Αλογόμυγες

Το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, 12 προς 13 Απριλίου, επιτεθήκαμε με 3 εμπρηστικούς μηχανισμούς με χρονοκαθυστέρηση, στοχεύοντας στην καταστροφή της εισόδου και 3 οχημάτων (1 φορτηγό βαρέως τύπου και 2 βαν) εταιρείας πουλερικών στην οδό Αγίου Παύλου στο Περιστέρι, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους αιχμάλωτους απεργούς πείνας των ελληνικών φυλακών.

Δύναμη σε όσους συνεχίζουν, στα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, και σε όσους βρίσκονται σε διαδικασία αποθεραπείας, έχοντας ορθώσει με αξιοπρέπεια και συνέπεια όλο αυτό το διάστημα το ανάστημά τους απέναντι στο κράτος και, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, απέναντι στους αριστερούς διαχειριστές και εκφραστές της εξουσίας – οι οποίοι (και αυτό είναι ξεκάθαρο για όσους δεν εθελοτυφλούν) από την πρώτη μέρα που γραπώθηκαν στα κυβερνητικά πόστα έχουν κάνει εμφανείς τις προθέσεις τους, με αποκορύφωμα, μέχρι στιγμής, την τακτική διαχείριση της απεργίας πείνας και την εκκένωση της κατάληψης της πρυτανείας του ΕΚΠΑ.

ΑΜΕΣΗ ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών πείνας:

Κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α
Κατάργηση του κουκουλονόμου
Κατάργηση των φυλακών Τύπου Γ’
Άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού
Οριοθέτηση της χρήσης DNA

Επιλέξαμε τον συγκεκριμένο στόχο καθώς θεωρούμε ότι από τη μάχη κόντρα σε κράτος, κεφάλαιο και σε κάθε μορφής εξουσιαστικό εποικοδόμημα δε μπορεί να εξαιρείται η έμπρακτη εναντίωση στη βιομηχανία εμπορευματοποίησης των μη ανθρώπινων ζώων. Η πρακτική του εγκλεισμού είναι μία, και είναι εξίσου απορριπτέα είτε αφορά ανθρώπινες φυλακές -”σωφρονιστικά καταστήματα”, στρατόπεδα συγκέντρωσης- είτε αφορά υποδομές της βιομηχανίας κρέατος και ζωικών παραγώγων.

Η χρονική στιγμή της επίθεσής μας δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ήταν η στιγμή που η ανθρωπομάζα βρισκόταν ακόμα βυθισμένη στη νωθρότητα, έχοντας επιτελέσει τις προηγούμενες ημέρες το καθήκον της απέναντι στην Εκκλησία και στα ιερά φαντάσματα που στοιχειώνουν και ορίζουν την ίδια της την ύπαρξη. Κάθε ναός της κοινωνίας, υλικός ή νοητός, κάθε καλούπι, κάθε στερεότυπο, κάθε συνήθεια που αναπαράγει, τροφοδοτεί ή απλά αντικατοπτρίζει τα πολυάριθμα πρόσωπα της εξουσίας, δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από το να ισοπεδωθεί.

Μια τέτοια συνήθεια είναι και η κατανάλωση κρέατος, η οποία έχει καθιερωθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθιερώνεται ως “φυσιολογική” η πρακτική της λεηλασίας της φύσης, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στις Σκουριές της Χαλκιδικής, στην Ιταλία (NΟ-TAV) και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Με την ενέργειά μας αυτή ανταποκρινόμαστε και στο κάλεσμα των συντρόφων από τη Χιλή, που οι δράσεις τους μας έχουν χαρίσει χαμόγελα τόσες φορές. Δύναμη στους Nataly Casanova, Juan Flores και Guillermo Durán που βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 14 Απρίλη.

Παράλληλα στέλνουμε το δικό μας σινιάλο αλληλεγγύης και συνέργειας σε όλους όσους διώκονται, έχουν φυλακιστεί και δέχονται καταστολή, έχοντας βρεθεί στις γραμμές επίθεσης των Μετώπων ELF και ALF.

Απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα, σε κάθε ομάδα συγγένειας, σε κάθε πυρήνα άμεσης δράσης, ώστε να εντείνουμε τις επιθέσεις σε όλα τα μέτωπα, με όποιο τρόπο κρίνει ο καθένας και η καθεμία ως δόκιμο, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε.

Συνάψεις Ανάφλεξης για τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα-ELF

http://www.antenna.gr/news/Society/article/398889/emprismos-trion-aytokiniton-sto-peristeri-binteo-

http://www.star.gr/Pages/Ellada.aspx?art=272634&artTitle=paranaloma_tou_pyros_egine_viotechnia_sto_peristeri_meta_apo_empristiki_epithesi

http://www.newsit.gr/ellada/paranaloma-pyros-3-autokinita-sto-peristeri-1304/389836

Κείμενο της Συνέλευσης ενάντια στον εγκλεισμό για τις απεργίες πείνας των φυλακισμένων αγωνιστών:

Όταν η απειλή του θανάτου είναι το έσχατο όπλο σου…

…τότε μόνο η σύγκρουση σε κρατάει ζωντανό

Το κυρίαρχο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, γεννιέται και τρέφεται με την ιδιοκτησία, την ιεραρχία, την εκμετάλλευση κάθε έμβιου όντος, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και τον εγκλωβισμό σε πλασματικές ανάγκες. Δεν διστάζει να εξοντώσει εκατομμύρια ζωές με σκοπό την διαιώνιση της ύπαρξης του. Για το λόγο αυτό εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση σε οποιονδήποτε δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του, σε όποιον διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργιά του ή σε όσους έρχονται σε βίαιη ρήξη με το υπάρχον, τόσο εντός όσο και εκτός ορατών και αοράτων τειχών .

Στα πλαίσια του ανελέητου και αμείλικτου πολέμου, το νομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο αναβαθμίζεται.

Στο κλίμα μιας γενικευμένης τρομοϋστερίας που κυριαρχεί το 2001 παγκοσμίως και συγκεκριμένα με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και με το κλείσιμο της υπόθεσης 17Ν στον ελλαδικό χώρο, έρχεται να εδραιωθεί ο νόμος 187 περί εγκληματικής οργάνωσης. Με τον συγκεκριμένο νόμο το κράτος μπορεί να επιβαρύνει με κακουργηματικού χαρακτήρα ποινές (κάθειρξη ως 10 έτη) οποιαδήποτε συλλογικότητα η ατομικότητα καθώς του δίνεται η δυνατότητα να την κατονομάσει ως συμμορία η μέλος συμμορίας.

Παράλληλα θεσμοθετεί για πρώτη φορά επίσημα την ρουφιανιά ως ελαφρυντικό παράγοντα στην ποινή. Το κράτος ανέκαθεν επιχειρεί να θωρακιστεί νομικά ενάντια στην λεγόμενη τρομοκρατία. Ήδη από την μεταπολίτευση ξεκίνησε τις πρώτες συζητήσεις για το θέμα αυτό αν και δεν το κατάφερνε μέχρι το 2004 επειδή δεν ταίριαζε στις ευρωπαϊκές διατάξεις. Όμως λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και το πέρας των συγκρούσεων εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, εν μέσω κλίματος μπατσοκρατίας και κοινωνικής ανοχής, βρίσκει την ιδανική συνθήκη για να τροποποιήσει τον νόμος 187 σε 187Α(τρομονόμος). Με το νόμο αυτό , το κράτος απαντώντας στον φόβο που το ίδιο σπέρνει , ξεκινά ένα νέο κυνήγι «μαγισσών» , βαφτίζοντας με ευκολία οποιονδήποτε εξεγείρεται ως τρομοκράτη και τους «θάβει» στο μπετό στο όνομα της κοινωνικής ασφάλειας.

Μερικούς μήνες μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, το πληττόμενο κράτος θεσπίζει τον λεγόμενο «κουκουλονόμο» με σκοπό να εντείνει την καταστολή. Έτσι οποιοσδήποτε καλύπτει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του προκειμένου να προστατευτεί από ρουφιάνους (δημοσιογράφους, ασφαλίτες, κάμερες, μπάτσους κτλπ) ή από επιθέσεις των μπάτσων (χημικά , ξυλοδαρμοί, ευθείες βολές κτλπ) σε περίπτωση σύλληψης για πλημμέλημα το παράπτωμα μετατρέπεται αυτόματα σε κακούργημα.

Παράλληλα, στα πλαίσια του νόμου 187, και της αναβάθμισης του νομικού του οπλοστασίου της, η εξουσία χρησιμοποιεί την βιοτεχνολογία για την λήψη γενετικόυ υλικόυ ως αποδεικτικό στοιχείο παρόλο που δεν αποτελεί πειστήριο καθώς είναι ασαφές, δηλαδή μπορεί να αλλοιωθεί και να φυτευθεί κατά το δοκούν της αντιτρομοκρατικής. Επίσης σε πολλές περιπτώσεις οι μπάτσοι για να αποσπάσουν το γενετικό υλικό από συλληφθέντες οι οποίοι αρνούνται να το δώσουν χρησιμοποιούν βασανιστήρια και βίαιες μεθόδους (πχ Σ.Αντωνίου).

Το περασμένο καλοκαίρι, ολοκληρώνεται η μέχρι σήμερα νομοθέτηση για την ισοπέδωση του έγκλειστουεχθρού του κράτους, με τις φυλακές Τύπου Γ’. Ένα έκτρωμα που δημιουργεί μια φυλακή μέσα στην φυλακή, για όλους τους καταδικασθέντες με τους παραπάνω νόμους, δηλαδή ως επί το πλείστον πολιτικούς και απείθαρχους κρατούμενους. Στις συνθήκες αυτές, οι ποινές δεν μπορούν να μειωθούν, δεν αναγνωρίζεται κανένα ελαφρυντικό, καταργούνται τα δικαιώματα στις άδειες, στην ’’ημιελεύθερη διαβίωση’’, στα μεροκάματα, δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των κρατουμένων και περιορίζεται με τους εκτός των τειχών. Επίσης ενισχύεται ο ρόλος των μπάτσων μέσα στις φυλακές με πάνοπλα σώματα με πλήρη εξουσία πάνω στους έγκλειστους. Με τον τρόπο αυτό, καταρρακώνουν σωματικά και ψυχολογικά τους κρατούμενους ενώ αποτελεί φόβητρο για όποιον σηκώνει κεφάλι εντός και εκτός των τειχών.

Προφανώς τίποτα από αυτά δεν καταλύεται από οποιαδήποτε κοινοβουλευτική διαχείριση, αλλά από, πολύμορφους και αποφασιστικούς αγώνες εναντία στη καταστολή τον εγκλεισμό και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που τους επιβάλλουν.

