθέσεων στις καταλήψεις είναι δεδομένες, και θυμίζει σε κράτος, Δένδιες και φασισταριά όλων των ειδών ότι τέτοιου είδους κινήσεις αντί να μας διαλύουν μας εξοργίζουν, μας ενώνουν και μας δυναμώνουν ακόμα περισσότερο. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ήταν ίσως κωμικοτραγική η σκηνή στην Ευελπίδων, όταν αλληλέγγυοι σύντροφοι και συντρόφισσες φώναζαν συνθήματα καθώς αφήνονταν ελεύθερα άτομα που στο πλαίσιο της ολικής απελευθέρωσης προχωρούν σε αντισπισιστική δράση. «Σκυλιά φυλάτε τα αφεντικά σας» στους ματάδες της Ευελπίδων και το γνωστό σύνθημα έξω από τη ΓΑΔΑ για τους μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους, που όμως δεν μας ενώνει όλους. Τουλάχιστον όχι όσες και όσους αντιλαμβάνονται τα γουρούνια ως καταπιεσμένους αντί για καταπιεστές, και δεν θεωρούν υποτιμητικό το να τους αποκαλούν ζώο. Για την ακρίβεια το πρόβλημα είναι να μην είσαι «ζώο», δηλαδή να μην έχεις ζωή, να είσαι νεκρός μέσα σου, να καταπιέζεις και να δολοφονείς απλά επειδή μπορείς κι έτσι σου είπαν, ή για να κερδίσεις λεφτά και εξουσία.

Ο λόγος που χρησιμοποιούμε είναι με ελάχιστες εξαιρέσεις λιγότερο ή περισσότερο σπισιστικός, ενισχύει δηλαδή τη διάκριση μεταξύ των ειδών σε ανώτερα και κατώτερα, με όλες τις συνέπειες που προκύπτουν από αυτήν όπως και οποιαδήποτε άλλη αυθαίρετη διάκριση. Όμως οι λέξεις είναι πολιτικές. Οι λέξεις διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον τρόπο με τον οποίο στεκόμαστε μέσα σε αυτόν. Οι λέξεις εκφράζουν, πλάθουν και μπορούν να απελευθερώσουν τη σκέψη μας. Είναι ο κύριος μοχλός για να διαμορφώνουμε ισότιμες σχέσεις και το βασικό εργαλείο με το οποίο απευθυνόμαστε κοινωνικά. Για αυτό και οι λογοκρισίες και τα φίμωτρα είναι όπλα κατά της ελευθερίας. Η γλώσσα καλύπτει ή ξεμπροστιάζει την εκμετάλλευση. Προφανώς άλλο τα λόγια και άλλο οι πράξεις, όμως το τι αποφασίζεις και τελικά λες ή δεν λες είναι και αυτό πράξη που σημαίνει πολλά.

Ο σπισισμός δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς διαστρεβλώσεις και ψέματα. Τι σημαίνει «εκτροφείο» αν όχι φυλακή αναγκαστικής και βίαιης τεχνητής γονιμοποίησης, όπως και βίαιου αποχωρισμού του μικρού από τη μάνα του, πριν ακόμα πιει το γάλα που χρειάζεται, μην και λείψει από τα ράφια του σουπερ μάρκετ; Τι σημαίνει «σφαγή» αν όχι ένας πιο ήπιος και αποδεκτός όρος για την εν ψυχρώ δολοφονία; Τι σημαίνει «χοιρινό» αν όχι νεκρή σάρκα γουρουνιού; Ας το πουν έτσι στις διαφημίσεις τους… Τι σημαίνει «εξημέρωση» αν όχι μια μεγάλης διάρκειας καταπίεση με σκοπό την πλήρη υποταγή και εκμετάλλευση γενιών και γενιών; Από πού και ως πού μια φυλακή ζώων βαφτίζεται «κήπος»; Τι σημαίνει «λαθροθηρία» και «υπεραλίευση», αν όχι ένας άλλος τρόπος για να πουν ότι κάποιο κυνήγι και κάποιο ψάρεμα είναι καλό; Ότι δηλαδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι αριθμοί και όχι τα πρόσωπα;