Έτσι, στα πλαίσια αυτών των πολύμορφων αγώνων και μάλιστα με έσχατο μέσο, ξεκινούν στις 2/3 απεργία πείνας οι πολιτικοί κρατούμενοι Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας και τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου,Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος , Γ. Καραγιαννίδης και από 9/3 ο Γρ. Σαραφούδης ενώ άλλα μέλη του θα ακολουθήσουν αργότερα. Επιπλέον στηρίζοντας των αγώνα, δύο κρατούμενες από τη φυλακή Νεάπολης Λασιθίου έχουν προχωρήσει σε αποχή συσσιτίου. Τα αιτήματα τους συνολικά είναι:

• Η κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α και του λεγόμενου κουκουλονόμου

• κατάργηση των φυλακών τύπου Γ

• την κατάργηση της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA

• την πρόσβαση κι ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο τηςεμπιστοσύνης τους κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί

• την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο

• την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται

Παράλληλα, μετά την σύλληψη της Α. Σπυροπούλου και την εκδικητική προφυλάκιση της μητέρας του Γ. και Χ. Τσάκαλου , της γυναίκας του δεύτερου και άτομα του φιλικού περιβάλλοντος των Σ.Π.Φ. οι οποίοι κρατούν αξιοπρεπή στάση απέναντι στην ρουφιανιά με κατηγορίες την υπόθαλψη και την ένταξη στην οργάνωση. Ο πυρήνας φυλακής της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η Α. Σπυροπούλου ξεκινούν απεργία πείνας μέχρι θανάτου απαιτώντας την αποφυλάκιση των κατηγορουμένων, ενώ απειλούν πως αν δεν αποφυλακιστούν άμεσα θα προβούν σε απεργία δίψας. Επίσης σε ένδειξη αλληλεγγύης ο Π. Μιχαλάκογλου έχει προβεί σε αποχή συσσιτίου διαρκείας.

Στις 11/3 οι πολιτικοί κρατούμενοι από τη Τουρκία ξεκινούν κυλιόμενη απεργία πείνας αλληλεγγύης και στήριξης στο σύνολο των αιτήματα των πολιτικών κρατούμενων

Ήδη από τις 27/2 ο Γ. Σοφιανίδης έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας την φοίτηση και στο ΤΕΙ Πειραιά καθώς τους στέρησαν το δικαίωμα αυτό, ως αντίποινα για την συμμέτοχή τους στους αγώνες ενάντια στις φυλακές τύπου Γ καθώς μάλιστα τον μετέφεραν στις φυλακές του Δομοκού.

Ο αγώνας των κρατουμένων ενισχύει την συνολικότερη επίθεση ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, δημιουργώντας έτσι το ανάχωμα για ένα κοινό μέτωπο ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού. Η κίνηση των απεργών πείνας δεν μας καθιστά αμέτοχους, δηλώνοντας απλώς την αλληλεγγύη μας στους έγκλειστους, αλλά μας ωθεί να συμπράξουμε συνθετικά με τον δικό τους αγώνα. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τις προεκλογικές δηλώσεις του Σύριζα ότι θα καταργήσει τις φυλακές τύπου Γ καθώς διαφαίνεται η σκοπιμότητα του να αφομοιώσει κομμάτια του Αναρχικού/Αντιεξουσιαστικού χώρου και να αμβλύνει τις αντιστάσεις απέναντι σ’ αυτές. Αντιθέτως, εμείς οξύνουμε την σύγκρουση μας με κάθε μορφή εξουσίας, ανεξαρτήτως ποιος την κατέχει καθώς δεν υπήρξε ποτέ καμία ανακωχή εκατέρωθεν στο πόλεμο μας με αυτή. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από τις πρόσφατες εισβολές σε σπίτια συντρόφων με σκοπό να τρομοκρατήσουν καθώς και από τις συλλήψεις του περίγυρου των μελών της ΣΠΦ, ως αντίποινα στο σχέδιο απόδρασης τους, στοχεύοντας στον ψυχολογικό τους κατακερματισμό. Οι πράξεις αυτές δεν θα μείνουν αναπάντητες…

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών πείνας

Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση Τύπου Γ θα είναι οι κρεμάλες σας…

Αγώνας μέχρι την ολική καταστροφή κάθε φυλακής.

Συνέλευση ενάντια στον εγκλεισμό, Χανιά, 2015

Για την απεργία πείνας που ξεκίνησαν οι αναρχικοί/πολιτικοί κρατούμενοι στις 2/3/15

Η νέα πραγματικότητα

Μετά τις εκλογές και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια μιας οξύμωρης κυβερνητικής συνεργασίας του “αριστερού” ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών ΑΝΕΛ, διανύουμε μια καινούργια και διαφορετική πραγματικότητα σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ο σύριζα συμμετέχοντας με τον τρόπο του σε διάφορους κοινωνικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’, εξαργυρώνει τώρα αυτή την ψηφοθηρική του προσπάθεια. Στις εκλογές έδωσε τη λύση σε ένα κοινωνικό σύνολο που τσίμπησε από τις προεκλογικές υποσχέσεις του και βολεύτηκε για άλλη μια φορά στην ανάθεση της διαχείρισης της ζωής του. Ήδη από τον πρώτο μήνα η νέα κυβέρνηση παίζει έναν ρόλο χαμαιλέοντα, επιδιώκοντας απ’ την μία την πυρόσβεση των κοινωνικών αναταραχών και την αφομοίωση των ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, και απ’ την άλλη συνεχίζει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη κυβέρνηση, όχι μόνο δίνοντας παράταση μηνών στο ήδη ισχύον μνημόνιο, αλλά και ψηφίζοντας καινούργιο, σε αντίθεση με τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Και αν κάποιοι αφελείς περιμένανε τις υποσχέσεις του συριζα να πραγματοποιηθούν, εμείς δεν τρέφουμε τέτοιες αυταπάτες. Λίγα παραδείγματα αρκούν για να αποδείξουν τις πολιτικές τους κωλοτούμπες. Απομάκρυνση της αστυνόμευσης από τα Εξάρχεια, που ακολουθείται από άγρια καταστολή στην πλατεία και επίθεση στον χώρο της κατάληψης ΒΟΞ έπειτα από κάψιμο περιπολικού. Εκτόνωση του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική, ενώ εξαγγέλλει την εκ νέου μελέτη του πολεοδομικού σχεδίου χωρίς σαφή θέση στο αν θα πραγματοποιηθούν οι εξορύξεις, και παράλληλα παραπέμπει σε δίκη τους 21 κατηγορούμενους για τον εμπρησμό του εργοταξίου, με βάση τον 187 περί εγκληματικών οργανώσεων. Στις δολοφονίες/αυτοκτονίες μεταναστών στα στρατόπεδα κράτησης, η απάντηση είναι η μεταφορά τους σε ανοιχτές δομές φιλοξενίας και ιατρικής περίθαλψης. Υπόσχεση για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, επιδιώκοντας την ανακωχή με τους αναρχικούς και πολιτικούς κρατούμενους, ενώ συνεχίζει να τις εξοπλίζει είτε με ανθρώπινο είτε υλικοτεχνικό δυναμικό. Ο αγώνας μέσα και έξω από τα τείχη πρέπει είναι αδιαμεσολάβητος, μακριά από κάθε κόμμα και εξουσία, και να στοχεύει στην πραγμάτωση των αναρχικών μας προταγμάτων.

Και ο αγώνας ξεκινά…

Στις 2 Μάρτη 2015, με κείμενά τους ανακοινώνουν την έναρξη της απεργίας πείνας οι αναρχικοί/πολιτικοί κρατούμενοι Μαζιώτης, Γουρνάς, Κουφοντίνας, Σταμπούλος, Θεοφίλου, Χαρίσης, Ντάλιος, Καραγιαννίδης, ενώ τις επόμενες μέρες θα ξεκινάνε σταδιακά και τα υπόλοιπα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων.

Τα αιτήματα που θέτουν οι απεργοί είναι αυτά της κατάργησης του νόμου περί των φυλακών τύπου Γ’, των δύο αντιτρομοκρατικών νόμων του 2001 και 2004 αντίστοιχα, του κουκουλονόμου, του νόμου για την λήψη του DNA ως αποδεικτικού και ενοχοποιητικού στοιχείου, και την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας.

Η καταστολή ήρθε για να μείνει

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της όξυνσης της καταστολής. Το 2001 ψηφίζεται, εν μέσω της τρομολαγνείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο πρώτος αντιτρομοκρατικός νόμος, 187 (περί εγκληματικών οργανώσεων), ενώ το 2004 νομοθετείται ο δεύτερος αντιτρομοκρατικός νόμος, ο 187^Α ( περί τρομοκρατικών οργανώσεων). Με αφορμή την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’, και των μεγάλης κλίμακας επιθέσεων σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, ψηφίζεται ο κουκουλονόμος, που ουσιαστικά ποινικοποιεί κακουργηματικά την κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου και στόχο έχει την πάταξη των επιθετικών και δυναμικών πρακτικών του αναρχικού χώρου. Το 2010 έρχεται και η τελευταία τροποποίηση του 187^Α, αναβαθμισμένο πλέον χαρτί στο οπλοστάσιο της καταστολής για να περικλείει όσο το δυνατόν περισσότερες περιπτώσεις. Δύο χρόνια αργότερα νομοθετείται η βίαιη λήψη του DNA που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο για την καταδίκη του κατηγορουμένου. Και τέλος, τον Ιούλη του 2014 περνάει το νομοσχέδιο για την λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’, που στοχεύει σε καταδικασμένους για ένοπλη επαναστατική δράση, αναρχικούς, βαρυποινίτες, και απείθαρχους φυλακισμένους που συμμετέχουν σε εξεγέρσεις ή στάσεις στις φυλακές.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια νέων νόμων και τροποποιήσεων, βλέπουμε ένα σχέδιο από πλευράς του κράτους να εντείνει την καταστολή σε τέτοια επίπεδα που να καλύπτει όλο και μεγαλύτερα ριζοσπαστικά κοινωνικά σύνολα που αγωνίζονται δυναμικά ενάντιά του. Τα άρθρα 187 και 187^Α, χρησιμοποιούνται ευρέως από την δικαστική εξουσία, και επιφέρουν βαριές ποινές στους κατηγορούμενους. Είναι δύο νόμοι που στοχεύουν απ’ τη μια στην πάταξη του εσωτερικού εχθρού, και απ’ την άλλη στην αναγνώριση και χαρτογράφηση των αντιπάλων της έννομης τάξης. Μέσω του καθεστώτος εξαίρεσης, το ποινικό αδίκημα δεν ανιχνεύεται με βάση τον καθαρά ποινικό του αντίκτυπο, αλλά με βάση το κατά πόσο είναι επικίνδυνο για το καθεστώς.

Η λήψη και χρήση του DNA είναι ένας καινούργιος άσσος στο μανίκι της καταστολής. Έχουμε δει καταδίκες αναρχικών με μοναδικό στοιχείο το DNA (Σειρηνίδης, Τσιλιανίδης, Θεοφίλου), αλλά και κατηγορίες για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις με βάση το DNA σε κινητά αντικείμενα σε σπίτια. Το κράτος αναπτύσσει μια τεχνολογία και μια επιστήμη που στόχο έχει την καταγραφή των γενετικών υλικών των αγωνιστών και την δημιουργία μιας τεράστιας αποθήκης με DNA.

Έτσι, η άνοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης βλέπουμε πως αποτελεί ένα υπερμέγεθες όπλο στα χέρια της κυριαρχίας. Ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύστημα υπηρετεί την εξουσία, την τροφοδοτεί και τροφοδοτείται και το ίδιο από αυτήν. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα καθημερινό φακέλωμα μέσω την κινητών τηλεφώνων, του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ουκ ολίγες φορές έχουν χρησιμοποιηθεί από την καταστολή. Το σύνολο της επιστήμης παρουσιάζεται πλέον ως μια σύγχρονη θεότητα, κάτω από την οποία βρισκόμαστε όλοι αδύναμοι. Η σύγχρονη τεχνολογία και η επιστήμη είναι αυτές που εξοπλίζουν με πυρηνικά και με καινούργια όπλα τους στρατούς και τις αστυνομίες των κρατών. Αναβαθμίζουν τις φυλακές σε υψίστης ασφαλείας με τηλεοπτική παρακολούθηση των κρατουμένων επί 24ωρης βάσης. Τοποθετούν εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους των πόλεων για την χαρτογράφηση των κινήσεων μας. Ορίζουν εκβιαστικά τις επιθυμίες των σύγχρονων ανθρώπων των πόλεων και διοχετεύουν πλαστά αγαθά στις αγορές για τις στρατιές των καταναλωτών. Βιάζουν τη Γη για τους φυσικούς πόρους, δολοφονούν και βασανίζουν δισεκατομμύρια ζώων για την ευημερία του ανθρώπου, και φυσικά είναι αυτές που χρησιμοποιεί η εξουσία για την συνέχιση της στην αρένα της νέας τάξης πραγμάτων, στην υποδούλωση των πάντων κάτω από τον καπιταλισμό και την κυριαρχία.

Τον Ιούλιο του 2014 θεσμοθετείται η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’, με τις πρώτες μεταγωγές πολιτικών αλλά και ποινικών κρατουμένων να γίνονται τις πρώτες μέρες του 2015. Αυτές οι φυλακές, είναι μια φυλακή μέσα στην φυλακή, που στόχο έχουν την απομόνωση των πολιτικών και των επικίνδυνων για την διεύθυνση της φυλακής κρατουμένων. Όμως ο στόχος της εξουσίας δεν είναι τόσο επιφανειακός που να αφορά μόνο τους φυλακισμένους. Οι τύπου Γ’, αποτελούν και έναν εκφοβισμό προς τα κοινωνικά σύνολα που εν δυνάμει θα αγωνιστούν ενάντια στο κράτος. Είναι ένας παραδειγματισμός και μια τρομοκράτηση των αγωνιστών εκτός των τειχών. Εξάλλου αυτός ήταν και είναι πάντα ο κύριος στόχος της καταστολής. Πάταξη των αγώνων ενάντια στην εξουσία, και τρομοκράτηση των έγκλειστων στα κάτεργα της δημοκρατίας.

Αλληλεγγύη σημαίνει αγώνας

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας, που βάζουν τα σώματά τους ανάχωμα ενάντια στην ολοκληρωτική επέλαση της κυριαρχίας.

Προτάσσουμε τον αδιαμεσολάβητο αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο,  για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, των αντιτρομοκρατικών νόμων, του κουκουλονόμου, της λήψης του DNA, και για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού.

Μέχρι την καταστροφή όλων των φυλακών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, των εργοστασίων και εργαστηρίων εκμετάλλευσης των ζώων και των βιομηχανιών καταστροφής της Γης. Μέχρι τον θάνατο του κράτους και του κυρίαρχου πολιτισμού, κανείς και τίποτα δεν θα είναι ελεύθερο.

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία

Αναρχική Συλλογικότητα
Μαύρο/Πράσινο

Ιταλία: Ξανά σε δίκη οι οικο-αναρχικοί Billy, Silvia και Costa

Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ BILLY, SILVIA ΚΑΙ COSTA ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ:

ΑΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ

Έχουν περάσει 5 χρόνια από τη σύλληψή μας στην Ελβετία, όταν η αστυνομία, σε ένα σημείο ελέγχου στο πέρασμα Albis, στο Καντόνι της Ζυρίχης, βρήκε εκρηκτικά, γκαζάκια, μπιτόνια με βενζίνη και πολλά αντίτυπα μια ανάληψης ευθύνης του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης της Ελβετίας, στο αυτοκίνητο που βρισκόμασταν. Ο στόχος της προτεινόμενης ενέργειας ήταν το Κέντρο Νανοτεχνολογίας Binning και Rohrer, εγκαταστάσεις που βρίσκονταν τότε υπό κατασκευή, ιδιοκτησίας της IBM, σε συνεργασία με το ETH, το Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ζυρίχης.

Η δίκη έλαβε χώρα μετά από ενάμιση χρόνο και κατηγορηθήκαμε για τα εξής: προετοιμασία εκούσιου εμπρησμού, απόκρυψη και μεταφορά εκρηκτικών υλών και παράνομη διακίνηση (εισαγωγή) εκρηκτικών. Ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας Hansjörg Stadler απαίτησε ποινές 3 ετών και 4-8 μηνών, κάτι που έγινε ευρέως αποδεκτό από τον ομοσπονδιακό δικαστή Walter Wütrich. Το δικαστήριο επιβεβαίωσε όλες τις κατηγορίες εκτός από εκείνη της παράνομης διακίνησης (εισαγωγής) εκρηκτικών, για την οποία αθωωθήκαμε.

Παράλληλα, ο εισαγγελέας του Τορίνου είχε ξεκινήσει μια ενδελεχή έρευνα σχετικά με τα εκρηκτικά, που βρήκαν πάνω μας οι ελβετικές αρχές, για να διαπιστώσει την προέλευση αυτών των υλικών. Όταν ολοκληρώθηκε η έρευνα, ο εισαγγελέας Enrico Arnaldi Di Balme μας απήγγειλε ακόμα τρεις κατηγορίες: τρομοκρατική δραστηριότητα, που περιλαμβάνει θανατηφόρους και εκρηκτικούς μηχανισμούς, κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών σε δημόσιο χώρο και κλεπταποδοχή (για τα εκρηκτικά), όλες οι κατηγορίες με το επιβαρυντικό στοιχείο της τρομοκρατίας.

Σε αυτά τα τελευταία 5 χρόνια, η ανάλυσή μας για την παρούσα κατάσταση έχει επιβεβαιωθεί και συνεπώς τα αναρχικά και περιβαλλοντικά μας πιστεύω έχουν δυναμώσει. Οι νανο-τεχνολογίες είναι το πιο πρόσφατο μονοπάτι του τεχνο-βιομηχανικού καπιταλιστικού συστήματος στην πορεία του για τη λεηλασία και την καταστροφή της Γης. Αυτά τα μονοπάτια, όπως και όλα τα προηγούμενα (σκεφτείτε τη Βιομηχανική εποχή), παρουσιάζονται ως θαύματα, τα οποία είναι εύκολο να φανταστούμε ότι μοιραία θα μετατραπούν σε εφιάλτες. Αυτές οι νανο-τεχνολογίες γεννιούνται από το νέο όραμα του κόσμου της εποχής των υπολογιστών, που έχει αντικαταστήσει τη μηχανική εποχή των μοχλών και των γραναζιών με τη μαθηματική εποχή τως bits πληροφοριών, όπου ολόκληρη η πραγματικότητα πρέπει να χωρέσει μέσα σε έναν αλγόριθμο. Αυτό το νέο όραμα έχει πλέον ριζώσει, αφού ταιριάζει καλύτερα στις ανάγκες του σημερινού συστήματος. H επιβεβαίωσή της έχει ανοίξει μέχρι σήμερα δυνατότητες πέρα από κάθε φαντασία για την επιστήμη, ώστε εκείνη να κάνει αυτό που η παρούσα ανάγκη και ο κανιβαλισμός του συστήματος την ωθούν επειγόντως να κάνει: να σφετεριστεί τα πάντα στο σύμπαν και να τα διασπάσει στα μικρότερα, απειροελάχιστα στοιχεία τους, σε “bits”.

Με άλλα λόγια, να επιτευχθεί κάποια καθολική βασική μονάδα, με την οποία οι επιστήμονες μπορούν να υποβιβάσουν το σύνολο του υπάρχοντος στο επίπεδο της εναλλαξιμότητας και της ισοδυναμίας, έτσι ώστε, μέσω της μηχανικής της νέας αυτής (μη προσβάσιμης μέχρι τώρα) πρώτης ύλης, να είναι σε θέση να κάνουν τα πάντα στο σύμπαν να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της εξουσίας. Οι τεχνολογίες αυτές είναι, συνεπώς, οι πυλώνες, πάνω στους οποίους το σύστημα θα βασιστεί για να ρυθμίσει εκ νέου τις διαδικασίες της παραγωγής και της προσφοράς, που είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή του, μια ανάπτυξη επ’ άπειρον σε έναν πλανήτη, που έχει ήδη λεηλατηθεί πέρα από τα όρια των δυνατοτήτων του. Και, όπως και στην περίπτωση των ΓΤΟ (Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί), η σύγκλιση των επιστημών είναι η τελευταία υπόσχεση μιας αναπτυξιακής τάσης, που υποτίθεται ότι θα ανακόψει την οικολογική κρίση, στην οποία η οικοκτονική πρόοδος μας έχει φτάσει.