Είμαστε όλοι και όλες ζώα και δεν υπάρχει τίποτα υποτιμητικό σε αυτό. Τα γαϊδούρια δεν είναι αναίσθητα και οι κότες δεν είναι δειλές. Θα συμφωνήσουμε ότι είναι «δουλειά» όταν ο σκύλος φυλάει κάποιο αφεντικό, και όταν τον χρησιμοποιούν σαν εργαλείο στο κυνήγι, όπως άλλωστε είναι δουλειά, δηλαδή δουλεία, όταν ο μετανάστης μαζεύει τσάμπα φράουλες, ή όταν οποιοσδήποτε ζει σε συνθήκες σκλαβιάς για σχεδόν ένα κομμάτι ψωμί ώστε να τρώει το όποιο αφεντικό με χρυσά κουτάλια. Εκεί που διαφωνούμε είναι στο να εξισώνεται η καταναγκαστική εργασία με την οικειοθελή απόφαση του να φυλάει κάποιος αφεντικά, να τα υπακούει τυφλά και να επιβάλλει τις εντολές τους με χαμόγελο εξουσίας. Τι σημαίνει ότι ο σκύλος φυλάει ή κυνηγάει «από τη φύση του»; Στη φύση του, πριν να περάσουν από πάνω του δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια καταπίεσης, θα ήταν λύκος, και δεν θα καθόταν σε καμία περίπτωση να τον χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο.

Η γλώσσα δεν είναι στατική, αλλάζει, αντανακλώντας και προκαλώντας ως ένα βαθμό αλλαγές στην κοινωνία. Λόγος εδραιωμένος παλιότερα, σήμερα απορρίπτεται από άτομα και ομάδες ως ρατσιστικός και σεξιστικός, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει απαραίτητα ότι ακόμα και ανάμεσά τους έχει εξαφανιστεί ο ρατσισμός και ο σεξισμός· έχουμε πολύ ακόμα δρόμο… Όμως το να συνειδητοποιούμε το παράδοξο των γλωσσικών επιλογών μας και να χρησιμοποιούμε άλλες λέξεις, χωρίς αστυνομίες γλώσσας και σκέψης, μπορεί να βοηθήσει να αναδείξουμε και το σπισισμό, ώστε να πολεμήσουμε και αυτήν την μορφή κυριαρχίας, διαχωρίζοντας με σαφήνεια καταπιεστές και καταπιεσμένους. Ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους.

Δεν θα μας εξημερώσουν ποτέ!

Για την ελευθερία όλων μας,

Αλογόμυγες

Υπομονή παιδί μου θα δεις όλα θα αλλάξουν,
κάποια στιγμή όλα θα αλλάξουν…

Η υπομονή είναι μια λέξη που εμπεριέχει το -υπό-. Να βρίσκεται δηλαδή κανείς σε μια κατάσταση απραγίας και να μην δυσανασχετεί για ό,τι συμβαίνει. Κοινώς να βρίσκεται σε καταστολή, να λειτουργεί παθητικά και φυσικά να χειραγωγείται εύκολα, αφού αν κάτι τον ενοχλεί δεν αντιπαρατίθεται σε αυτό. Απλά περιμένει έναν παντοδύναμο «από μηχανής θεό» να δώσει λύση στο πρόβλημά του.

Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν πολλοί τέτοιοι «από μηχανής θεοί» που πάντα βρίσκουν την αιτία του «κακού» και την ξεριζώνουν… ή μήπως έτσι νομίζουν όσοι υπομένουν; Στις μέρες μας τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (και αποβλάκωσης) έχουν τον παραπάνω ρόλο, ποτίζουν καθημερινά με δηλητήριο τα μυαλά εκατομμυρίων ανθρώπων που υπνωτισμένοι, όπως είναι πια οι περισσότεροι, καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους προσφέρουν ως γεγονός, συμβάν, κατάσταση, εικόνα.

Αποκούμπι λοιπόν της ευρύτερης κρίσης που επικρατεί, η τηλεόραση άλλες φορές θα καθησυχάσει, άλλες πάλι θα φέρει την καταστροφή, θα βρει τη λύση για καθημερινά προβλήματα, θα επιβραβεύσει μα και θα καταδικάσει.