Όπως έχουμε γράψει και αλλού, το Κέντρο Νανοτεχνολογίας Binning και Rohrer κατέστη λειτουργικό και εγκαινίαστηκε λίγους μήνες πριν από τη δίκη μας, στην Ελβετία. Για σχεδόν τρία χρόνια, έχει προσφέρει 950 τετραγωνικά μέτρα για συνεργασία στη βασική έρευνα για νέα υλικά και στοιχεία νανομετρικής κατασκευής. Αυτός ο χώρος θα επιτρέψει στους ερευνητές της ΙΒΜ, του ETH και τους συνεργάτες τους να προωθήσουν τη γνώση και πάνω απ’ όλα τις δυνατότητες εφαρμογής της νανοτεχνολογίας πέρα, πολύ πιο πέρα, από τη τρέχουσα χρήση, που επιτεύχθηκε στα καλλυντικά, τα λάστιχα αυτοκινήτων και τα σπρέι νανοτεχνολογίας. Αυτό υπόσχεται ο διευθυντής των εγκαταστάσεων, Matthias Kaiserswerth. Για εμάς, ακόμα και αν οι άνθρωποι της IBM και της ETH καυχιώνται ότι έχουν ένα εργαστήριο, το οποίο είναι μοναδικό στον κόσμο -και από ορισμένες απόψεις έχουν δίκιο-, η πραγματικότητα είναι ότι τα μέρη, όπου προωθούνται η μηχανική και η χειραγώγηση της ζωής και του πλανήτη, είναι πολλά και διάσπαρτα σχεδόν παντού. Από τα ερευνητικά κέντρα των πολυεθνικών στα πανεπιστήμια, από επιστημονικά κέντρα σε διεθνή ερευνητικά ινστιτούτα: αυτός ο κόσμος κινείται παράλληλα με την πραγματικότητα που γνωρίζουμε, σχεδιάζοντας και οικοδομώντας ένα μέλλον, που θα μας επιβληθεί, ορισμένες πτυχές του οποίου μπορούμε ήδη να δούμε γύρω μας. Αυτός ο κόσμος έχει όνομα και διεύθυνση.

Έχουμε νιώσει την επείγουσα ανάγκη να χτιστούν αγώνες ενάντια στην ανάπτυξη αυτή, όλο και περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από την κατανόηση του πόσο αναγκαίες είναι οι βιοτεχνολογίες, οι νανοτεχνολογίες για το σύστημα και των πιθανών κίνδυνων, που αυτές εγκυμονούν. Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή η βλαπτικότητα δεν αφορά τόσο τη ζημιά στην ανθρώπινη υγεία ή το περιβάλλον, όσο τη σχέση μεταξύ εξουσίας και τεχνολογίας, που μετατρέπεται σε αναδιαμόρφωση/αντικατάσταση/καταστροφή των ζωντανών οικοσυστημάτων. Είναι μια πολύ πιο ευρεία υπόθεση τοξικότητας/βλαπτικότητας, άμεσα συνδεδεμένης με την τοξικότητα ως σύνολο: το ίδιο το σύστημα. Νιώθουμε ακόμα αυτήν την επείγουσα ανάγκη και, δεδομένης της προέλασης του τεχνολογικού και του βιομηχανικού συστήματος, εξακολουθούμε να είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό πρέπει να μεταφραστεί σε μια ριζοσπαστική κριτική, η οποία δεν μπορεί να αγνοήσει το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, των οποίων η τοξικότητα αυτή είναι προϊόν και αναγκαιότητα. Η κριτική αυτή πρέπει, με τη σειρά της, να μετατρέψει τους ωκεανούς μελανιού και λέξεων, που απαιτούνται για την έκφραση και εμβάθυνσή της, σε αγώνα και άμεση δράση. Πιστεύουμε, λοιπόν, ακόμα ακράδαντα στην αναγκαιότητα να αναπτυχθούν ριζοσπαστικοί περιβαλλοντικοί αγώνες, ενάντια σ’ αυτό το θανατηφόρο τεχνοβιομηχανικό σύστημα∙ θέλουμε, όμως, να επισημάνουμε πως ο αγώνας πρέπει να ειδωθεί ως μια πραγματική δυνατότητα, να τεθούν τα πάντα υπό αμφισβήτηση, όχι απλά ως ένα πεδίο για να βρει κανείς έναν ρόλο στο πολιτικό θέατρο ή για την προσφορά “οικολογικά βιώσιμων” εναλλακτικών στο σύστημα.

Αυτό που βλέπουμε είναι το πώς οι θέσεις της τεχνοεπιστημονικής εξουσίας μπαίνουν κατά μέρους και αποσυγκεντρωποιούνται σε μοριακό επίπεδο, σε έναν αστερισμό ενδιαφερόντων και υπερβολικά συγκεκριμένων σχεδίων, παρόλο που αυτά όλα εξακολουθούν να συνδέονται απαραιτήτως μεταξύ τους. Το να παρεμβαίνεις και να χτυπάς εκεί που πονάει περισσότερο, είναι πάντα λιγότερο εμφανές και εύκολο να γίνει κατανοητό. Από την άποψη αυτή, μια σταθερή πηγή έμπνευσης είναι όλοι αυτοί ανά τον κόσμο, οι οποίοι εξακολουθούν να αισθάνονται την αναγκαιότητα του αγώνα, φέρνουν εις πέρας σχέδια, καμπάνιες και κινητοποιήσεις, αμυνόμενοι υπέρ όσων νιώθουν ότι αποτελούν κομμάτι και πραγματοποιώντας σαμποτάζ και επιθέσεις στα γρανάζια του τεχνοεπιστημονικού, πατριαρχικού και καπιταλιστικού βιομηχανικού συστήματος.

Γνωρίζουμε πως το να βάζει κανείς τον εαυτό του στη γραμμή του αγώνα, σημαίνει το να πρέπει να αντιμετωπίσει την καταστολή αργά ή γρήγορα και δεν υπάρχει διαφυγή απ’ αυτό. Αυτό που μπορεί και πρέπει κανείς να αποφεύγει, είναι να αφήνει πίσω μόνους αυτούς που έχουν χτυπηθεί από την καταστολή. Η στήριξη στους φυλακισμένους είναι κάτι που δε γίνεται να ξεχνιέται και, πέρα από την αλληλεγγύη και τη βασική συμπαράσταση, είναι εξίσου απαραίτητο και θεμελιώδες να συνεχίζονται οι αγώνες, για τους οποίους οι σύντροφοι πληρώνουν το τίμημα. Όσον αφορά εμάς, τώρα έξω από τα τείχη, εκτιμούμε πραγματικά τις προσπάθεις τόσων πολλών, που οργάνωσαν εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες, κατά τη διάρκεια των πρόσφατων μηνών. Εκτός από τη ζεστασιά της άμεσης απαραίτητης στήριξής τους, έχουν δώσει χώρο και στην υπόθεσή μας και, πάνω απ’ όλα, στις θεματικές που θέλουμε να κουβεντιάσουμε και για τις οποίες θέλουμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Αυτό είναι για εμάς θεμελιώδες.

Η 23η Απριλίου είναι η μέρα, που ορίστηκε για την προανακριτική ακρόαση, όπου θα αποφασιστεί αν αυτή η δίκη déjà vu θα λάβει ή όχι χώρα. Από τη μεριά μας, δεν ενδιαφερόμαστε τόσο να τραβήξουμε την προσοχή στην εν λόγω υπόθεσή μας και στη δίκη σε βάρος μας, όσο στην επιθυμία μας να καταφέρουμε να μετατρέψουμε και αυτήν τη στιγμή σε μια περίσταση, κινητοποίηση, για να δρομολογηθούν εκ νέου τα θέματα αυτά και τα συναισθήματα, που μοιραζόμαστε.

Χωρίς να βάζουμε την καταστολή στο επίκεντρο αλλά δρώντας, χωρίς να αναθέτουμε σε άλλους, ενάντια στις βιοτεχνολογίες και τις νανοτεχνολογίες, την πυρηνική ενέργεια και κάθε άλλο είδος τοξικότητας, που παράγεται από αυτό το σύστημα θανάτου∙ ενάντια στην περίοδο εκμηδένισης και αφανισμού, που διανύουμε.

Για την απελευθέρωση της γης, για την απελευθέρωση των ζώων

Billy, Costa, Silvia.
[Luca (Billy) Bernasconi, Costantino Ragusa and Silvia Guerini]

Φεβρουάριος 2015

Εν όψει της δίκης, κατά την οποία πρόκειται να έχουμε πολλά δικαστικά έξοδα, ζητάμε την υποστήριξη όλων μέσα από πρωτοβουλίες οικονομικής ενίσχυσης και δωρεές στον ταχυδρομικό λογαριασμό, στο όνομα:

Marta Cattaneo
IBAN:IT11A0760111100001022596116
Αιτιολογία κατάθεσης: Αλληλεγγύη με τους Silvia, Billy, Costa
Επικοινωνία: info@resistenzealnanomondo.org (resistenzealnanomondo.org)

———

Μετάφραση: Inter Arma

Πηγή: 325

Ανάληψη ευθύνης από αναρχικούς/ές για την επίθεση με μπογιές στη ΔΕΘ ενάντια στη Zootechnia και τη βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων
…για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση στη ζωή και στις επιλογές, χωρίς αφέντες και δούλους

επίθεση με μπογιές στη ΔΕΘ ενάντια στη Zootechnia και τη βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων

Στις 29/01 – 01/02 έλαβε χώρα στη ΔΕΘ-HELEXPO η 9η Zootechnia 2015. Στο μεγαλύτερο πανηγυράκι των βαλκανίων συναντιούνται κρατικοί, ιδιωτικοί αλλά και πανεπιστημιακοί φορείς, με σκοπό νέες προοπτικές ανάπτυξης της εγχώριας βιομηχανίας των λεγόμενων παραγωγικών ζώων. Ζώων που γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν υπό τον πιο βάναυσο εγκλεισμό, με μοναδικό σκοπό το επιχειρηματικό κέρδος του ιδιοκτήτη τους. Η νοοτροπί που συνδέει τη βιομηχανία με την εξημέρωση και την εκμετάλλευση πάνω στη φύση και τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπινων, παραμένει πάντα η ίδια. Απληστία, κέρδος, κυριαρχία και καταστροφή – όλα προς όφελος των εξουσιαστών και των υπερασπιστών τους.

Το ανώτατο στάδιο του κυρίαρχου πολιτισμού, ο καπιταλισμός, έφτασε να απλώσει τα πολάμια της εκμετάλλευσης του σε κάθε πτυχή του φυσικού κόσμου, αλλά και της ζωής των κοινωνιών του – Ζώα εκμεταλλεύονται στην κτηνοτροφία, στα εργαστήρια πειραμάτων, για τις ιατρικές έρευνες, για ρουχισμό, για την μόδα και το θέαμα – Η φύση λεηλατείται για τις εξορύξεις για την ενέργεια και τον πλούτο, για την οικοδόμηση πόλεων-φυλακών και την εντατική γεωργία – Οι άνθρωποι υποδουλώνονται στην μισθωτή σκλαβιά, στον έλεγχο, την καταστολή, τον τεχνολογικό τρόπο ζωής, την εκπαίδευση, τις φυλακές, τον στρατό, την κυριαρχία…

Και αφού δεν μπορείς να προσφέρεις άρτο, θέλουμε θέαμα…

Λαμβάνει χώρα και το 5ο International Dog Festival όπου με μια πληθώρα εκδηλώσεων ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει όλους τους ρόλους που έχει ένας σκύλος στην κοινωνία – σύντροφος, φίλος, φύλακας, κυνηγός…

Είτε με αλυσίδες, είτε με λουράκια… η υποδούλωση και η εκμετάλλευση δεν έχουν αλλάξει τίποτα, πέρα από προσωπείο. Στα μεν “παραγωγικά” ζώα εκμεταλλεύονται ό, τι μα ό, τι μπορούν να απομυζήσουν, στα δε “κατοικίδια” ζώα εχουν εντέχνως δημιουργήσει μια συνολικότερη κοινωνική διαστρωμάτωση, εφάμιλλη της ανθρώπινης. Πάνω σε αυτή έχει στηθεί μια ολόκληρη φιλοζωική βιομηχανία με πάντοτε εξειδικευμένα ανα περίπτωση προϊόντα.

Εντυπωσιακό αναμένεται το σαλόνι αλόγου, όπου όπως και στην προηγούμενη διοργάνωση, το θέαμα θα αποζημιώσει τον επισκέπτη

Παρόλο που τα οργανωμένα τσίρκο με ζώα απαγορεύτηκαν και εγκατέλειψαν τον ελλαδικό χώρο, το θέαμα που προκύπτει από ζώα-σκλάβους καλά κρατεί. Η φιλοζωία/φυσιολατρία συνήθως ταυτίζεται με την ενασχόληση με τα ζώα/φύση, πάντα από την σκοπιά του διαχειριστή, ρυθμιστή και κυρίαρχου τους, φορώντας την μάσκα της ευαισθησίας με παντοτινό σκοπό το κέρδος και την διαιώνιση της ανθρωποκεντρικής κοσμοαντίληψης. Μιας κοσμοαντίληψης που θέτει τον άνθρωπο αφέντη της φύσης και αναγκάζει τα υπόλοιπα ζώα, ως “κατώτερα” που είναι, να τον μιμηθούν, αφού δεν θα καταφέρουν ποτέ να τον φτάσουν.

Οι βιομηχανίες και οι μικρές ιδιοκτησίες

Είτε πρόκειται για απλό βοσκό, είτε για την πιο εξελιγμένη παραγωγική μονάδα της Westfalia Technologies, η κτηνοτροφία δεν παύει να είναι η πιο εκτεταμένη και ηθικά νομιμοποιημένη γενοκτονία στο όνομα της εξουσιαστικής συνθήκης της κρεατοφαγίας. Φυσικά και σε αυτή την λατρεία δεν χωρά κανένας ηθικός φραγμός, ούτε καν όταν πρόκεται για γενετική βελτίωση σε οργανισμούς, δηλαδή ελεγχόμενη γονιδιακή μετάλλαξη, όπως το πρόβατο της φυλής Φριζάρτα που παρουσιάζει ο Αγροτικός Κτηνοτροφικός Συναιτερισμός Δ. Ελλάδος. Πρόκειται για ένα σχετικά πρόσφατο είδος προβάτου, που “πρωτοδημιουργήθηκε” περίπου το 60′ με 80′, με συγκεκριμένο βάρος, σωματότυπο, αλλά κυρίως γενετικό σύστημα προς την καλύτερη δυνατή απόδοση και “ευημερια” του. Αλλά ποιος σας είπε πως η ευημερία εξαρτάται από το πόσο γάλα, μαλλί, ή απογόνους μπορεί να προσφέρει;

Η παράνοια του δυτικού κρεατομανιακού κόσμου έχει καταφέρει να ταυτίσει την ελεύθερη νομαδική ζωή του αιγοπροβατου με τις καλολαδωμένες μηχανές των εργοστασίων του, με κυρίαρχο γνώμονα το οικονομικό και καταναλωτικό όφελος, το κυνήγι της διαφήμισης και την εδραίωση του κλάδου των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.

Εμείς ως αναρχικοί-ες αντιλαμβανόμαστε την ευζωία ως ελευθερία, αυτοδιάθεση στη ζωή και στις επιλογές, χωρίς αφέντες και δούλους. Γι’ αυτούς τους λόγους, τα ξημερώματα της Κυριακής 01/02 επιτεθήκαμε στην είσοδο της ΔΕΘ-HELEXPO επί της οδού Εγνατίας. Ως μια συμβολική πράξη ενάντια στη Zootechnia, ρίξαμε μπογιές και πίσσα στα εκδοτήρια και στις διαφημιστικές πινακίδες της έκθεσης.

Για την καταστροφή του ανθρωποκεντρικού κόσμου της κυριαρχίας.
Μέχρι την Αναρχία

Υ.Γ.: Η απόκρυψη του γεγονότος είναι κλασική και γνώριμη τακτική. Όσο και να προσπαθείτε θα’ μαστε πάντα εδώ να σας χαλάμε τη μόστρα.

Αναρχικοί-ες

Πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1539390/

ΕΝΑΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Περιγράφοντας το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, είναι εμφανής η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση της κυριαρχίας στους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας και η ολοκληρωτική εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των μη ανθρώπινων ζώων. Σε ελλαδικό επίπεδο, η βίαιη αναδιάρθρωση του κράτους, το οποίο προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην κρίση που διέρχεται το καπιταλιστικό οικοδόμημα παγκοσμίως, πραγματοποιείται μέσα από το ξερίζωμα κεκτημένων χρόνιων αγώνων και την εξαθλίωση των εκμεταλλευόμενων. Απαραίτητη προϋπόθεση για την άντληση της κοινωνικής συναίνεσης είναι η ενστάλαξη του φόβου στις τάξεις των καταπιεσμένων. Έτσι το πρώην προνοιακό μοντέλο έρχεται να αντικατασταθεί από το κράτος ασφάλειας-καταστολής. Τμήμα αυτής της αναδιάρθρωσης είναι οι συνέπειες για όποιον επιλέξει να αντισταθεί στο περιβάλλον που επιβάλλεται, μέσα από ριζοσπαστικούς αγώνες, οι οποίες έχουν σκιαγραφηθεί μέσα από τις επιστρατεύσεις των απεργιών, τις εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων, τις συλλήψεις διαδηλωτών και τις φυλακίσεις αναρχικών και κομμουνιστών αγωνιστών.

Η εξουσία ωστόσο, ανεξάρτητα από τις αναδιπλώσεις και τις διαφοροποιήσεις που εμφανίζουν μέσα στο ιστορικό συνεχές οι κρατικές πολιτικές και η καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά και πριν την εμφάνιση αυτών, δομείται και εξαπλώνεται, διαχρονικά, σαν πλέγμα μέσα στο κοινωνικό πεδίο. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ολιστικά γι’ αυτήν πρέπει να την αντιληφθούμε σε όλες της τις εκφάνσεις. Τόσο στην εκβιαστική πραγματικότητα της μισθωτής σκλαβιάς όσο και στο θεσμό της ιδιοκτησίας. Τόσο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω απ’ τα αφεντικά τους, όσο και στο όνειρο ορισμένων για ανέλιξη στην κοινωνικοταξική πυραμίδα πατώντας στα κεφάλια των διπλανών τους. Τόσο στην επιβολή των κατασταλτικών μηχανισμών και την ύπαρξη των φυλακών, όσο και στο αίτημα των νοικοκυραίων για ασφάλεια. Τόσο στη φρίκη των ψυχιατρείων όσο και στη μετατροπή του σώματος σε δεξαμενή φαρμάκων. Τόσο στο ρόλο του αυταρχικού καθηγητή, όσο και στον ανταγωνισμό και το γλείψιμο στο σχολείο. Η εξουσία εντοπίζεται μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και στους ρόλους που μοιράζει εντός της κοινωνίας, δημιουργώντας «δυνατούς» και «αδύναμους», «καθαρούς» και «βρώμικους», «άξιους» και «περιθωριακούς», «ανώτερους» και «κατώτερους». Στην πατριαρχία εντός της «ιερής» οικογένειας, στον ατομισμό, στις ανταγωνιστικές σχέσεις, στο ρατσισμό που επιτίθεται στη διαφορετικότητα και στις αποκλίνουσες από τη νόρμα επιλογές.

Οφείλουμε, όμως, εν τέλει, να εντοπίσουμε την εξουσία και στην καταστροφή του φυσικού κόσμου, να την αναγνωρίσουμε ως κύριο συστατικό της αντίληψης εκείνης που τοποθετεί τον άνθρωπο σε μία ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα ζώα και ορίζει τη φύση σαν μηχανή παραγωγής χρήσιμων πόρων για τον ίδιο.

Η λεηλασία της φύσης

Υπεύθυνοι για τις περιβαλλοντικές αποδιαρθρώσεις δεν είναι οι άνθρωποι γενικά αλλά η αρπακτική κοινωνία και οι πλούσιοι που επωφελούνται από αυτή, όπως διατύπωνε το 1989 ο Μάρεϊ Μπούκτσιν. Έτσι, λοιπόν, τεράστιες εκτάσεις δασών αποψιλώνονται για εξορυκτικές διεργασίες με σκοπό την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, όπως συμβαίνει στην περιοχή των Σκουριών στην Β.Α Χαλκιδική, όπου πάνω από 3.300 στρέμματα αρχέγονου δάσους καταστρέφονται και είδη άγριας ζωής απειλούνται λόγω της ρύπανσης από τις τοξικές ουσίες που απελευθερώνονται στην περιοχή από τις εξορύξεις. Έτσι, για την επιβίωση και την επέκταση της κυριαρχίας και του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο, όλο και περισσότερα ορυχεία εμφανίζονται σκάβοντας το υπέδαφος, ρυπαίνοντας τους βιότοπους και οδηγώντας, εντέλει, στον θάνατο πολλά από τα έμβια όντα των τοπικών οικοσυστημάτων. Όλες αυτές βέβαια οι διαδικασίες έχουν σαν σκοπό την εκπλήρωση και κατασκευή περισσότερων επίπλαστων αναγκών στηρίζοντας έτσι την υπερκατανάλωση και τελικά τα προνόμια της εκάστοτε εξουσίας.