Σίγουρα πάντως ό,τι και αν κάνει είναι ένα τεράστιο ψέμα χτισμένο πάνω στη λασπολογία, τα συμφέροντα, την καθοδήγηση και την αποχαύνωση, μα πάνω από όλα στην ποδηγέτηση της μάζας, κι όλα αυτά απλά με το πάτημα ενός κουμπιού, μέσα στο ίδιο μας το σαλόνι.

Εδώ και καιρό ο μηχανισμός περί «νόμου και τάξης» του Δένδια έχει αναλάβει να αποκαταστήσει την ησυχία και τη δικαιοσύνη ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη με τη την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα και συνεχίζοντας στις γειτονιές της Αθήνας με τη Βίλλα Αμαλίας, τη Σκαραμαγκά, τον 98fm «ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης» και τη Λέλας Καραγιάννη (και βλέπουμε…) δίνοντας θάρρος στα φασιστοειδή που ονειρεύονται να δουν κλειστές και τις υπόλοιπες και προσφέρονται να βοηθήσουν. Προχωρούν σε συλλήψεις και ψάχνουν τα κτήρια υποσχόμενοι πως θα αξιοποιηθούν προς όφελος του λαού. Την ίδια στιγμή μιλούν περί ανομίας ενώ οι ίδιοι οι νόμοι τους κατακερματίζουν καθημερινότητα και όνειρα. Απολύσεις, απλήρωτοι εργαζόμενοι, άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους, πολλοί τρώνε από τα σκουπίδια και κάποιοι αυτοκτονούν, ενώ οι εργολάβοι της μισθωτής σκλαβιάς τρέφονται πλουσιοπάροχα, περιμένοντας την επόμενη διαταγή εκ των άνω, προκειμένου να μην χάσουν οι ίδιοι τη βολή τους. Αυτοί ζουν σε βίλλες αδιαφορώντας για την πραγματικότητα και φυλάσσονται από σεκιουριτάδες. Άραγε ποιους φοβούνται;

Δυο αντιφατικές εικόνες, μα τόσο καλά μαγειρεμένες που όταν τελικά σερβιριστούν στις οθόνες δείχνουν να φταίνε για όλα πάλι οι καταλήψεις και οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές. Ένας πολιτικός χώρος που τόσα χρόνια φωνάζει για τα παραπάνω ζητήματα και δίνει λύσεις μέσα στα κατειλημμένα κτήρια, διοργανώνοντας συζητήσεις, θεατρικά, συναυλίες, καλλιτεχνικά εργαστήρια, παιδότοπους, χαριστικά παζάρια και άλλα εγχειρήματα, με πρόταγμα την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αυτονομία, απαλλάσσοντας το κάθε τι από τα δεσμά της εμπορευματοποίησης. Δίνοντας χώρο και οξυγόνο για να εκφράζονται αντιλήψεις και να προχωρούν ιδέες που έξω διώκονται φασιστικά, ώστε να γκρεμιστούν τα φορετά όρια, εμπόδια στο δρόμο για την ολική απελευθέρωση.

Ουσιαστικά δεν είναι οι καταλήψεις που διώκονται αλλά οι πολιτικές πεποιθήσεις που ενστερνίζονται την ελευθερία και την ανυπακοή στους καθεστωτικούς νόμους, γιατί ό,τι και αν έχουν διδάξει μέχρι σήμερα κατά κύριο λόγο είναι καταστροφικό και χυδαίο, για τη φύση, για την κοινωνία, για την παιδεία μα πάνω από όλα για την αξιοπρέπεια, την αυτοδιάθεση και την ελευθερία. Ε! ναι λοιπόν ΚΥΡΙΟΙ είμαστε άνομοι, είμαστε παράνομοι σε αυτόν τον κόσμο που ζέχνει αδικία, πλουτοκρατία, ρατσισμό, φασισμό, σπισισμό, ψέμα, λασπολογία, και μπόλικα συμφέροντα στις πλάτες κάθε καταπιεσμένου έμβιου όντος και της λεηλατημένης γης.

Αυτοοργανώνουμε τις ζωές μας από τα κάτω και δεν αφήνουμε κανέναν να μας πάρει ό,τι μας ανήκει.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΖΩΗ

…ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ/ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/ΟΙ

 ΑΛΟΓΟΜΥΓΕΣ