Οι επιπτώσεις, όμως της εκβιομηχάνισης ή αλλιώς της επέλασης του κεφαλαίου και των λογικών του στη φύση δεν περιορίζονται στις εξορύξεις, τα ορυχεία και τις εκχερσώσεις. Η επέκταση της αστικοποίησης οδηγεί στον κατακερματισμό των ενδιαιτημάτων, των βιοκατοικιών, δηλαδή, στις οποίες διαβιούν τα εναπομείναντα εν ζωή μη ανθρώπινα ζώα και οι εναπομείναντες ιθαγενείς ανθρώπινοι πληθυσμοί. Η απομύζηση των φυσικών πόρων προς όφελος της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ συνδυάζεται με τη διοχέτευση τεραστίων ποσοτήτων λυμάτων και αποβλήτων σε φυσικά ή ημιφυσικά, υδάτινα ή χερσαία οικοσυστήματα. Η σύνθεση της ατμόσφαιρας έχει τροποποιηθεί ριζικά καθώς μεγάλες ποσότητες αζώτου και διοξειδίου του άνθρακα χαρακτηρίζουν πια τον αέρα που αναπνέουμε. Ρύπανση της ατμόσφαιρας και των εδαφών, αποψίλωση των δασών, πυρκαγιές, αποξήρανση υγροτόπων, εξαφανίσεις ειδών, δραματικές μειώσεις σε πληθυσμούς άγριων ζώων φαντάζουν αναστρέψιμα μπροστά στο νέο κίνδυνο που εγκυμονεί η τερατώδης επιστημονική ανάπτυξη του τενχοβιομηχανικού συμπλέγματος. Η επίδραση στο DNA από τους λακέδες του καθεστώτος, μοριακούς βιολόγους/ γενετιστές ανανεώνει το καπιταλιστικό βιοπολιτικό οπλοστάσιο με τερατόμορφες τεχνικές επιβολής του ελέγχου απειλώντας ταυτόχρονα το φυσικό κόσμο. Οι επιπτώσεις των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (φυτικών και ζωικών) στο περιβάλλον είναι ήδη ορατές.

Η εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων

Η ίδια τακτική επιβολής της κυριαρχίας στη φύση ασκείται και στα μη ανθρώπινα ζώα. Δισεκατομμύρια ζώα εκτρέφονται, κακοποιούνται και δολοφονούνται κάθε χρόνο από τη βιομηχανία κρέατος και ζωικών προϊόντων για να τραφεί και να ντυθεί ο άνθρωπος. Κατά αυτή τη διαδικασία χιλιάδες στρέμματα αποψιλώνονται είτε για την κατασκευή κτηνοτροφικών φυλακών είτε για την καλλιέργεια ζωοτροφών, ενώ τεράστιες ποσότητες νερού σπαταλούνται και τεράστιες ποσότητες CO₂ απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα. Οι συνθήκες διαβίωσης των ζώων στις κτηνοτροφικές φυλακές είναι άθλιες καθώς στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο με συνέπεια να πάσχουν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ζωντανοί οργανισμοί με σκέψεις και συναισθήματα αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύματα, αφού ο προορισμός τους είναι να τεμαχιστούν και να βρεθούν στο πιάτο ή στη ντουλάπα του καταναλωτή. Με την ίδια ακριβώς λογική του εμπορεύματος λειτουργούν και άλλα είδη σύγχρονων φυλακών. Έχουμε λοιπόν τους ζωολογικούς κήπους και τα τσίρκο, όπου διάφορα είδη, απειλούμενα και μη, απαγάγονται από το φυσικό τους περιβάλλον ή γεννιούνται και εκτρέφονται εκεί με μοναδικό σκοπό να αποδώσουν κέρδη σε κάθε λογής άρρωστο μυαλό, που κερδοφορεί απομυζώντας τα. Συγκεκριμένα αναγκάζονται να ζήσουν όλη τους τη ζωή ως αντικείμενα θεάματος μέσα σε ένα κλουβί ζωολογικού κήπου με το πρόσχημα της «εκπαίδευσης» και της «διατήρησης της βιοποικιλότητας», είτε να κάνουν διάφορα κόλπα για να διασκεδάσουν τους διεστραμμένους λάτρεις των τσίρκο. Αυτοί οι «πρωταγωνιστές» της παράστασης προφανώς και δεν κάνουν τα διάφορα κόλπα από δικιά τους βούληση, αντίθετα η συμπεριφορά τους είναι αποτέλεσμα χρόνιας καταπίεσης, τιμωρίας και ταπείνωσης της προσωπικότητάς τους. Επίσης αν θεωρούμε ότι τα παραπάνω διδάσκουν κάτι, τότε σίγουρα αυτό είναι ότι τα μη-ανθρώπινα ζώα, υπάρχουν για να φυλακίζονται και να ψυχαγωγούν και ότι όλος ο φυσικός κόσμος υπάρχει για να είναι εκμεταλλεύσιμος.

Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή των pet shop όπου τα μελλοντικά κατοικίδια του ανθρώπου της πόλης ζουν φυλακισμένα μέχρι κάποιος να τα αγοράσει ενώ πολλά πεθαίνουν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και μεταφοράς. Επιπλέον γύρω στα 100 εκατομμύρια ζώα χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο σε πειράματα τα οποία, ούτως η άλλως, τις περισσότερες φορές είναι άχρηστα λόγω της διαφοράς του ανθρώπινου οργανισμού από αυτόν των πειραματόζωων. Οι πειραματιστές φυλακίζουν τα ζώα, τα μετατρέπουν σε εργαλεία και τα αναγκάζουν να ζουν μια ζωή στον πόνο υπό τη στέρηση της ελευθερίας και της αυτενέργειας στο όνομα μιας «ανθρώπινης προόδου» η οποία πατάει επί πτωμάτων.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες επεκτείνονται όμως και στους υδρόβιους οργανισμούς είτε σαρώνοντας την θάλασσα με φονικά εργαλεία και παγίδες είτε εκτρέφοντας τους στα ιχθυοτροφία. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί ψάρια και άλλα είδη που ζουν στη θάλασσα, στα ποτάμια και στις λίμνες κυρίως ως κομμάτι της διατροφής του αλλά και κάποιες φορές για την προσωπική ευχαρίστηση και αυτοπροβολή. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με άλλα είδη που κυνηγιούνται από διάφορους επίδοξους δολοφόνους με γεμάτο στομάχι οι οποίοι επιστρατεύουν όπλα και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά για αυτό το σκοπό. Τέλος, άλλες περιπτώσεις επιβολής του ανθρώπου πάνω στα ζώα είναι οι μάχες μεταξύ τους, οι ιπποδρομίες, η εκπαίδευση κι η χρήση τους από κατασταλτικούς μηχανισμούς κ.ά.

Όλα όσα έχουν ειπωθεί παραπάνω και πολλά ακόμα που δεν έχουμε αναφέρει, δεν τα διαχωρίζουμε ως προς την σημασία τους, αλλά για να περιγράψουμε την φρίκη που χαρακτηρίζει όλες τις μορφές εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος και των ζώων, ανθρώπινων και μη, θα θέλαμε ολόκληρους τόμους.

Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης στο εδώ και το τώρα

Η επίθεση που δεχόμαστε από την πλευρά της κυριαρχίας είναι συνολική, και μόνο με ένα πρόταγμα συνολικό, όπως αυτό της ολικής απελευθέρωσης, μπορούμε να αντεπιτεθούμε. Καμιά απελευθέρωση δεν θα υπάρξει ποτέ αν δεν απορριφθεί κάθε είδους εξουσία, είτε αυτή ασκείται στα ανθρώπινα είτε στα μη ανθρώπινα ζώα. Η απελευθέρωση της φύσης και των στοιχείων που την αποτελούν θα έρθει από την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, των δομών τους και των σχέσεων που προωθούν. Προϋποθέτει επίσης την καλλιέργεια της αντίληψης ότι η ελευθερία των ανθρώπων είναι ισάξια με την ελευθερία των υπόλοιπων ζώων και της φύσης συνολικά και την αποδόμηση της ανθρωποκεντρικής λογικής, η οποία προτάσσει την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους έναντι των άλλων και πως η φύση είναι αποκομμένη από εμάς και υπάρχει μόνο για να την εκμεταλλευόμαστε.

Έτσι, στην κατεύθυνση της συλλογικοποίησης των αντιστάσεων μας ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα επιλέξαμε να δημιουργήσουμε αυτή τη συλλογικότητα. Μέσα σε μια εποχή που το μούδιασμα των κοινωνικών αντανακλαστικών και η αφομοίωση του κόσμου από τους μηχανισμούς του κράτους είναι τόσο έντονα, προτάσσουμε ένα συνολικό αγώνα ενάντια στο οικοδόμημα της κυριαρχίας, με ριζοσπαστικότητα όχι μόνο σε επίπεδο λόγου αλλά και δράσης. Ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές λειτουργούμε στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ισότιμα και αντι-ιεραρχικά. Αντιτασσόμαστε στη λογική διαχωρισμού των καταπιεσμένων, συνδέοντας αγώνες που εναντιώνονται σε κάθε μορφή επιβολής της εξουσίας. Γιατί κανένας δεν θα είναι ελεύθερος μέχρι την εξ ολοκλήρου συντριβή και των τελευταίων εξουσιαστικών μηχανισμών, οι οποίοι ξεζουμίζουν καθημερινά τη γη και στερούν την ελευθερία και την αυτενέργεια από όλους και όλες μας.

Ανυποχώρητος αγώνας για έναν ανεξούσιο ελεύθερο κόσμο.

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, κρακατόα.

Πάτρα, Δεκέμβρης 2014.

olikiapeleutherosi@espiv.net

olikiapeleutherosi.espivblogs.net

Κλουβιά, κελιά, κάγκελα ορατά
Καταστροφή σε όλα τα κρατικά δεσμά

     Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε τη δημιουργία πολλών εστιών αντίστασης σε όλα τα πεδία από τη μεριά των από τα κάτω, με αποτέλεσμα την αυξανόμενη ένταση της καταστολής. Το κράτος, βρισκόμενο μέσα σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία, έρχεται αντιμέτωπο με πολλές από αυτές τις εστίες ταυτόχρονα, απεργίες, πορείες, αποκλεισμούς, αποδράσεις από φυλακές, άμεσες δράσεις. Οι πιο πρόσφατες αυτών ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις για την κυριακάτικη αργία, τις οποίες και κατέστειλε άγρια και η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, η οποία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και συσπείρωσε πανελλαδικά μία δυναμική, που όπως και απέδειξε θα έφτανε μέχρι τέλους. Έτσι, λοιπόν, μέσα σε όλη αυτήν την πολιτική αστάθεια, βρίσκει την ευκαιρία και επιδεικνύει το δόγμα μηδενικής ανοχής στις όποιες αντιστάσεις, εξαγγέλλει περισσότερα μέτρα ασφαλείας και νομοσχέδια με αποκορύφωμα την δημιουργία φυλακών τύπου Γ’.

Εν όψει των επερχόμενων εκλογών, το κράτος επιλέγει να επισπεύσει τη λειτουργία των φυλακών αυτών, προσπαθώντας να συσπειρώσει συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, προσφέροντας περισσότερη τάξη και ασφάλεια. Από την άλλη ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., μέσα στο ίδιο προεκλογικό κλίμα ψηφοθηρίας, υπόσχεται την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ στοχεύοντας στην πολιτική συναίνεση της κοινωνίας αλλά και του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος.

Ωστόσο, ενώ οι φυλακές Δομοκού δεν είναι έτοιμες να ¨υποδεχτούν¨ τους ¨τρομοκράτες και βαρυποινίτες¨, ξεκινάνε οι πρώτες μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων καθώς και άλλων φυλακισμένων. Στις 30/12/2014 μετάγεται ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ακολουθούν στις 2/01/2015 οι μεταγωγές των συντρόφων Κ. Γουρνά (Ε.Α.), Δ. Κουφοντίνα (17Ν), Ναξάκη και Σαραφούδη και των καταδικασμένων για συμμετοχή στην 17Ν Τζωρτζάτου και Γιωτόπουλου, και φυσικά η μεταγωγή του Χ. Ξηρού στις 9/01/15.

Ο στόχος του συστήματος μέσα στα πλαίσια της φυλακής είναι η καταστολή των κρατουμένων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Ως προς το συλλογικό, καταλύονται οι κοινότητες που έχουν διαμορφωθεί και έχουν ως σκοπό την ριζοσπαστική ρήξη με τον θεσμό της φυλακής και συνθλίβεται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε δυνατότητα εξέγερσης. Εγκαθιδρύεται έτσι η απάθεια και η αδρανοποίηση των κρατουμένων μέσω της κατάπνιξης του συλλογικού αισθήματος. Οι δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στους κρατούμενους καταστρέφονται και αποξενώνονται μεταξύ τους. Με την σκληρή απομόνωση οι κρατούμενοι στερούνται κάθε δυνατότητα κοινωνικοποίησης και η τιμωρία παίρνει την πιο ωμή της μορφή.

Έτσι λοιπόν είναι αυτονόητο πως η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση με στόχο την ένταση της καταστολής μέσα στην φυλακή, έχει αναπόφευκτο αντίκτυπο και έξω από αυτήν. Αφενός δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και προκαλεί την αδρανοποίηση του γενικότερου κοινωνικού συνόλου και αφετέρου προσπαθεί να σπείρει τον τρόμο στα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της κοινωνίας. Ο εκφοβισμός αυτός έχει στο στόχαστρο όσους εξεγείρονται ενάντια στο σύστημα, επιδιώκοντας να τσακίσει το φρόνημά τους και να φθείρει κάθε ψυχολογία αντίστασης. Το κράτος δηλαδή με την τροποποίηση αυτή αποσκοπεί στον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη και στοχοποιώντας τους αναρχικούς ως την πιο επικίνδυνη απειλή για αυτό.

Ο εγκλεισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Και αν ο εγκλεισμός των ανθρώπινων ζώων αποσκοπεί στην τιμωρία και την «πειθάρχηση», στα υπόλοιπα ζώα ξεφεύγει από τα στενά αυτά πλαίσια. Κλειδωμένα και αυτά μέσα σε κελιά, αναγκάζονται να ζούνε κάτω από εξίσου άθλιες συνθήκες, με τη μόνη διαφορά ότι δεν γνωρίζουν τι θα απογίνουν και δεν μπορούνε να αντιδράσουν και να πράξουν ενάντια σε αυτό.

Ως αναρχικοί-ες, δεν διαχωρίζουμε κανένα είδος εγκλεισμού, αναγνωρίζουμε τη σύνδεσή του με την κυριαρχία και την εξουσία, γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας σε όλα τα όντα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας δράσης για την καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια σε κάθε είδος εξουσίας, εκμετάλλευσης και επιβολής πρέπει να είναι καθολικοί για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, και γι’ αυτό ο πόλεμός μας δεν τελειώνει μέχρι την καταστροφή κάθε κλουβιού/κελιού.

Υψίστης ασφαλείας ποτέ και πουθενά, μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κλουβιά!

Ανυποχώρητος αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση και την Αναρχία!

Αναρχική Συλλογικότητα

Μαύρο/Πράσινο

Θεσ/νίκη Ιανουάριος 2015

mavroprasino.espivblogs.net

Συνεισφορά στο πρώτο τεύχος του εντύπου Croce Nera Anarchica – Σεπτέμβριος 2014

Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια γρήγορη ανάλυση για την καταστολή, τις λειτουργίες της και τις εφαρμογές της και στη συνέχεια, να μιλήσω με έναν αποτελεσματικό τρόπο για τη δική μου άποψη πάνω στα πράγματα. Συχνά, προτιμώ να πηγαίνω στη ρίζα της συζήτησης ή κάθε άλλης κατάστασης.

Σε αυτήν την περίπτωση, θέλω, με περίσκεψη, να αποφύγω εντελώς την κοινωνικο/πολιτική κουβέντα -ακόμα και αν είναι ριζοσπαστική- περί φυλακής και να επικεντρωθώ άμεσα στη λογική του εγκλεισμού έμβιων όντων -όποια μορφή και αν αυτός παίρνει- και στη λογική του “δικαίου” και την τυπικότητά του.

Όσον αφορά τη θέση μου σχετικά με την υπόθεση, για την οποία βρίσκομαι στη φυλακή, όλα έχουν ήδη ειπωθεί στη δεύτερη συνεισφορά μου, που είχε δημοσιευτεί στο τεύχος του Ιανουαρίου του εντύπου “La Miccia” και υποθέτω και στις ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης.

Θα απέχω από τη διεύρυνση αυτού του γραπτού διαλόγου, ώστε να αποφύγω επαναλήψεις. Μπορείτε να διαβάσετε -αν θέλετε- μια αποσπασματική μου άποψη πάνω στον αγώνα και την αντίσταση στο πρώτο δημοσιευμένο μου κείμενο, “Πόλεμος στις Μηχανές“, επομένως, θα ήθελα να περιορίσω προσωρινά τον διάλογο σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, τον εγκλεισμό που έχει τις ρίζες του στον σπισισμό, τον πολιτισμό και την κανονικοποίηση των αγώνων, έχοντας πάντα με πολλή προσοχή υπόψιν μου τη μοναδικότητα των περιεχομένων στη σύγκρουση με το υπάρχον.

Τελευταία, τα κατασταλτικά κύματα -γενικά εναντίον των αναρχικών- συμβαίνουν συχνά στις “νεκρές” περιόδους των στρατηγικών των λεγόμενων αντι-τρομοκρατικών μηχανισμών. Αυτές οι επιχειρησιακές τακτικές, σε συνδυασμό με τον κατασταλτικό τους στόχο, χρησιμοποιούνται για να κατασκευάσουν μιντιακά γεγονότα -που εμπεριέχουν ψεύτικες κατηγορίες- και για να διαχέουν την αίσθηση ενός μόνιμου τρομοκρατικού κινδύνου, απηχώντας τα αειθαλή “anni di piombo” (Μολυβένια Χρόνια: Περίοδος της Ιταλικής ιστορίας με έντονο πολιτικό αναβρασμό και αντάρτικο πόλης, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 – σ.τ.μ.), πράκτορες, εξτρεμιστικές παρυφές και ποιοτικά άλματα.

Εκείνο, που θέλουν να θολώσουν, είναι ένα πραγματικό επίπεδο σύγκρουσης και σκληρής αντίστασης στο κράτος, στα ολέθρια τέρατά του και τα εξουσιαστικά του θεμέλια. Μια επίθεση με πολλά περιεχόμενα αγώνα, ατομική επίσης, για την πραγματική και φυσική συνεισφορά στοιχείων μακριά από τον επίσημο και κρατικό έλεγχο, ο οποίος αντιθέτως ενυπάρχει στην πλειοψηφία των κοινωνικο/πολιτικών κινημάτων, ιδιαίτερα του παρελθόντος, και που για αυτό το λόγο χτυπώνται άγρια με βάση παλιές κατηγορίες, που δεν έχουν ειρμό και λογική, και που δεν καταδικάζονται μόνο για λόγους γραφειοκρατικής λεπτολογείας περί μη εφαρμοστικότητας.

Μιλώ για τις επιβαρυντικές διατάξεις όπως του 270bis, οι οποίες συνεπάγονται έως και είκοσι και πλέον χρόνια φυλακή και εφαρμόζονται στην περίπτωση των συλλήψεων για γενικά πολιτικούς λόγους. Ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη περίσταση, για την οποία κατηγορείσαι, γίνεται απλώς ένα μεσολαβητικό επιβαρυντικό στοιχείο, χρήσιμο για την επιμήκυνση της προληπτικής κράτησης (βλέπε την περίπτωση “Ardire“, για παράδειγμα).

Κάθε φορά που αυτού του είδους το κατηγορητικό τσίρκο καταρρέει, ο Κύριος και η Κυρία Εισαγγελέας απλά νίπτουν τας χείρας τους, πιθανότατα αφού ένας χρόνος “προληπτικής” φυλάκισης έχει πάρει ένα κομμάτι από τη ζωή σου, που κανείς δεν πρόκειται να στο ξαναδώσει πίσω. Ως επιπρόσθετα όπλα καταπίεσης του κράτους, έχουμε τις κατηγορίες της “καταστροφής και λεηλασίας“, οι οποίες εφαρμόζονταν για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα σχεδόν σε κάθε περίπτωση συγκρούσεων στον δρόμο και την επιβαρυντική χρήση της κατηγορίας για τρομοκρατία – αυτό είναι πάντα στη μόδα σε κάθε περίσταση.

Θέλω να ανοίξω μια σημαντική παρένθεση σχετικά με την υπόθεση των τεσσάρων συντρόφων, που συνελήφθησαν με την κατηγορία ότι συμμετείχαν σε ένα νυχτερινό σαμποτάζ στο Clarea, σε ένα εργοτάξιο του TAV (τρένο υψηλής ταχύτητας – σ.τ.μ.) και –όπως έτυχε να ακούσω– υποτίθεται ότι είναι ένοχοι για τη θυσία ενός κομπρεσέρ, που άφησε τον εαυτό του να πεθάνει στις φλόγες.

Στην περίπτωση αυτή, εφαρμόστηκε ο 270sexes, ένας κώδικας, που εγκρίθηκε μετά τις επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνου και άλλα παρόμοια περιστατικά. Πολύ σοβαρότερες καταστάσεις από τα γεγονότα στη Val Susa, αλλά δεδομένου ότι δεν είναι σε θέση να συντρίψουν και να χτυπήσουν με έναν βαρύ τρόπο αυτούς που αντιστέκονται στις μεγάλες και μικρές επιβλαβείς δραστηριότητές τους, φρεσκάρουν και χρησιμοποιούν οποιοδήποτε είδος τεχνάσματος, για να δικαιολογήσουν αυτές τις κατηγορίες, με τη γελοιότητα ότι “βλάπτουν την εικόνα της Ιταλίας και της Ευρώπης”, απλώς και μόνο επειδή δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι και στην Ιταλία, μερικοί άνθρωποι αντιστέκονται με τη χρήση του σαμποτάζ.

Κλείνω γρήγορα αυτήν την παρένθεση για τη γελοιότητα του νομικισμού στον πολιτισμό της δημοκρατικής τάξης, γιατί διαφορετικά θα με οδηγούσε στο να γράψω επιπλέον σελίδες για τη φαυλότητα.

Σχετικά με τη φυλακή την ίδια, και συγκεκριμένα τις μονάδες Αυστηρής Επιτήρησης, θέλω να πω ότι στο τέλος θα συνειδητοποιήσετε ότι είστε στη σάπια κοιλιά ενός κτήνους, το οποίο είναι σίγουρα μεγαλύτερο, αλλά εξακολουθεί να είναι δυνατόν να το γκρεμίσουμε. Είναι το ίδιο εκπαιδευτικό μοντέλο, που κατηχεί τα παιδιά ως μελλοντικούς, υποταγμένους σκλάβους, φτιαγμένο από χιλιάδες κανόνες, τυπικές συμπεριφορές και γελοίες και παράδοξες καταστάσεις.

Μερικές φορές, ξεχνάς ακόμα και το πού είσαι, είναι σαν να είσαι σε ένα είδος σουρεαλιστικής φούσκας, συλλογικής και γελοίας, αλλά οι καθημερινές στιγμές ζοφερών σκέψεων όταν είσαι μόνος, βλέποντας ένα κομμάτι του ουρανού και του ορίζοντα πέρα από τα κάγκελα και τις πύλες, σε επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα.

Νομίζεις ότι σίγουρα δεν θα έπρεπε να είσαι εκεί που είσαι, αλλά αντ’ αυτού, εκεί που μεγάλωσες ή σε μέρη όπου έζησες την ύπαρξή σου στο πλευρό εκείνων, που ήταν πάντα στο πλάι σου.

Αυτές οι μονάδες υψηλής επιτήρησης είναι οι ζωολογικοί κήποι για ανθρώπους, εκτός από το ότι σε κρατάνε απομονωμένο από όλα και όλους, αποσκοπούν στον αφανισμό του αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Δεν βλέπεις τίποτα πέρα από το κελί σου, έναν μικρό διάδρομο και ένα τσιμεντένιο προάυλιο 6 x 6 μέτρων, όπου σε βάζουν να περπατάς σαν τα κατοικίδια ζώα.

Σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό, όταν μιλάμε για χρόνια. Πιστεύω ότι μπορείτε να το σκεφτείτε όσο θέλετε, χωρίς να πλησιάσετε καν στην πραγματικότητα. Με την ευκαιρία αυτή, θέλω να δώσω ένα ακόμα σημάδι της άμεσης αλληλεγγύης μου στους Nicola και Alfredo, φυλακισμένους στη Ferrara. Αλληλεγγύη και συνενοχή, την οποία έχω ήδη δείξει προσωπικά, αλλά ίσως δημόσια αποκτά ένα διαφορετικό νόημα. Η ετυμηγορία της ιεράς εξέτασης τους καταδίκασε να περάσουν χρόνια στα κλουβιά ενός υπάρχοντος που πάντα πολεμούσαν, στο οποίο απάντησαν με την αποφασιστικότητα και το θάρρος λίγων και συνεχίζουν να μη δείχνουν καμία μεταμέλεια.

Δεν είμαι εδώ για να υποστηρίξω μια υπαναχώρηση ή να υποκινήσω οποιαδήποτε δραστηριότητα, που θα μου κόστιζε άσκοπα περαιτέρω νομικές διαδικασίες. Αυτό που θέλω να τονίσω, μιλώντας ξανά για τη φυλακή και την καταπίεση, είναι ότι συχνά υπάρχει ένα πρόβλημα στην αναγνώριση της σύγκρουσης με τη δημοκρατία και τους μηχανισμούς της, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι όροι και οι πρακτικές πάλης του καθενός.

Υπάρχει ένα είδος λεγκαλιστικού παρασιτισμού των δικαιωμάτων του πολίτη, που εξαπλώθηκε επίσης και μεταξύ αναρχικών συντρόφων. Προσωπικά, θα προτιμούσα να εξαπλωθεί ένας ιός πραγματικής αντι–πολιτισμικής εχθροπραξίας αντί αυτού του παρασιτισμού των “δικαιωμάτων”.

Στη φυλακή μπορείτε να βάλετε για σάλτσα όλα τα “δικαιώματα” και τις ανέσεις που θέλετε, αλλά θα είναι πάντα ένα πικρό και δηλητηριώδες χάπι για να καταπιείτε.

Προσωπικά, δοκίμασα τη του φανταστικού δικαιώματος, που νομίζουμε ότι έχουμε στο υποσυνείδητο μας, όταν -αφού εξέφρασα με λίγη επιείκεια τη θέση μου για την εχθρότητα και την απέχθεια προς το Κράτος και τους φυσικούς εκπροσώπους του στους διάφορους ψυχολόγους-εκπαιδευτικούς των φυλακών της Regina Coeli- κλείστηκα για δύο εβδομάδες σε ένα κελί προληπτικής απομόνωσης.

Για εκείνους που –ευτυχώς– δεν έχουν εμπειρία με αυτά τα κελιά, είναι εκεί που κλειδώνουν τα άτομα, που υπάρχει κίνδυνος να αυτοκτονήσουν ή είναι επικίνδυνα για τους εαυτούς τους και τους άλλους. Δεν υπάρχουν ντουλάπια, κουβέρτες, ρούχα και αξεσουάρ, έχεις μια πετσέτα, πάνω στην οποία μπορείς να κοιμηθείς και ένα μικρό σιδερένιο τραπέζι. Έπρεπε να αρνούμαι κάθε μέρα τα αηδιαστικά ψυχοφάρμακά τους και τις θεραπείες τους. Αυτή ήταν η εξαναγκαστική απάντηση της δημοκρατίας και των υπαλλήλων της.

Το να ελευθερώνεις τα μη–ανθρώπινα ζώα από κάθε κλουβί είναι το ίδιο με το να ελευθερώνεις τους ανθρώπους από τα ίδια τα πνευματικά ή φυσικά κλουβιά τους. Η φυλακή είναι επίσης μια κοινωνία και έχει τη μανία της εξημέρωσης των έμβιων όντων, από κάθε είδος, και αυτό δεν είναι κλισέ. Η πρακτική πλευρά αυτού του είδους της αντίληψης έγκειται στο να καταστρέφεις και να παλεύεις συνεχώς την ορθολογικότητα της λογικής λειτουργίας του κλουβιού, του περιορισμού και της απομόνωσης. Όταν μιλάω για το ακριβές σκεπτικό πίσω από τον περιορισμό σε κλουβιά, δεν νομίζω ότι υπάρχει διαφορά στο να φυλακίζεις ένα πουλί ή έναν πίθηκο ή έναν άνθρωπο. Στη λογική της σπισιστικής κυριαρχίας, δεν υπάρχει τέτοια διάκριση, είναι ίσως η μόνη περίπτωση παράδοξης ισότητας, που όλοι ποθούμε.

Ας σκεφτούμε πως μέχρι το 1840 ήταν κανονική επιχείρηση το να εμπορεύεσαι και να πουλάς ανθρώπους για δούλους, που χρησιμοποιούνταν για την εξόρυξη ορυχείων και για τις εντατικές κτηνοτροφικές μονάδες στις αποικίες. Σίγουρα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ τώρα, αλλά υπάρχει ένα χειρότερο παράδειγμα, όταν γύρω στο 1650 οι ευρωπαίοι κατακτητές στην Αμερική καθιέρωσαν ως νόμο την εκτροφή και αναπαραγωγή των δούλων εκεί, επειδή ήταν πιο “συμφέρουσα” από την επίπονη διαδικασία της σύλληψης και της μεταφοράς τους.

Στο τέλος, κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί την κατάκτηση των δικαιωμάτων του πολίτη, σχετικά με τις εγγυήσεις εκείνες, που αποθαρρύνουν κάθε αποφασιστικότητα και στάση σχετικά με την πραγματική κατάσταση της σύγκρουσης με το υπάρχον. Η άμβλυνση, το ρουφιάνεμα και η κάλυψη με στις εγγυήσεις της δημοκρατίας συχνά προέρχονται από τη στασιμότητα, που προέρχεται από τους “ωραίους περίπατους” στις διαδηλώσεις και την “αποστασιοποίηση κάποιου” από συγκεκριμένες ενέργειες και πρακτικές επιλογές γενναίων ατόμων, όπως στην περίπτωση που κούτσανε το κάθαρμα των πυρηνικών Adinolfi.

Κάθε μία από αυτές τις εναλλακτικές και αριστερές κοινωνικο-πολιτικές μεθόδους και συνοθυλεύματα δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να τροφοδοτεί ό,τι έχει απομείνει από τη σάπια κοινωνία και το σάπιο Κράτος: τάξη, αστικά και ποινικά δικαιώματα και η ασφάλεια –ή καλύτερα, “καταστολή“-, που τροφοδοτεί απευθείας το τέρας που ονομάζεται φυλακή.

Για την άγρια Αναρχία

9 Μαρτίου 2014

Gianluca Iacovacci

—

Γράψτε στον σύντροφο και σπάστε την απομόνωση… Να θυμάστε ότι όλα τα γράμματα ελέγχονται…

Gianluca Iacovacci

CC di Alessandria

Via Casale 50/A

15122 San Michele (AL)

———

Μετάφραση: Inter Arma

Source: 325